668

DE REVUE DER SPORTEN.

DE BOATRACE: OXFORD-CAMBRIDGE.

Hoe de Uqht Blues wonnen. — Oxford 10 lengtes achter. — De finish.

LONDEN, Zaterdagavond.

Dat was je me watl De roemruchtige roei-race! Die overigens niet van vandaag of gisteren dateert, want in 1829 vond reeds de eerste race plaats. Sindsdien heeft men deze wedstrijden haast jaarlijks gehouden, alleen in den beginne waren er pauzes. Nadat eenmaal dc baan op de Thames gekozen tvas. eerst van Mortlake naar Putnay, maar in de laatste jaren omgekeerd, heeft, echter dit treffen tusschen de achten van Engeland's meest bekende Universiteiten regelmatig plaats gehad, en tot op heden boekte Oxford UO zeges, ivaartegen Cambridge er maar 38 wist te stelle%. In 1877 gingen beide booten gelijktijdig door de finish.

Nu is Cambridge de laatste paar jaar bezig de overwinningen-achterstand op te heffen. Zij wonnen • immers in 192k, 1925, 1926 en 1927, en zij wonnen ook nu. En hoe wonnen ze! Niet in een wedstrijd, o neen. Dit was geen roei-race. Dit was een optocht. Cambridge toonde zich zoo verre de sterkere dat zij verre de leiding had en de, menschen aan de finish in de waan verkeerden, dat Oxford wel ergens onder iveg gezonken zou zijn, zooals in 1925 gebeurde, toen de boot halfweg het traject, verkeerd' gestuurd werd, en vol ivater liep!

Laat ik Ü zeggen, dat de overwin-

(Door onzen specialen verslaggever.)

ning van de Light Blues niet kwam als een donderslag bij helderen Kemel„The man in the street" wist U precies van te voren Uit te rekenen waarom de Cambridge roeiers winnen gingen en ze stonden dan, als waren ze ren-paarden, drie tegen een genoteerd Ze hadden in de training zulke beste tijden gemaakt dat men menschelijkerwijze gesproken niet anders dan op een overwinning rekenen mocht. Aldus geschiedde.

Het ivas een vroegertje. Anders beginnen deze duels pas in den middag, maar in verband, met het oplappende water had men de start bepaald om 9.15 v.m. Men zou zoo denken dat Zaterdagmorgen tegen tienen wel een bar slechte tijd is voor veel volk, maar niettemin stond de zeven K.M. lange baan zwart van de menschen, zeker een paar honderd duizend toeschouwers. Immers die roei-wedstrijd is niet alleen een roei-wedstrijd, het is een nationale affaire, waar heel een volk zich mee bemoeit. Alles wat 'm dus maar even van kantoor of winkel smeren kon ntas present. En gaf van die presentie luide blijk. Welk geluid, om niet te zeggen helsch latvaai, nog aanmerkelijk aangedikt iverd door een serie stoomfluiten, alsmede een stuk of tien Handiet/ Pages, die boven de Thames heen en weer zweefden. —□—

Om tien over half tien komen dan, eindelijk de ploegen buiten. Eerst Oxford, in nette witte shirtjes en een donker-blauwe stuurman. Dan Cambridge, zwaar behangen met truien. en een cox in het licht-blauw. Lichtblauw is over het algemeen ook het kleursel van de dames-lintjes, omdat het zwakkere geslacht zich gaarneschaart aan de sterke zijde, en die sterke zijde — ze wisten het wel! — was Cambridge. Je kon met zoo'n Cambridge lintje onmogelijk een gek figuur slaan! En terwijl Oxford langzaam naar de startlijn „paddlet", kijkt Cambridge naar boven, waar de bromvliegen snorren, vlak boven de racecourse.

Nu komen ze nader. Oxford zichtbaar zenuwachtig. Je bent als raceroeier nog niet eens voor je plezier op de wereld, zeker niet als je door Jan en Alleman uitgemaakt bent als verliezer. De „Cantabs" nemen het wat lichter. Hun snuiten demonstreeren niettemin een zelfbewustheid, die geen twijfel over laat. Intusschen is de starter bezig met de laatste toebereidselen en de booten worden gelijkgericht. Een groep lieftallig Londen hangt over de ballustrade van Putney Bridge om de boys met schelle stemmetjes nog -wat aan te moedigen voor het vertrek. Dan hooren ive eindelijk: „Ready?" En later „Go! They're off!"

De race: bij Cambridge's bootenhuis zien de duizenden toeschouwers Cambridge (rechts) leiden met vele lengte