DE HOLLANDSCHE REVUE

199

bleef wijdbeens staan met de handen in de zijde, „weet u wat, we mosten touwen hebben, zooals die kruiers dat doen, die hijschen zoo'n ding aan tou-

trozen de einden touw aan elkander en omwoelde de kast, als moest deze later als 'n rups zich ontpoppen. Na eenige mislukte pogingen om het

De last bleek andermaal te zwaar te zijn

wen op, dat gaat veel gemakkelijker en vlugger; ze hebben hiernaast van de week een reuzen piano naar boven geheschen, twee hoog, alsof het een licht mandje was. Dat komp, omdat ze touwen gebruiken, dan hebben ze het zakie alleen maar te trekken" en met nieuw vuur bezield, rende ze door de keuken, smeet de achterdeur open en monsterde in den tuin staande den achtergevel — ,,'t gaat best, zal u zien!" schreeuwde zij naar binnen. Meneer en mevrouw liepen gewillig haar achterna en bekeken eveneens het huis aan de achterzijde. Marie was zoo dom nog niet.

„Ja, ja", knikte meneer, die de zaak niet gaarne opgaf, „takelen, daar heb ik niet aan gedacht en dat gaat hier heel gemakkelijk; als de kast één meter van den grond is opgetrokken komt hij met den bovenkant al bijna tegen het balcon aan. Marie en ik zullen dan trekken en jij — tegen z'n vrouw — steunt de kast van onderen alleen maar, zoodat ze niet tegen de ruiten en de muur aan kan stooten. Hoopvol en met vereende krachten werd de kast door de keuken in den tuin gebracht, wat zonder noemenswaardige emoties gebeurde. Toen zocht men in alle hoeken en gaatjes , naar touwen en touwtjes, 'n Stuk van de waschmand, een te lang einde van het raamgordijn, een eind msgewoeld van een oud pak op zolder en zoo knoopte men blijmoedig met nieuwe energie precies als ware ma-

einde van het touw als 'n lasso over het balconhek te werpen, trok de heer des huizes, die geen werkvolk in huis wilde hebben, uit al zijn macht aan de takel en werkelijk verhief de kast zich al piepende en kreunende een halven meter boven de aarde, waar ze slingerend als de klepel van een pendule bleef hangen.

Mevrouw pakte zenuwachtig de pooten der kast vast om het schommelen en muurstooten te voorkomen en ook met het' rakelings passeeren langs de seireruiten. „Gauw, Marie, naar boven, ik houd hem hier wel vast", help meneer trekken!

Deze stond aanmechtig met één voet tegen het balcon-hekje zich afhoudende, de touwen om de polsen geslagen, die zijn ongeoefende handen als messen sneden, afwachtende op de hulp van de sterke Marie. Geen minuut of ze was al boven, pakte met een fabelachtige kracht de touwen aan en door een fikschen ruk

trok ze met zóóveel woest geweld, dat de kast een meter hooger op schoot. Maar verder ging het niet. De last onoordeelkundig aangebrachte touwmassa wondde hun handen, die het niet meer konden vasthouden. Het touw sneed zich zelf doormidden langs de scherpe rand van het balconhek. Met een ratelenden slag sloeg de kast naar beneden en tegen den grond. Het balconhekje trilde en kraakte en door den schok lagen meneer en Marie beiden met hunne beenen ten hemel op het platvorm van het balcon. Beneden vlogen de glasscherven van de kastruitjes en van de serreramen links en rechts en mevrouw geheel ontdaan en marmerbleek trilde op haar beenen en greep zich vast aan 'n dennenboompje. De lawine was afschuwelijk.

Na den oorverdoovenden slag trad een doodsche stilte in. Toen openden zich bij de buren verscheidene ramen en deuren en angstige blikken zochten in het rond, vanwaar die vreeselijke explosie vandaan kwam. Als in een wilde vlucht, verliet mevrouw het terrein der wanhoop en snelde de keuken binnen en meneer en Marie staarden van af hun hoog standpunt op het slagveld neer. Men sprak geen woord en toen een oogenblik later beiden begrepen, dat ze den verderen dag niet op 't balcon konden blijven staan kijken, sloot meneer heel

„Ze kunnen het best betalen "

zachtjes de balcondeuren achter zich dicht en sloop op zijn teenen de trappen af.

De kast werd overeind gezet en als bleek andermaal te zwaar te zijn. De een jammerlijk beschadigd meubel en zwaar mank tijdelijk in het hoekje