7p6

w.o. „DE CORINTHIAN"

GOLFTIPS

Lange drives. Vele spelers moeten hun pogingen om hun drives aan lengte te doen winnen duur betabn. De oorzaak is gelegen in het feit, dat zij hun slagen niet rhytmisch uitvoeren. Lange drives worden niet alleen door brute kracht verkregen. Het eenige waardoor goede resultaten worden bereikt, is de combinatie van kracht en rhytme; kracht zonder rhytme is nuttelooze verspilling van energie.

Door rhytmisch te slaan weten tengere spelers dikwijls prachtige drives te produceeren. Toen Cyril Walker, de bekende Amerikaansche professional, in 1924 het Open Kampioenschap van Amerika won, woog hij slechts 55 KG. en tóch was er geen enkele speler, die de lengte van zijn drives kon benaderen.

Rhytme of regelmaat, hoe men het ook wil noemen, vormt de grondslag voor eiken goeden slag. Indien het „voetwerk" traag geschiedt, of de armen en de polsen te laat of te vroeg in actie komen, indien het draaien van het lichaam niet rhytmisch gebeurt, dan zal ook kracht niet meer baten!

De middelmatige speler die afstand wil winnen, versnelt zijn backswing; juist hierin schuilt de algemeene fout. Een goed geslagen bal is het resultaat van een. Zonder bijzondere inspanning, rhytmisch uitgevoerde swing.

De goede speler wiens slag op een „slice" uitloopt, zal dadelijk begrijpen, dat hij zijn linkerhand te snel in het spel heeft gebracht. Indien zijn slagen „hooks" opleveren, is het waarschijnlijk dat zijn back-swing zeer moeilijk te corrigeeren is; een goed geneesmiddel is, de greep van de rechterhand te ontspannen en deze lichtelijk om het boveneinde van de club te draaien.

Een belangrijk punt is verder, dat de speler zich steeds nauwkeurig bewust moet zijn van de positie van den kop van zijn club. Deze gewaarwording wordt medegedeeld door de vingers en het zijn de vmgers die de club controleeren. Zoodra de speler met overdreven inspanning zijn drive aan lengte tracht te doen winnen, trekken de vingers samen en het fijne gevoel voor het raken van den bal verdwijnt, met als resultaat een niet onder controle staande slag en al de noodlottige gevolgen van dien.

Hoe vaak heeft de indruk, dat U een minder ver verwijderde green gemakkelijk kon bereiken, U zelfs nog verder doen slaan dan U zich had voorgesteld ! De oorzaak hiervan was, dat het gevoel van zekerheid het doel te zullen bereiken, de spieren deed ontspannen, waardoor een volmaakte regeling der bewegingen werd verkregen, met als gevolg een flinke lange drive.

Zorgt er dus voor, Uw slagen rhytmisch uit te voeren en zoek het niet alleen in kracht!

Uit de Geschiedenis

(L) der Paardensport

Paardenrennen worden in Engeland reeds sedert eeuwen gehouden, doch het zal menigeen verwonderen, dat, in tegenstelling met de vlakke-baanrennen, de hindernisrennen pas sedert ongeveer honderd jaar worden gehouden. We willen hier eenige regelen wijden aan hun ontstaan.

Wel werden reeds in het begin van de 17e eeuw z.g. point-to-point rennen, dwars door het terrein, gehouden, maar de hindernisren op een speciaal daarvoor ingerichte baan dateert eerst van 1830 af. Waarschijnlijk zijn het de Ieren geweest, die de hindernisren hebben ingevoerd. De Engelsche naam „Steeple chase" voor hindernisren vindt z'n ontstaan in de point-to-pointraces die van kerktoren (steeple) tot kerktoren werden gereden.

De eerste „steeple chase" vond in 1830 te St. Albans plaats en werd georganiseerd door een zekeren Thomas Coleman, die te St. Albans eigenaar was van het Turf-Hotel. Daar dineerden eens eenige officieren verbonden aan het koninklijk huis die als gevolg van een weddenschap Coleman de „Steeple Chase van Harlington Hill" lieten organiseeren. Winnaar werd een schimmel, toebehoorend aan Lord Ranelagh bereden door kap. Mac Dorvall; tweede een klein Iersch paard, bereden door z'n eigenaar Lord Clanricarde, die een der eersten was, die zich geheel gaf aan deze hindernisrennen. Lord Clanricarde was nadien nog vele malen succes-vol en won op 62-jarigen leeftijd in 1864 nog de National Hunt steeple chase met het paard „Caustic".

De militaire rennen van 1830 waren een dusdanig succes dat Coleman er toe overging, jaarlijks een meeting te organiseeren, waarvan de eerste plaats vond op 1 Maart 1831 onder den naam van Hertfordshire steeple chase. Winnaar werd het ten tijde zeer bekende paard, Moonraker, bereden door Mr. Parker, eigenaar Mr. Lee.

Rectificatie: Tot onze spijt is onder de foto van een verlichte golfcourse op de voorpagina van ons laatste nummer de vermelding weggevallen: „Cliché Golf, Leipzig", „Foto Illuminating Engineering Society".

GOLF-VARIA

WAAR MEN VOOR EEN ,,HOLE-IN-ONE" WORDT BELOOND.

Volgens het Golfer's Handbook zijn er twee holes in de wereld, waar men voor het behalen van een 1 wordt beloond met een geldprijs, en wel ten eerste de z.g. „Island Hole" van de links der Royal Ashdown Forest Club in Sussex. Op zekeren dag geraakte een bezoeker der club namelijk zóó enthousiast over deze fraaie hole, dat hij een bedrag van £ 5.-.deponeerde, waarvan de rente uitbetaald moest worden aan degene die er in zou slagen, bij de Paasch-, Pinkster- of Najaarswedstrijden der club deze hole in een slag te doen. Sindsdien is het bedrag der rente steeds aangegroeid, doch niemand is er tot nu toe in geslaagd aan de gestelde voorwaarde, de „Island Hole" in één slag af. te leggen, te voldoen.

Een andere hole, waarvoor een dergelijke regeling geldt, is de achtste van het parcours der Druid Hills Club in de Vereenigde Staten van Amerika.

DE GOLFREGELS.

Men vroeg Walter Hagen eens, of er ook golfregels waren, die hij gewijzigd zou willen zien. Hij antwoordde hierop, dat er inderdaad een regel was, waarmede hij het niet eens kon zijn en wel regel 23, waarbij wordt bepaald, dat indien een bal „out of bounds" wordt geslagen, de bal teruggelegd moet worden op de plaats vanwaar hij werd geslagen, onder toevoeging van een penalty-stroke aan de score van de hole.

Hij argumenteerde zijn bezwaar tegen dezen regel als volgt: „Indien iemand den bal totaal misslaat, verliest hij maar een slag, terwijl iemand die een behoorlijken slag doet, doch wiens bal toevallig een paar centimeter out of bounds gaat op een smalle of wellicht „dog-leg" fairway, feitelijk 2 slagen verliest (n.1. afstand + penalty stroké). Een speler die tweemaal misslaat, is dus toch nog even ver als iemand die z'n bal 200 meter ver slaat, doch out of bounds. Naar mijn meening zou het rechtvaardig zijn, indien men alleen het verlies aan afstand te boeken kreeg."

Een paar kiekjes van de Hattemsche golflinks, die ons Jhr. W. G. L. van Spengler toonen, boven puttend op hole 4 en onder spelend van tee 5. Boven ziet de Hattemsche match-captain O. Dudok van Heel belangstellend toe. I