SPORT IN BEELDIDE REVUE DER SPORTEN

Parijs, Wimbledon en Forest Hills... drie is te veel!

Wat lohnston in 1921 reeds pro¬

beerde, wat T i I d e n het jaar daarna vergeefs trachtte te bereiken, wat geen der Franschen gelukt is en wat Crawford in 1933 op het nippertje (kwestie van een paar slagen) ontging, n.l. de drie groote internationale kampioenschappen in één jaar op hun naam te krijgen, Parijs, Wimbledon en Forest Hills te winnen, dat had Perry ook voor dit jaar op zijn programma. Beter dan ooit leek zijn kans. In Parijs was hij onaantastbaar gebleken, te Wimbledon verloor hij in zeven ronden slechts drie sets, in de wedstrijden om den Davis Cup sloeg hij Allison en Budge beslissend — Forest Hills leek voor hem open te staan. Een oogenblik was hij „upset": een wrange kritiek van Tilden waarin niets meer of minder gezegd werd dan dat Perry eigenlijk een speler was die geen behoorlijken slag had, bracht hem van streek en deed hem slecht spelen.

Tilden schreef dat Perry's backhand niet tegen een sterken aanval bestand was; dat zijn voetenwerk niet deugde; dat hij met volleeren de raarste dingen deed; dat hij gemakkelijke slagen miste „by yards"; dat hij noodelooze doublefaults sloeg .... En last not least: dat zijn moreel niet deugde omdat hij zich niet voldoende kon concentreeren en beheerschen.

Intusschen werd Perry door die kritiek zoo geïnspireerd, dat hij den speler, dien Tilden als een Davis Cup-speler geproclameerd heeft, den jongen Parker, met 6—4, 6—2, 6—0 van de baan klapte. In de laatste set weerstond de backhand eiken aanval van Parker, sloeg de service tal van aces, scoorde de volley punten, zóó dat Parker in die set in totaal acht punten behaalde.

Daarna sloeg Perry Shields, de „beau Brummell" van de tennisbanen, in vier sets, de laatste ook al 6—0! In den halven eindstrijd wachtte hem toen Allison. Allison, die verleden jaar twee slagen van een overwinning op Perry af was, Allison die niet alleen hiervoor zijn revanche zoekt, maar die zich ook van zijn nederlagen te Wimbledon, tegen Austin vooral, wilde rehabiliteeren. Allison, men wist het, was in „full cry". De inzet van de partij bewees het. Direct was zijn service overrompelend, zijn fameuze volleeren keerde de passings van Perry, hij brak door diens service, kwam 3—2 en had zijn eigen service daarna. Aan Perry was te zien, dat hij zich op een grimmig gezicht voorbereidde ....

Toen kwam de pech. Van zijn situatie bezien méér dan de pech: het fatum. Rennend naar een verren bal in den hoek, een bal die uit bleek te gaan, slipte hij op het vochtige gras, viel dwars, bezeerde heup, enkel en arm ....

Een andere Perry dan die welke men kent als de speler die te sterk op deze dingen reageert, openbaarde zich. Een Perry die geen oogenblik stopte, die dóór-

Waar vóór hem Johnston,

Tilden en Crawford faalden slaagde dit jaar ook Perry niet.

speelde, die door geen enkele mimiek, geen enkel gebaar het moeilijke en pijnlijke spelen tot uiting deed komen. Hij had gevraagd een dokter bij de hand te houden; hij speelde door tot de drie sets ten einde waren, tot de rust — of het einde er zou zijn. Het was het einde, want Allison won met 7—5, 6—3, 6—3. Voor hèm was de pech van Perry stellig ook een teleurstelling. Want zóó groote momenten had zijn spel, zóó prachtig was zijn aanval, drive-en-volley, dat hij kans gehad zou hebben om van een normalen Perry te winnen!

