groen en n wit strengetje. Zulke koordjes heb ik nooit door iemand anders zien gebruiken dan door Oma. Bovendien was het merk van de lucifers hetzelfde, dat Oma altijd gebruikt en dat noch bij ons noch bij de familie Koopmans te vinden is. Komaan, Johan, zou jij nu mijn verhaal niet aanvullen, tot het volledig is? Het

moet toch uitkomen, want Oma zal een bedankje voor haar ring verwachten!"

„Ik zit mij juist suf te denken, hoe ik dat voorkomen kan", barstte Johan uit. 0 „Goed zoo. Ik neem er nota van, dat die woorden een bekentenis bevatten. En nu eisch ik het volledige verhaal, want ik zweer je, dat ik anders spreken zal!" Johan sprong overeind.

„Jij, mijn eigen broer!? Met welk recht....?" Maar Ernst, die nu eveneens was opgerezen, viel hem in de rede: 0 „Ik ontleen mijn recht aan de groote liefde, die ik voor Lena voel. Schrik maar niet! Je hebt daarvan nooit iets gemerkt en je zoudt er ook nooit iets van gemerkt hebben, wanneer je dezen slinkschen streek niet hadt uitgehaald. Nu moet ik de waarheid weten, want ik wil niet, dat Lena met 'n schoft trouwt." 0 Een oogenblik stonden de broers, oog in oog, dreigend tegenover elkander. Toen bedekte Johan zich plotseling de oogen met de handen. 0 „Ik zal je alles zeggen", klonk het gebroken. En zijn verhaal kwam hierop neer:

Nadat hij den vorigen dag dien kostbaren ring — deze was zéér duur geweest — gekocht en betaald had, was hij op straat een schuld-eischer tegengekomen: een restaurateur, bij wien hij aan eenige vrienden meer dan een jaar geleden een souper — en wat voor een! — had aangeboden en wiens geduld nu ten einde was. Pas had hij zijn vader plechtig verzekerd, dat er nu geen enkele schuld meer uitstond. Hij was bang voor z'n vader en hij durfde niet met de bekentenis aan te komen, dat hij deze groote schuld nog steeds niet betaald had. Toen was hij op de gedachte gekomen, Oma, die alleen voor hèm altijd 'n zeker zwak getoond had, om hulp te vragen. Er was haast bij het werk, want de restaurateur had hem nog maar drie dagen tijd gegeven: dan zou hij zich tot Mr. Broos zeiven wenden en Johan werd koud, als hij dacht aan wat dan gebeuren zou. Tegenover Oma was hij evenmin eerlijk geweest. Hij had haar om een van haar antieke ringen gevraagd, om die aan Lena te geven. Oma had er meerdere, die het evenbeeld waren van den door hem gekochten. Den ring van Oma zou hij dan verkoopen en niemand zou iets van de zaak merken, temeer omdat hij Oma vragen zou met niemand erover te spreken, dat zijn cadeau eigenlijk van haar kwam. Maar Johan kwam van een koude kermis thuis! Oma dankte feestelijk voor de medewerking aan zijn plan en gaf den ring niet. „Mijn familie-juweelen aan dat kind, dat toch eigenlijk nog 'n vreemde is?" had zij gezegd.

„Ik dénk er niet aan!" Wel had zij Johan beloofd, aan niemand te vertellen, wat hij haar gevraagd had. Toen was hij — liever dan de woede van zijn vader te trotseeren —, ten einde raad (want crediet had hij niet meer!), op de gedachte gekomen, zelf den voor zijn verloofde bestemden ring te stelen en te verkoopen! Opzettelijk sloot hij het couvert en verzegelde hij het paketje in tegenwoordigheid van zijn ouders, nadat deze den ring gezien en bewonderd hadden. De juwelier had het kleine couvert, waarvan hierboven sprake was, op Johan's verzoek nog open gelaten, omdat deze inderdaad van plan geweest was, den ring vooruit nog aan zijn ouders te laten zien. Nadat de jonge man zich op deze sluwe wijze ervan verzekerd had, dat men hem den ring had zien inpakken, ging hij naar zijn kamer, waar hij precies deed, wat zijn broer hem zooeven beschreven had.

„Hoe heb je dat alles ontdekt?" vroeg Johan, op dit punt van zijn verhaal zichzelven onderbrekende. 0 ,„Dat was heel eenvoudig, als men zich maar rekenschap geeft van 't geen men ziet", luidde het antwoord van Ernst. „Het couvert had je opnieuw toegeplakt, maar — Zooals altijd in zoo'n geval — zat het niet meer glad dicht, maar waren er op de sluitingslijn kleine plooien in ontstaan. De lak-afdruk lag over die kleine plooien en moest er dus na het openen van het couvert op zijn aangebracht. Je zegelring verlaat je nooit, en de oplossing was dus eenvoudig!" 0 De rest was spoedig verteld. Alles liep, zooals Johan verwacht had, totdat.... de ring in het lucifersdoosje arriveerde! Dit gooide zijn geheele plan onderste-boven. Want hij begreep dadelijk — vooral door het bijschrift —, dat Oma zich bedacht had en nu, als haar eigen cadeau, aan Lena stuurde, wat hij voor haar gevraagd had om 't in zijn naam te geven. Het kleine pakje was — ook oude dames zijn wel eens onvoorzichtig — door Brechtje in de groote brievenbus van het huis gegooid. Johan had dien nacht geen oog dicht gedaan. En nu was Ernst, als de wrekende gerechtigheid, verschenen! 0 „Ik wist niet, dat wij een detective in de familie hadden",

besloot Johan bitter. 0

*

Ernst stelde een voorwaarde voor zijn zwijgen. Johan moest alles aan zijn vader, aan Oma en óók aan Lena vertellen. Niemand kon overigens van de zaak iets vermoeden. 0 Toen Johan, zéér boos, hem voor de voeten wierp, dat hij hem aldus bij Lena wilde verdringen, keek Ernst hem een oogenblik strak aan en ging, zonder een woord meer te spreken, de kamer uit. Intusschen was Johan wel gedwongen, te doen wat zijn broer verlangd had. Bij zijn vader en bij Oma stormde het; bij Lena was er meer 'n regen-stemming, maar kort daarop verbrak zij het engagement. Dat was heel verstandig, maar, had zij werkelijk van Johan gehouden, zij zou het stellig niet verbroken hebben.

Over een engagement met Ernst is tot dusverre niets bekend.... 0

5o