DE ROMAN VAN EEN SCHILDER

Heftig bonsde hij met zijn vuist tegen den schedel en staarde verwilderd naar den kunstenaar. Opeens werden zijn vlammende pupillen kleiner en zwarter. Zij smeulden met een somberder vuur en hij hervatte:

„Maar ik verzuimde niet mij te wreken. Want ik had een machtig middel in handen: het kapitaal, dat ik verdiende en overspaarde. Alles behield ik voor mijzelf en als zij door haar minnaars niet werd betaald, dan verkocht ze zich aan mij. Zij was verkwistend en niet iedereen kon aan haar behoeften voldoen. Dan onderwierp ze zich en gedurende een enkelen nacht kon ik haar beleedigen, zoo grof ik wilde. — Kort voor de mobilisatie merkte ik toevallig, dat mijn vrouw opnieuw in geldnood verkeerde. Een paar weken later ontmoette ik hier van Baerle, die mij voorstelde, dat ik mij op Veldzicht inkwartieren zou. Daar ik nieuwsgierig was, nam ik zijn uitnoodiging aan. Het leek mij een soort van sport. Ik wilde weten, of hij om de liefde eener vrouw kon pingelen. En zoo niet, dan is het mijn beurt, dacht ik bij mezelf. Voor mij bestonden er maar twee mogelijkheden, die ik bereid was beide te aanvaarden. Er gebeurde echter iets anders, dat ik niet had kunnen voorzien,"

Hier liet de ingenieur zijn stem dalen en hij vervolgde gedempt:

„Ik spreek nu over den avond, waarop wij voor het laatst allen tezamen hier aten. Een eigenaardige achterdocht hield mij bezig. Nauwelijks vertoefde ik drie etmalen op Veldzicht, of er was een vriendschappelijke verhouding ontstaan tusschen mij en Leo Brak. Van vroeger kende ik hem alleen maar oppervlakkig. Ook toen mocht ik hem graag, maar nu was het een ander gevoel. Aan tafel bekeek ik zijn gezicht. Het beviel mij buitengewoon ondanks een roode striem, die zijn linkerwang ontsierde. Ik volgde de richting zijner oogen en ontdekte, dat mijn vrouw heimelijk een klein medicijnfleschje ontkurkte. Den inhoud leegde ze in het wijnglas van den heer Merker, die dronk en korten tijd later indommelde."

„Die vervolgens zestien uur achter elkander sliep en