SPORT IN BEELD

De Gecombineerde Nederlandsche Sportbladen

DE REVUE DER SPORTEN

VOETBAL

Een handjevol lessen, getrokken uit den wedstrijd van Highbury

Waarom geen invaller voor Monti ? Heeft Victor Pozzo er niet aan gedacht? — Het wordt tijd, dat men weet wat mag en niet mag bij aanvallen. — De Engelsche doelman neemt geen risico's. — Taktiek der Engelsche verdedigers.

Het Londensche uitstapje geeft nog wel aanleiding tot eenige verdere opmerkingen. In de eerste plaats moet ik echter even recht zetten, dat mij later bleek, dat Monti niet zijn schouder had ontwricht, doch dat hij een teen had gebroken.

Waarom geen Invaller?

Overigens vraagt men zich af, waarom Engeland hier niet een invaller heeft toegestaan. Dat was toch reglementair volkomen geoorloofd. In het spelreglement wordt immers gezegd, dat invallers zijn toegestaan in wedstrijden, die niet gespeeld worden volgens een competitiereglement. Nu beschouwen de Engelschen de internationale wedstrijden tegen Schotland, Wales en Ierland als wedstrijden volgens een competitie-reglement, doch den wedstrijd tegen Italië kan men moeilijk onder deze rubriek rangschikken. Als men dat vooraf had geregeld, zou Italië niet met 10 man hebben behoeven te spelen, waardoor èn voor de Engelschen èn voor de Italianen een bitter bijsmaakje zou zijn verdwenen. Immers de Italianen wijten de nederlaag — mogelijk niet ten onrechte — aan het speler, met 10 man en voor de Engelschen moet het toch niet aangenaam zijn, dat ze ten slotte, slechts met het kleinst mogelijk verschil, van een tiental hebben gewonnen.

Bij den wedstrijd van Ajax te Londen moest een speler van de tegenpartij wegens een ongeval uitvallen, waarop Ajax dadelijk een invaller aanbood, wat dankbaar werd aanvaard. En in den wedstrijd van de Arsenal tegen Parijs hebben beide ploegen wel gebruik gemaakt van invallers. Ik heb zoo'n idee, dat V i c t o r P o z z o, gewend aan de Engelsche traditie, er niet aan gedacht heeft, dat de desbetreffende bepaling veranderd was, daar hij anders toch zeker wel een regeling getroffen zou hebben.

Wat mag en niet mag.

En dan wordt het nu toch wel eens tijd, dat de Engelschen maar eens precies op papier stellen, wat geoorloofd is en wat niet! De Engelsche pers kan nu wel boos over de Italianen schrijven en de toeschouwers kunnen de gasten onvriendelijk uitfluiten, doch dat doet niets af aan het feit, dat in vele gevallen de Italianen slechts gedaan hebben, wat volgens hun opvattingen van de spelregels en van sportiviteit geoorloofd was, welke opvatting bovendien door geen enkele bepaling in het spelreglement wordt weerlegd.

2

Ik heb dit punt te Londen o. m. met Dr. Bauwens, lid van de International Board, besproken. Hij was het met mij eens, dat een aanduiding van het verschil tusschen geoorloofd en ongeoorloofd aanvallen in het reglement ontbrak.

In Duitschland mag men een tegenstander, die den bal niet heeft, afhouden, doch men mag hem niet aanvallen. In Engeland is het echter blijkbaar weer anders. Uit hetgeen ik in den wedstrijd Arsenal— Aston Villa heb gezien, moet ik afleiden, dat het geoorloofd is een tegenstander aan te vallen, als men met hem op een bal toeloopt. Het is echter niet geoorloofd, dat in zoo'n geval een ander speler, dus iemand, die niet op den bal toeloopt, dien tegenstander aanvalt. Het „één den man, één den bal!" is dus blijkbaar in Engeland niet toegestaan.

Ook in ons land heerscht op dit punt veel verschil van meening. Ik heb meermalen scheidsrechters zien ingrijpen als een voorwaarts, die op een achterspeler, die den bal had, toestormde, door een half aangevallen werd. Als de back echter zelf den voorwaarts ondersteboven gooide, liet men doorspelen.

Het spelreglement geeft op dit punt geen enkele aanwijzing; het is dan ook een fout van de Engelschen, die op het gebied van de spelregels oppermachtig zijn, dat ze hierin niet voorzien.

Ik zal natuurlijk de vele ruwheden van de Italianen niet in bescherming nemen, doch ik wil slechts vaststellen, dat ze verschillende malen de dupe werden van een verschil in opvatting, iets wat de Engelschen hadden kunnen en moeten voorkomen.

De aangevallen doelman.

Wat het aanvallen van den doelverdediger betreft, zal onze spelregelcommissie goed doen om alles, wat zij hierover in de „Opdracht aan Scheidsrechters" heeft gezegd, voor zoover dat niet ook in het Engelsche reglement staat, te schrappen, daar dit een volkomen verkeerde voorstelling is. Vermoedelijk zal de F. I. F. A. ons daartoe ook wel verplichten; men heeft n.l. besloten speciale maatregelen te

nemen om afwijkingen in de verschillende spelreglementen te voorkomen.

Wat de Engelsche middenvoor D r a k e te zien gaf, zoowel in den wedstrijd tegen Italië als in dien tegen Aston Villa, zou waarschijnlijk geen van onze scheidsrechters toelaten. De doelman sprong in de lucht om den bal te grijpen. Juist op het oogenblik, dat hij den bal in handen had, vloog Drake tegen hem op. Hoe is dit te rijmen met den vriendelijken wenk in ons spelreglement: „Het ligt in de bedoeling der spelregels den doelverdediger te beschermen tegen aanvallen op oogenblikken, dat hij zijn aandacht geheel op den bal moet concentreeren en niet op aanvallen verdacht kan zijn."? Tien tegen een, dat C e r e s o I i door het geweld van de botsing eerst besefte, dat z'n bijzondere vriend Drake in de buurt was!

Persoonlijk voel ik meer voor onze opvatting, doch dat moet buiten beschouwing blijven. We hebben ons te houden aan het Engelsche reglement. En dan kan ik alleen aan onze doelverdedigers den raad geven zoo min mogelijk den bal te stoppen als er in de buurt een tegenstander is, doch er zich op toe te leggen den bal onmiddellijk weg te stompen. Ook het op de knieën vallen om den bal te stoppen is slechts een uitnoodiging om een ongeval te krijgen.

Ik zag een foto, waarop men waarneemt, hoe in zoo'n geval Drake zich boven op Ceresoli wierp, wat de woede van een der backs dermate deed ontsteken, dat hij Drake eenvoudig bij z'n nek nam om hem van den doelman af te sleuren.

De moderne St. Joris, die ten strijde trok tegen den draak, die den onschuldigen Ceresoli trachtte te vermoorden! Enkele Engelsche bladen publiceerden van deze foto alleen den back met het hoofd van Drake onder z'n arm. „Het hoofd van Johannes" had men er wel onder kunnen zetten.

In verband hiermede was het overigens wel toevallig, dat ik den volgenden dag in de gelegenheid was M o s s en W i I s o n, de beide doelverdedigers van de Arsenal, te zien oefenen. Opmerkelijk was het, hoe ze daarbij vrijwel alle hooge schoten over de lat werkten en hoe ze alle lage schoten oppakten en onmiddellijk wegwerkten,