JULES FAVRE.

Onlangs zijn twee fransche staatslieden overleden, die in de jongste geschiedenis van Frankrijk een in het oog loopende tegenstelling vormden, terwijl beiden, elk op zijn wijze, niet alleen invloed oefenden op de geschiedenis van hun land, maar ook op het lot van Europa. Vooreerst de hertog de Grammont, die in Juli 1870 zich als werktuig liet gebruiken, om wegens de spaansche troonkandidatuur Pruisen tot den oorlog te noodzaken, vervolgens Jules Favre, die de onderhandelingen tot het sluiten van den vrede voerde en eindelijk te Frankfort 10 Mei 1871 uit naam van Frankrijk het definitieve vredesverdrag onderteekende. Naar geest, bekwaamheid en karakter beschouwd, was Jules Favre ontegenzeggelijk de grootste der beide staatslieden, ofschoon ook hij voor het einde van zijn dagen even weinig lauweren verwierf als zijn politieke tegenvoeter, de hertog de Grammont. Deze viel in den oorlogsval, dien hij voor anderen gesteld had en de vernedering te Sedan wierp een aanzienlijk gedeelte van de schuld op hem. Dat maakte hem voor altijd onmogelijk. Jules Favre leed onder het noodlot, groote woorden niet waar te kunnen te maken en men liet het hem gevoelen, dat zijn naam onder het vredesverdrag stond, dat Frankrijk twee provinciën en vijf milliarden kostte. Daarbij kwamen nog persoonlijke wederwaardigheden, die haar oorzaak hadden in familie-