SPORT IN BEELD/DE REVUE DER SPORTEN

DAGBOEK VAN EEN LEEK

Vrijdag 6 September: Dat er dan toch nog altijd maar menschen zijn, die me au sêrieux nemen en die in de beminlijke, maar ietwat mallotige waan verkeeren, dat alles wat hier geschreven staat gemeend en bedoeld zou zijn. Daar sla ik me een clubblad op van een zeer achtenswaardige vereeniging en ik tref er anderhalve kolom serieuze kopij aan, mij gewijd. Het zijn parelen voor de zwijnen en dit zwijn begeert geen parelen. Ik vind het niettemin aardig en charmant; het getuigt van belangstelling voor wat ik schrijf en op dagen dat ik aan onderwerpen te kort heb, wil ik ook heel best zoo'n beetje polemisch meedoen.

Waar ging het ook weer over? Ik weet het al niet meer. Dacht U nu heusch, dat ik wist wat ik twee of drie weken geleden geschreven heb? Kan toch immers niet.

Maar laten we afspreken dat de meneer in het clubblad, dat ik niet noemen zal, voor 100% gelijk heeft en ik dus voor 100% ongelijk. Dan is de geachte schrijver althans tevreden en ik, arme, troost me wel.

Zaterdag 7 September: Als nog maar feest van Pro Patria te Rotterdam, handig gekoppeld aan de V.V.V.-week aldaar. Gisteravond receptie en installqtie van een eerecomité met allerlei keurige menschen; vandaag wedstrijden en eterijtjes en morgen weer wedstrijden.

Athletiekvereenigingen hebben het moeilijk; ze verdienen meer steun dan ze krijgen.

Zondag 8 September: Eindstrijd zilveren bal. Sla ik nooit over. Grootsch festijn op Spangen. Ik miste tal van bekende gezichten. Waar is Doe Hans toch? Is hij nu zelfs de Z.V.C. en zijn vaderstad al ontrouw? Ik miste burgemeester F o r t u y n en oudburgemeester Zimmermann. Maar S c h a r r o o was er, dat maakt dadelijk veel goed; met leden van het C.I.O. heb je

maar zoo dagelijks niet de kans te converseeren. Schimmelpenninckhad verstek laten gaan, maar werd belangrijk vervangen door van Ro s s e m en C o u v é e. En dan was er natuurlijk Lo ts y en allerlei andere voetbal-experts, tot H e r b e r ts toe, die J oh n de Ko rv e r in de gaten kreeg, den zoon van Rok. Let op, die gaat Pa na. Het ellendige is alleen voor zoo'n jongen, dat ze altijd zeggen, hoe goed hij ook is, zooals z'n Pa wordt-ie nooit. En dat zeggen dan menschen die Pa nooit hebben zien spelen of die van het spel van Pa nooit wat hebben gesnapt! Aan het diner vergeten ze me altijd te inviteeren. Moeten zij weten. Het moet er anders altijd heel gezellig toegaan en de kopstukken moeten er bij zijn en zooals ik van m'n neef, die in Rotterdam woont, wel eens hoor, wordt er zoo goed gesproken.

Maandag 9 September: Gelezen van athletiekkampioenschappen van het K.N. G.V. Straks krijgen we cricketwedstrijden, georganiseerd door den bridgebond en een hockey-tornooi onder de auspiciën van den hippischen sportbond.

Hoe staat het nu eigenlijk met dat Hand¬

bal; bij wie hoort dat? G roothoff zegt, dat Handbal het spel van de toekomst is. Als hij er niet meer is zal er geen voetbalcritiek meer bestaan, zal er geen voetbalexpert meer wezen en dan krijgt Handbal zijn kans.

Dinsdag 10 September: Een wandelsportvereeniging op de thee gehad. Keurige menschen en vol liefde en belangstelling en toewijding en allemaal andere gunstige dingen. Staat nog steeds niet vast welke organisatie de leiding heeft. Ze zeggen van mekaar dat ze niet deugen en de een knoeit met dit en de ander met dat en ze zijn jaloersch op elkaar en het N.O.C. wacht nu maar af, tot er één leidend lichaam zal opstaan en zich zal voordoen als de reddende engel, die deze situatie in veiligheid zal brengen. Tot zoolang modderen we gezellig door.

Woensdag II September: Willy den Ouden en haar vriendinnen en niet te vergeten haar leidster terug uit Scandinavië. Willy is in topvorm, haar vriendinnen ook. Dat wordt andere jaar iets goeds. De hemel behoede onze kranige zwemsters voor verlovingsringen of anderszins; de liefde is iets moois, maar onpractisch voor menschen, die in training zijn, hetzij dan man of vrouw.

Donderdag 12 September: Met den

Bond van Bedrijfsautohouders op stap, d.w.z. gereden, een sterrit, erg aardig. En de Fordfabrieken bekeken; ook heel erg interessant en geconstateerd, dat er in onze zakenlui nog durf zit. En als ds Negus straks het Abessijnsche volkslied aanheft: „We gaan naar Rome" — zooals de voetballers het verleden jaar zongen, maar ook niet deden - dan zullen het onze zakenlui zijn, die aan Italië leveren en aan Abessinië leveren en die geld verdienen aan Italianen en Abessiniërs, gelijk het een goed Nederlander betaamt.

TARTUFFE.

De bekendste Nederlandsche sportsmen

gebruiken regelmatig Ovomaltine, omdat zij weten, dat het grooter krachtsverbruik moet worden aangevuld. Deze aanvulling vonden zij in Ovomaltine, het trainingsvo^dsel bij uitnemendheid.

In busjes van 60 cents af.

OVOMALTINE

Meer uithoudingsvermogen

il