* *

Helen II

won voor de derde maal het kampioenschap van Amerika. De waarde zou grooter, véél grooter geweest zijn, wanneer dat behaald geworden ware via Helen 1 oftewel mevr. Moody. Maar deze heeft voldoening te over aan de groote prestatie, aan de come back die haar Wimbledon deed winnen. Voor het kampioenschap van Amerika voelde zij de groote inspiratie te missen.

Er zijn, zooals steeds in het tennisbusiness-Amerika, stemmen opgegaan die gevraagd hebben of het geen moreele plicht van mevr. Moody tegenover den Amerikaanschen bond was, om de uitzending naar Wimbledon te reciproceeren met het uitkomen te Forest Hills.

Haar mededinging, haar finale tegen miss Jacobs zou de kosten van uitzending naar Wimbledon goedmaken .... Het zal met een niet geringe Schadenfreude geweest zijn dat het bestuur kon aantoonen, dat die uitzending nog niet voor de helft door den bond was betaald!

* *

Bezorgdheid voor spelers.

Het is niet de eenige gelukkige geste van den Amerikaanschen bond geweest. Er is het geval-Parker, de jonge Amerikaan die door Perry weggevaagd werd. In een opwelling om zich te rehabiliteeren deelde hii mee, dat hij zijn studie niet hervatten zou, doch zich geheel aan tennis wijden om het volgend jaar een plaats te verwerven in de ploeg voor den Davis Cup.

Nauwelijks een dag na die mededeelmg vond Parker een brief van den Amerikaanschen bond. Misschien vervulde die hem op 'teerste gezicht met vreugde, doch de inhoud was anders dan hij zich voorgesteld zal hebben! Geen instemming met zijn plan, doch een sterke afkeuring. In overigens waardeerende termen werd

Parkpr te kennen gegeven, dat men

de toewijding van een speler voor zijn sport apprecieerde, maar dat het bestuur nog véél meer apprecieerde, wanneer een speler de dingen die voor een plaats in de maatschappij meer waarde hebben: studie en zaken, vóór liet gaan. Tusschen de lezers schemerde door: geen studie dan ook weinig kans om voor den Davis Cup gekozen te worden. Parker heeft gecapituleerd.

Eischen van het publiek.

Van de Amerikaansche naar de Nederlandsche kampioenschappen, op papier il n'y a qui une ligne. Het is niet om een vergelijking te trekken. Het verschil is te groot! Daar, in Amerika, evenals te Wimbledon, alles afgestemd op het publiek. Hier het publiek een quantité négligeable, welke men overigens aanvaardt om de entrées. Dat de toeschouwers voor die entrées niet alleen wat spel mogen verwachten toch ook een goede regeling — daarmee houdt men ten onzent in tennis zelden rekening. Op den laatsten dag der nationale kampioenschappen is dit ietwat sarcastisch tot uiting gekomen. Men denke zich de situatie: een centre-court omgeven door houten tribunes. Na twee partijen enkelspel blijft dat centre court een uur leeg. En achter de eene tribune, onzichtbaar doch wel tergend hoorbaar voor 80% van de toeschouwers wordt de eindstrijd dames-dubbelspel gespeeld. Zeker, die was begonnen onder het heerenenkelspel - maar waarom werd die partij niet overgeplaatst werd naar het centrecourt, is een raadsel. Na den eersten set had dat uitstekend gekund Beter nog ware het geweest wanneer de eindstrijd heerendubbelspel gespeeld ware! De v,er spelers liepen zich te vervelen.

Waarom dit niet gebeurde? Timmer hechtte meer aan het kampioenschap gemengd dubbel, aan den beker met historische namen dan aan het heeren-dubbelspel, wilde de mixed dus eerst spelen. Zijn'goed recht — maar waarom is daarmee tevoren door de leiding, die op de hoogte was, geen rekening gehouden? Zooals het nu was, was het fout, werd het tot een overigens ongewilde demonstratie van een negatie van de rechten van het publiek.

Slijterij A. F. RICHARD

Wijnhandel „DE ZWAAN"

Rustenburgerstraat 359 AMSTERDAM

1 Uw borrel thuisbezorgd

door de geheele stad BEL OP 9-1-2-8-4

15