Overzichtsfoto tijdens de match Schmeling—Paolino.

SPAANSCHE IMPRESSIES

I.

Barcelona, Mei '34.

— „Ik zou liever mijn hand laten afhakken", zoo zei me Max Schmeling in de mondaine hal van het Ritzhotel in Barcelona, „ik zou liever mijn hand laten afhakken, dan nog weer eens in Spanje tegen Paolino te boksen."

Ik haalde mijn schouders op.

— „Kom, Herr Schmeling: u wist toch tevoren wat u te wachten stond? U hadt de keus tusschen Paolino k.o. te slaan — en dat zou u evenmin lukken als het Primo Camera of wie ook ter wereld ooit gelukt is — öf u kon match-nul boeken, óf men zou u od punten laten verliezen. Wees blij, dat tenminste het laatste niet gebeurd is. Boksjury's in Spanje blijken tot alles in staat. Vertel me liever eens wat u bewogen heeft zonder neutrale rechtspraak toch te boksen?"

— „Ik heb me vergist in Paolino. Ik had het vaste vertrouwen, dat hij er voor zou zorgen, dat alles perfect in orde zou zijn en dat niet zijn speciale vriend Casanova de „onpartijdige" scheidsrechter zou zijn. Formeel had ik trouwens weinig in te brengen, want alleen bij officieele titelwedstrijden hebben, zooals u weet, boksers recht op neutrale rechtspraak. In ieder geval: dit is een les voor mijn leven geweest."

„What about Rinus de Boer" vraag ik verder Schmeling, die droomerig voor zich begint te turen, kinderlijk blij bij de gedachte, dat hij den volgenden dag weer bij zijn bekoorlijke vrouwtje in München zal zijn. (Anny Ondra heeft de match van haar man niet willen bijwonen: zij heeft Max trouwens nog nooit zien boksen).

Schmeling wordt enthousiast.

„Uw landsman is een kranig bokser. Ik heb weken achtereen gelegenheid gehad hem als mijn sparringpartner te observeeren, ik heb hem zelfs twee maal knocked-out geslagen! Maar ik heb hartelijke waardeering voor hem: hij zal het zeker nog ve'- kunnen brengen. Goede leiding, harde training, meer vechtlust — dan zullen we stellig in de bokswereld meer van hem hooren."

In de arena van Barcelona briescht een bloedende stier. De torero wacht in koele kalmte het oogenblik af, dat hij een eind aan den ongelijken strijd zal maken....

Vlak naast mij, op de voorste rij toeschouwers, zetelt Paolino Uczudun, de menschelijke stier van Barcelona.

En terwijl ik het bloedig tafreel in de stieren-arena met iets van weerzin en walging gadesla, moet ik, of ik wil of niet, denken aan den vorigen dag — aan het monumentale Stadion van Montjuich, waar óók een stierenvechter en een stier elkaar bevochten: Max Schmeling als een glimlachende beheerschte toreador — Pnolino Uczudun. bij den aanvang een ruige, sterke stier, na de zesde ronde een bloedend brok brute kracht, door den ring gejaagd, precies zooals de toreador het wilde, indrukwekkend van moed en dapperheid, maar tegelijk zielig en dégoutant.

(Wordt vervolgd) A. S.

den gelijk eindigen, weet Schmeling de derde te winnen. Deze ronde werd door P a o 1 i n o met groote woede begonnen. Hij maakte zijn bijnaam „De stier van de Pyreneën" waar en stortte zich als een door een picador tot in 't bloed geprikkelde stier op het roode doek, hier Schmeling. Uczudun plaatste een reeks maagslagen, die Max echter lachend incasseerde en met twee rechtsche treffers en een uppercut beantwoordde. De vierde ronde verliep weer gelijk. De vijfde ronde begon met een flinken aanval van den Duitscher op het gezicht van den Bask, die beantwoord wordt, en eindigt met een klein puntenvoordeel voor Schmeling. De zesde ronde begon met een poging Schmeling tot een lijf aan lijf gevecht te dwingen, maar deze ontvluchtte en opende met een heftigen rechtsche de linkerwenkbrauw van P a o 1 i n o, die sterk ging bloeden. Schmeling zette den aanval tegen het gezicht van zijn tegenstander voort en kon hem nog eenige harde slagen toebrengen.

Diè taktiek werd in de volgende twee ronden gehandhaafd. Af en toe stortte P a o 1 i n o zich met zijn gansche gewicht op zijn tegenstander (94,5 KG. en Schmeling slechts 85).

In de achtste ronde bloedde het linkeroog van P a o 1 i n o vreeselijk. De Spanjaard geraakte in woede, maar de Duitscher verloor zijn goed humeur niet, ook niet wanneer hij een treffer moest incasseeren.

In de negende ronde toonde Schmeling zijn intelligent en beredeneerd boksen. P a o 1 i n o ging steeds erger bloeden. Het bloed spatte in de rijen, die vlak bij den ring zitten, op de blocnotes van de journalisten. Evenals de negende, verliep ook de tiende ronde ten gunste van Schmeling. Bij den aanvang van de tiende gelukten twee rechtschen van den Duitscher, hij moest echter ook een goedgeplaatsten rechtsche van Uczudun accepteeren. De Spanjaard kon alleen nog uit zijn rechter oog kijken. Het bloederige hemd van den ringarbiter en de bloedende Paolino winden het publiek vreeselijk op, dat door geroep van „Doodt hem", „Slaat hem neer" den Spanjaard probeerde op te monteren.

Schmeling moest zich in de elfde ronde op verdedigen toeleggen. Deze ronde was voor de Spanjaard. In de twaalfde en laatste ronde wist deze een maagslag te plaatsen. Weer ontvluchtte de Duitscher een lijf aan lijf gevecht. Hij bleef ondanks den woedend toestormenden P a o 1 i n o, goed geluimd, verdedigt uitstekend en gaf staaltjes van zeldzaam, fijn boksen. Ook deze

ronde was voor P a o 1 i n o. De gong maakte een einde aan den strijd.

Na eenige seconden werd de uitspraak van de jury bekend gemaakt: „Match nul, onbeslist". Het publiek joelde en floot, zonder, dat men kon opmaken of het een Duitsche of Spaansche overwinning verwacht had. . . .

Jacobs is woedend over deze be¬

slissing.

„De grootste boksgebeurtenis van de wereld" is achter de rug. En alle aanwezige journalisten uit binnen- en buitenland waren het er over eens, dat de uitspraak over den match Schmeling —P a o 1 i n o „de grootste onjuiste uitspraak" is, die in de laatste jaren „in de wereld" uitgesproken werd.

EMANUEL HUTSCHNECKER

813