Geen van beide wist wie gewonnen had....

„Ook nog naar het buitenland uitgezonden V' informeerden we.

„Eén keer slechts, 't heeft me geducht gespeten, dat ik nooit in Zwitserland heb kunnen trainen. Je moet niet vergeten, dat er niemand was om de jonge rijders uit het Noorden te trainen, we konden zelfs niet op afgezette banen rijden, maar moesten ons, zonder eenige leiding, oefenen met baantjesrijden tusschen het publiek door. Tegenwoordig wordt er voor de hardrijders heel wat beter gezorgd.... Die eene keer dan, dat ik naar het buitenland werd afgevaardigd, was in 1920: in St. Moritz werd 'n wedstrijd Zwitserland— Nederland georganiseerd en ik vertrok Woensdag uit ons land om Zaterdag op 1800 meter hoogte tegen den Zwitserschen kampioen uit te komen. Je begrijpt wel dat het geen werk is om zoo, bij wijze van spreken, regelrecht uit den trein in 'n heel ander klimaat 'n wedstrijd te rijden, 't Werd een van de spannendste races, die ik ooit gereden heb; zóó pal naast elkaar gingen de Zwitsersche kampioen en ik over de finishlijn dat we geen van beide wisten, wie gewonnen had. De jury maakte uit, dat ik winnaar was, zoodat ik den zilveren beker kreeg, maar drie dagen later bij de revanche te Davos bleek de inspanning van dien Zaterdag, op die voor mij onbekende hoogte, te groot te zijn geweest en ik werd daar tweede. Tot 1924 heb ik nog geregeld aan schaatsenwedstrijden in ons land deelgenomen, toen maakte 'n ziekte 'n eind aan mijn voetbal- en schaatsenrijdersloopbaan."

„Trainde je nog veel voor schaatsenrijden ?"

„Ja, ik heb daar heel veel voor laten staan. In September begon ik steeds met — in aansluiting op mijn athletiekoefening in den zomer — eiken dag 'n baantje te loopen en het z.g.n. droogschaatsen, dat thans door Bolt gepropageerd wordt, te beoefenen op 'n manier zooals de oude de Koning me dat geleerd had. Ook werkte ik eiken dag met 'n halter van veertig kilo, waarmee ik het tot over de honderd diepe kniebuigingen bracht."

Waarom Be Quick niet trainde

„En dat bij je voetbaltraining...."

„Nee, stop," onderbrak Max Tetzner, „met Be Quick hebben we eigenlijk maar één se'zoen aan 'n ser'euze training gedaan, in de andere jaren hebben we geen speciale training gevolgd. Dat ééne jaar van speciale training was 1918, toen we voor de derde maal deelnamen aan de kampioenscompetitie. Van te voren hadden alle elf spelers 'n schriftelijke verklaring afgelegd, dat we ons volkomen zouden houden aan de trainingsregelen, maar het resultaat was allesbehalve in overeenstemming met de serieuze training: we verloren drie wedstrijden achtereen in de kampioenscompetitie. Met Paschen moesten twee keer tegen A.F.C. gespeeld: Zondag in Amsterdam, .Maandag in

DANS-LES

v. HINTE

PROF. DE DANSE

Heiligeweg 26/28 - Tel. 31984 PRIVÉ-LESSEN

Groningen. De uitwedstrijd leverde ons opnieuw 'n nederlaag op en 's avonds werd, met goedvinden van bestuur en trainer besloten om dien Zondagavond de heele training overboord te gooien. We gingen met zijn elven uit dien avond en den volgenden morgen in min of meer katterige stemming met den D-trein terug naar Groningen, tezamen met het volmaakt in training zijnde A.F.C. We speelden toen onzen tweeden wedstrijd en.... we wonnen met 4—1 van A.F.C. Sindsdien heeft geen sterveling Be Quick ooit meer in training kunnen krijgen...."

„Zelfs niet in het kampioensjaar 1020 ?"

„Zelfs toen niet, we gingen niet te laat naar bed Zaterdagsavonds, dat was alles. Wel werd er veel geoefend, waarbij1 we het enorme voordeel hadden, dat

we alle elf onderling goed bevriend en van ongeveer gelijken leeftijd waren. In dat seizoen 1919—'20 waren alle spelers van ons op het toppunt van hun kunnen, maar juist toen werd er niemand in het Nederlandsen elftal gekozen. Dat gebeurde eerst later, toen Ze al over hun hoogtepunt heen waren. Van het elftal, dat Nedeilandsch kampioen werd, is later van Linge dertien keer, mijn broer Hans acht keer, Jaap Bulder zes keer, Rodermond en Groen elk vijf keer, de Haas vier keer, ik zelf drie keer, Legger twee keer, E, J. Bulder en Sissingh elk één keer in het Ned. elftal gekozen, terwijl de elfde man, keeper de Ruijter Zijlker, ook 'n kracht van beteekenis was. We deden niet alleen aan voetbal, maar ook aan andere sporten: zoo hebben we met 'n estafetteploeg van tien eerste elftal-

MAX TETZNER als Ned. kampioen op de schaats.