PA

w.o. „DE CORINTHIAN"

De Australisch-Engelsche Cricket-Incidenten!!

11111111111 NIN™ll™llll»INIH«millll!IIIIIIIINIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIINIIIIIIIIIIIIIIIIN IIINIIIIHINIIIII || IIIIIIIIIIIIHINIIIIIlIHllllll

Hollandsche Cricketers geven hun opinie.

Uiteenzetting en een belangwekkende enquête.

De Leg-Theorie

Cricket-ruzie is op zich zelf reeds iets, dat door velen als onbestaanbaar wordt beschouwd. Cricket is nu eenmaal de „King of Sports", met ruzie moest Zijne Majesteit zich toch eigenlijk niet iniaten! Inderdaad behooren ernstige meeningsverschillen in de cricketwereld tot de zeldzaamheden. Er is nu en dan wel eens een geschil, doch in verreweg de meeste gevallen wordt dat spoedig op vriendschappelijke wijze opgelost.

Het geschil, dat thans echter in Australië de gemoederen bezig houdt, is blijkbaar van ernstigen aard; de wijze, waarop men de zaak in Australië opvat, doet tenminste de meening post vatten, dat men hier niet zoo spoedig tot overeenstemming zal komen, ja, dat het wel eens tot een afbreken van de internationale relaties tusschen de Australische en de Engelsche cricketers zou kunnen leiden. De soep wordt echter nooit zoo heet gegeten, als ze wordt opgediend!

In het kort gaat het over het volgende. De Engelsche fastbowler Larwood beveelt af en toe wat men noemt „legtheorie". Hij zet daarbij z'n fielders vrijwel uitsluitend aan den legkant, bowlt harde, kort gepitchte ballen op de leg-stump, die dus in de lijn van het lichaam van den batsman komen. Daarom noemt men dit bowlen ook „bodyline" bowlen. Speelt de batsman zoo'n bal, dan moet hij hem wel naar den legkant spelen, speelt hij den bal niet, dan krijgt hij hem tegen het lichaam, tenzij hij zich nog door een snelle beweging aan dat gevaar weet te onttrekken.

De richting van den bal en het effect zijn oorzaak, dat de bal, zelfs al speelt men met een volkomen recht bat, in de richting van leg wordt gespeeld, waar de fielders tot vangen gereed staan. In het algemeen is er tegen deze manier van bowlen weinig in te brengen, doch het ongeluk wil, dat ze veel door fastbowlers wordt beoefend. Nu is het duidelijk, dat zoo'n bowler den bal niet zoo volkomen in z'n macht heeft als iemand, die minder hard bowlt. De bal springt niet altijd precies zóó, als de bowler dat wel wenscht, meermalen

Dit plaatje spreekt voor zich zelf. De bowler houdt een korf g< pit/ddrn bul ongeveer op ele legstump. De bol komt dan hoog op in de richting van hel licliaam van den batsman. Speelt deze den bal, elem moet hij hem wel naar den legkant spelen, speelt hij den bal niet, dan krijgt hij hein tegen hei lichaam, tenzij de batsman zich door een snelle beweging aan dat gevaar weel ie onttrekken.

De internationale cricketwereld is momenteel in hevige opwinding door de onaangenaamheden, welke in Australië zijn ontstaan als gevolg van de toepassing van de leg-theorie door de Engelsche test-cricketers, meer speciaal het z.g. body-line bowlen, zooals dat door den fastbowler Larwood wordt gedaan.

Wij vonden het voor onze lezers interessant om, naast eer. uiteenzetting van deze leg-theorie van onzen redacteur C. J. Groothoff, de meening over dit soort cricket te vragen aan een aantal Nederlandsche cricketkenners, die speciaal met Engelsch en Australisch cricket zeer goed op de hoogte zijn.

