DE VERGIFTIGDE BRONNEN VAN WERELDNIEUWS

voortdurende aanslag op zijn integriteit gepleegd wordt, doch tevens een dagelijkschen strijd te voeren heeft tegen de verleiding van omkooping. Dit is helaas niet altijd het geval.

Het is de historische gewoonte van Europeesche regeeringen geweest, meer in het bijzonder van dictators, om een disciplinair gebruik te maken van belooningen en straffen, waar het Amerikaansche journalisten geldt. Niets is goed genoeg voor den persvertegenwoordiger, die de inzichten van het ministerie van Buitenlandsche Zaken deelt. Tusschen 1914 en 1916, toen Amerika nog in naam neutraal was, begiftigden Europeesche regeeringen oorlogscorrespondenten met de linten van het Legioen van Eer, de Kroonorde, den Commendatore enz., en Duitschland heeft zelfs op het punt gestaan om aan twee personen het ijzeren kruis uit te reiken. Thans, nu het vrede is, zijn dergelijke eerbewijzen als belooning voor aan een vreemd land bewezen diensten nog steeds zeer gewild en worden zij nog steeds uitgereikt.

Toch zijn decoraties, vleitaal, een maatschappelijke belooning, de handdrukken van dictators, vrij gebruik (tot een maximum van 5000 woorden per dag in Italië) van de regeerings-radio en telegraaflijnen, en andere belooningen, om de houding van Amerikaansche correspondenten in het buitenland te bepalen, slechts bijkomstige zaken vergeleken met de belangrijkere omstandigheid, dat menschen van de pers, evenals andere menschelijke wezens, vatbaar zijn voor liefde en haat, voor sympathie en antipathie tegenover personen en zaken en het dictatoriale stelsel. Het is algemeen bekend, dat een schrijver, die in het Lippmann-Merz-exposé speciaal werd aangeduid als verantwoordelijk voor de onbetrouwbaarste van 1917 tot 1921 verschenen rapporten van het Fransche ministerie van Buitenlandsche Zaken over de Sovjets, in het daarop volgende tiental jaren veranderde in iemand, die de meest sympathiseerende voorstelling gaf van den vooruitgang van het communistische experiment. Doch er is meer. Twee van de vele naar Moskou gezonden correspondenten der United Press betuigden jaren lang openlijk hun sympathie met het Bolsjewisme. Een klein incident zal de houding van een hunner duidelijk maken:

In 1922 was schrijver dezes, met toepassing van de ge-