'n Surprise

Toen onze nationale kampioen Henk Timmer uit het Stadion — waar hij Holland had zien verliezen — overwipte naar de D.D.V.-banen om tegen Crawford te spelen, moet hij zich „net lekker" gevoeld hebben; juist precies op temperatuur zijn geweest om op z ij n terrein en óók tegen een buitenlandsche tegenpartij, zoo puik mogelijk voor den dag te komen.

Dat die wil intusschen voldoende door technische en tactische kwaliteiten geschraagd zou worden om den Wimbledon- en Parijswinnaar het vuur na aan de schenen te leggen: het moest betwijfeld worden.

Maar ziet, de man, die Timmer in de eerste set tegenover zich vindt is een zeer feilbaar tennisser, die tast en zoekt, zonder te vinden. En die de eerste set met 6—2 aan Timmer moet laten.

Maar de Crawford, die dan in de tweede set, rustig, met een minimum aan beweeglijkheid, den Hollander naar de hoeken drijft en daar passeert of, later, met een sublieme volley: diè Crawford verraadt iets van de kracht, die in zijn spel sluimert.

En Timmer is er, om te trachten, de latente krachten latent te doen blijven. Daartoe loopt hij onvervaard en onversaagd, liever driemaal vergeefs dan éénmaal te weinig. Hij heeft er een ongekend plezier in, deze Timmer; hij heeft hazewindhond-allures; hij snelt als er maar éven kans op „halen" is; en hij snelt ongeacht een brandende zon, die de ballenjongens tijdens de rallies in een zoeten slaap dompelt.

Het is Timmer in dezen vorm, die

Mc. Grath

na 3—4 op 4—4 en 5—4 komt in de 3de set. En op dat moment is het niet meer Timmer—Crawford, maar Holland—Australië in zijn vollen omvang, een match, aanschouwd door een volgepropt D.D.V.-stadion, waaronder velen, die tevoren het bruine monster zoo onfortuinlijk hadden zien rollen voor Holland, en wier hart weer opgewekter klopte, omdat de kleine, witte bal het nü, door een landgenoot gespeeld, zoo goed „deed".

-Qus 5—4 voor Timmer. En dan komt de 10de game met het geluk aan Timmer's zijde, het geluk van een bal, die juist aan Crawford's kant over de witte band kantelt, en een return van den Australiër, die in het net belandt.

Het is 6—2, 1—6, 6—4 voor Timmer. Het is méér, het is een overwinning, want het was :best-of-three. Dan blijkt, dat Crawford het niet begrepen heeft, dat hij rekende — en dat was achteraf beschouwd toch ook wel in zijn spel te zien — op een best-of-five match. Maar tja, het was duidelijk afgesproken.

Zoodat iedere Hollander tenslotte tevreden D.D.V. heeft kunnen verlaten op Hemelvaartsdag, hetgeen toch niet het geval is geweest, want een jonkvrouw achter mij stampvoette na afloop en vond, dat het heelemaal niet goed was gegaan. „Waarom moest _ hij nou verliezen, het is zoo'n aardige, sportieve man?", meende zij over Crawford.

Zoo speelt sex-appeal overal zijn wondere rol.

Kwikzilver

Onverstoorbaar, maar tegelijk snel als lenige katten zijn de Japansche deelnemers in de weer. Zij vertegenwoordigen een apart element op dit tournooi, en zij krijgen — reactie daarop — een aparte sympathie van de bezoekers. Miki, Fujikura, Yamagishi. ze spelen hun tennis met een wonderlijke beheersching en ook als zij — bij wijze van spreken — de kromste sprongen maken, doen zij dat met een zeker plechtig air. Ze zijn de ernstige, zwarte kleine schaakspelers van de gravelbanen. En het gebeurt maar oh zoo zelden, dat een falende slag hun een teeken van teleurstelling ontlokt. In zoo'n geval schudt Crawford bedenkelijk het hoofd, _ McGrath laat zijn racket een buiteling maken, de jonge blonde Tinckler stoot een mismoedige kreet uit Japan zwijgt

en speelt verder: kwikzilver, zonder uiterlijk temperatuurverschil.

Dè game

Hoeveel game's er gespeeld zijn op dit merkwaardige D.D.V. tournooi, wij weten het niet.

Jack Crawford

Maar dè game van de zooveel honderd was de 9de uit de 5de set tusschen Timmer en Crawford, Zondagmiddag. We hadden er met z'n allen op gerekend, dat Timmer nu zou verliezen, we kwamen louter en alleen om te zien, hoé dat gebeuren zou, al of niet in 3 sets, al of niet met eere.

Wel, het geschiedde in 5 sets. Het gebeurde op een wijze, zóó eervol als een Hollandsen kijker het zich _ maar kon wenschen. Opnieuw heeft Timmer een energie èn een spelkwaliteit _ ten toon gespreid, die verrasten. Opnieuw heeft hij Crawford voor problemen geplaatst, die den Australiër herhaaldelijk te moeilijk waren en met een wijsgeerig hoofdschudden inplaats van een beantwoordend racket werden ontvangen.

Met 6—4 en 6—2 bemachtigde Crawford de beide eerste sets, met 6—3 kwam de 3de aan Timmer. En ook na de rust viel er bij Timmer geen inzinking waar te nemen, speelde vermoeidheid bij hem geen grooter rol dan bij den Australiër. Met 6—0 won onze kampioen de 4de set. In de beslissende set werd het voor Crawford 1—o, 1—1, 2—1, 2—2, 3—2, 4—2, 4—3,

j Dan, in de volgende game een

winning stroke, door Timmer te niet gedaan, en nog een winning stroke, die Timmer weer wegslaat, om met een keurige lob en een even mooie korte volley deze game te winnen onder een daverend gejuich. In dat gejuich na diè game kwam alle waardeering nog eens naar voren voor Timmer's sublieme spel, voor zijn energie, zijn Ausdauer en zijn durf. Veel meer nog dan door zijn 3 sets overwinning heeft Timmer door zijn 5 sets nederlaag, 6—4, 6—2, 3—6, o—6, 6—4, de verwachtingen hoog gespannen.

Ten slotte

Door dit merkwaardige tournooi ter gelegenheid van haar jubileum heeft D.D.V. velen, die de tennissport een warm hart toedragen, in kennis gebracht met enkele bijzondere figuren van het tegenwoordige tennis, Men had natuurlijk gehoopt op Borotra, maar Crawford, McGrath, Quist, Miki, Yamagashi enz.: het is tenslotte toch een collectie geweest om content mee te zijn.

In dit tournooi plaatsten Australië en Queensclub zich in de finale door resp. van Nederland en Japan te winnen. Australië won den eindstrijd tegen de Engelschen.

HAN G. HOEKSTRA

781