Hiernevens vindt u hun oordeel.

komt de harde bal met groote vaart tegen het lichaam van den batsman, waarvan somwijlen ongevallen het gevolg zijn. Er zijn zelfs bowlers, die feitelijk op het lichaam van den batsman bowlen in de hoop, dat de batsman bij het beveiligen van z'n lichaam den bal onvoldoende zal raken, waarvan een vang het gevolg zou zijn. Ik moet hieraan nog toevoegen, dat behalve Larwood, ook Voce en Allen wel „legtheorie" bowlen. Zoo'n ongeval, aan een der Australiërs op het bowlen van Larwood overkomen, heeft de Australische cricketgemoederen in vuur en vlam gezet.

Nu is het heel moeilijk aan te nemen, dat er bowlers zijn, die opzettelijk den bal zóó neersmijten, dat het voor den batsman vrijwel onmogelijk is den bal te spelen en evenmin om aan den bal te ontkomen. Zou dat inderdaad het geval zijn, dan zou m.i. de umpire dat bowlen als unfair moeten kwalificeeren en het verbieden.

Het is mogelijk dat op de Australiërs het „zoo de waard is, vertrouwt hij z'n gasten" van toepassing is en dat ze daarom denken, dat hier inderdaad van opzettelijk bowlen op het lichaam sprake is. Zoo ik reeds zeide, kan ik dat echter moeilijk aannemen, het lijkt mij slechts op toeval.

pï Intusschen kan ik mij de verontwaardiging van de Australiërs wel eenigszins verklaren. Er zit in deze „shock tactics" stellig een gevaar voor verwondingen der spelers; dat gevaar is grooter dan het normaal gevaar, dat aan de beoefening van vrijwel eiken tak van sport en dus ook aan cricket, verbonden is.

Willens en wetens gaan de bowlers dat gevaar vergrooten en dat is zeker niet gewenscht.

Hierbij komt nog, dat de leg-theorie op het batten van grooten invloed is. Fraaie slagen van den off-kant vormen een van de grootste aantrekkelijkheden van het batten. Wordt er volgens de leg-theorie gebowld, dan zal cricket als kijkspel hebben afgedaan, daar interessant batten op dergelijke bowlery onmogelijk is.

In beginsel hebben de Australiërs derhalve wel eenigszins gelijk, doch de zaak komt wat in een ander licht te staan, als men weet, dat de Australiërs zelf de „leg-theory" in testmatches hebben toegepast! Het is dus wel een beetje de vos, die de passie preekt.

In 1921 bij een testmatch op Lord's werd Tyldesley door Gregory gewond met een soortgelijken bal als die, welke Larwood thans bowlt. Er is dus eigenlijk voor de Australiërs niets nieuws onder de zon.

Maar een ander punt is, dat eersteklas batslui stellig wel een middel zullen weten te vinden om ook op dit bowlen runs te maken en zich toch voor ongevallen te beschermen. Bradman moet daartoe zeker in staat zijn. Zoodra Woodfull of Bradman maar eens 'n honderd op dit bowlen hebben gemaakt, zal ook dit leed voor de Australiërs wel geleden zijn.

Zoover is men op het oogenblik echter nog niet. Het Australische publiek, dat nog nooit een blad voor den mond genomen heeft, komt onmiddellijk in opstand zoodra Larwood weer z'n toevlucht tot „body-line" bowlen neemt. De Australische pers stookt dat vuurtje nog wat op en helaas volgen de Australische spelers en officials dat minder goede voorbeeld.

Bewijs daarvan is een telegram van de Australische Board of Control — het leidend lichaam en Australië op cireketgebeid — aan de M.C.C., waarin tegen het „body-line" bowlen wordt geprotesteerd, omdat daarbij bescherming van het lichaam de eerste eisch voor den batsman is. „Tenzij het onmiddellijk wordt gestaakt, zal het de vriendschappelijke betrekkingen tusschen Australië en Engeland in gevaar brengen" zoo luidt de slotzin. Let wel, niet de verhouding tusschen de Engelsche en Australische cricketers, doch die tusschen Engeland en Australië. Dat is wel een bewijs van de groote beteekenis, die men aan cricket geeft!

De M.C.C. heeft hierop een zeer politiek antwoord gegeven, een ant-