*5Q

5 OCTOBER 1931

EEN NIEUW PRODUCT

DER

BLUEBAND FABRIEKEN

H.H. SPORTSMEN!

Zoekt niet langer maar eet in het:

uxo/r\t..<2)j2.5oeÉaAt

Spuistraat 224 AMSTERDAM

DINERS VAN Fl. 0.75-FLU¬

IM. C. ADRIAANSEN

v. Woustraat 202 — Telefoon 23616

AMS1ERDAM Zeer vlugge levering studieboeken

op elk gebied

A. E. GILLICH

LOOD- EN ZINKWERKER

SANITAIRE WERKEN VERTIN-INRICHTING

KANTOOR EN WERKPLAATS:

NIEUWE LOOIERSDWARSSTRAAT 3 - Tel. 35238

AMSTERDAM

HOE GROOTHOFF PRUIMEBOOMT

Men heeft mij gevraagd, of ik het versje „De Pruimeboom" van Hieronymus van Alphen eens met mijn eigen woorden aan de lezers van „De Revue der Sporten" wilde vertellen. Ik heb dit verzoek niet willen weigeren, maar ik kan toch niet nalaten mijn bevreemding er over uit te spreken, dat men den inhoud van een dergelijk vers, dat feitelijk met voetbal niets heeft uit te staan, in een sportblad opneemt.

Overigens is de combinatie voetbal en pruimen niet zoo ongerijmd als men misschien op het eerste gezicht zou denken. Niet alleen, dat in den tijd, dat ik nog geregeld scheidsrechterde, vele spelers de gewoonte hadden tijdens den wedstrijd te pruimen (of het B.Z.K. of een ander merk pruimtabak was, zou ik niet durven zeggen), maar ook tusschen voetbal en de vruchten, die pruimen heeten, bestaat meer verband, dan men zoo oppervlakkig wel zou meenen.

Wisten onze lezers b.v., dat men o.a. in het Zuiden van Afghanistan een sport beoefent, die zeer veel overeenkomst heeft met ons voetbal en waarbij men, in plaats van een leeren bal, een sappige pruim gebruikt?

ir.et spel wordt evenals voetbal gespeeld, door elf spelers van elke partij; in verband met de „weekheid" van den bal mogen de spelers geen schoenen dragen; men speelt met een soort watten pantoffels aan de voeten. Tijdens mijn verblijf te Jaffa, waar ik indertijd een wedstrijd moest leiden tusschen de vertegenwoordigende ploegen van Palestina en Siam, maakte ik kennis met een paar Afghanistaners, die mij opgetogen verhalen deden over het pruimenspel. Toen ik in den loop van het gesprek de opmerking maakte, dat het vrijwel overeen scheen te komen met ons voetbalspel, gaven de heeren dit volmondig toe en zij noodigden mij uit het volgend jaar den pruimenwedstrijd tusschen Afghanistan en Perzië te komen leiden, een invitatie, waaraan ik inderdaad gevolg heb gegeven.

In dezen wedstrijd, die door meer dan zestig duizend menschen werd bijgewoond, kwam ik voor een eigenaardig geval te staan. Op een gegeven oogenblik gaf de Perzische linksbuiten een hoogen voorzet, de middenvoor der Perzen liep toe, ving den pruim met zijn mond op, slikte deze, zooals achteraf bleek, door en wandelde doodbedaard door het Afghaansche doel. De op het terrein aanwezige Perzische supporters hieven een oorverdoovend gejuich aan en dachten niet anders, of 'k zou „goal ' geven. Ik kende het doelpu.it echter niet toe. De spelregels immers zijn op dit punt zeer duidelijk: een doelpunt kan eerst dan worden toegekend, als de scheidsrechter heeft geconstateerd, dat de pruim de doellijn is gepasseerd. In dit geval nu was de pruim, die reeds in de maag of in elk geval in den slok¬

darm van den speler in kwestie was verdwenen, weliswaar mèt den speler over de doellijn gegaan, maar geconstateerd had ik dit niet. Dit viel niet te constateeren, alléén af te leiden. Niettegenstaande het geappelleer der Perzen, verklaarde ik het doelpunt dus ongeldig en ik zag mij verder genoodzaakt den Perzischen midvoor een waarschuwing te geven, wegens het opzettelijkwegmaken van de speelpruim. Gelukkig was er een nieuwe pruim aanwezig, zoodat het spel aanstonds kon worden vervolgd.

Overigens bewaar ik aan dezen wedstrijd de aangenaamste herinneringen, en het was een voldoening voor mij, dat Alla Deza Besah, de bekende Perzische spelregel-specialiteit, in „De Pruim", het voornaamste Perzische sportblad, mijn beslissing in deze volkomen onderschreef.

Overigens is dit de eenige pruimenwedstrijd geweest, dien ik heb geleid. Wel werd ik een half jaar later uitgenoodigd om in Perzië den returnwedstrijd te leiden en nam ik ook deze invitatie aan, maar op het allerlaatste oogenblik moest de wedstrijd worden afgelast bij gebrek aan het benoodigde materiaal.

Toen publiek, spelers en scheidsrechter reeds op het veld aanwezig waren, bleek plotseling, dat er geen pruim aanwezig was. De wedstrijd was n.1. bepaald op een tijdstip, dat de pruimen in Perzië reeds maanden geleden zijn geplukt en men had eenvoudig vergeten eenige pruimen te steriliseeren, zoodat alleen een paar beschimmelde pitten aanwezig waren. Daar de spelregels echter voorschrijven, dat het spel wordt gespeeld met een pruim en een pit nu eenmaal geen pruim is, zat er voor mij niet anders op, dan den wedstrijd af te lasten.

Wat overigens het versje van v. Alphen betreft, dit heb ik eens in den trein ter lezing ontvangen van prof. Casimir, met wien ik gereisd heb, toen ik in Weenen een voetbalwedstrijd moest leiden. Ik meen mij te herinneren, dat het een knaap betrof, die pruimen zag hangen, waarbij hij als echte Hollandsche jongen de opmerking maakte, dat ze zoo groot waren als een voetbal, waarbij het jongmensch zich natuurlijk aan sterke overdrijving schuldig maakte. Dit blijkt wel duidelijk, als men later leest, dat de knaap als belooning voor het niet afplukken der vruchten, van zijn vader een hoed vol pruimen kreeg. Ik zou den hoed wel eens willen zien, die vol voetballen was!

Overigens heeft het vers van van Alphen met voetbal niets te maken, waarom ik er hier verder het zwijgen toe doe.

C. J. Groothoff.

Voor copy conform.

G. A. W.