qaaereret actorum, omittendum hoe et rogationi denegandum censuimus, quoniam nullas sane Senatus ex viridissiniis comparatus, sibi stare posse Nobis videretm’; at, quum baud ita multo post certiores sumus facti, quosdam esse, qui lumen jam a niajoribus aeceperant ante rerum conversionem, facillores nos praestitimus praesertim cum Rector olim Magnificus in hac Universitate conspicuus rem perscrutatus esset et summa diligentia anquisivisset. Decreto igitur die 17 Martii collegium Supremum Senatum Franequerannra legitimum agnovit, declaravit.

Solennes itaque lias literas vobis mittimus, ut sitis gnari Nos decretum d. 3 Dec. 1816 antiquare hoe nostro Decreto d, 17 Martii 1817 et per illud Senatum Franequeranum accepisse jura et privilegia, quae ceteris Seiiatibus competunt, quibus a Nobis sanctione data, nulli dubitamus, quin et vos grato animo et lubenter ea agnituri sitis.

Cctcrum aliter facere non possumus, nisi Nobis et vobis gratulemur de novo hoe accepto consilio, quo certe majorera splendorem nos ipsi exspectamus et magis magisque propositum et finem senatuum attingemus nempe in id incumbendi ut qui stadia graviora addiscere petunt, aptiores fiant et digniores, qui fructus ex iis percipiant, quod quidem exiude nasci debeat; cura exploratae experientiae haec sit regula „Vis unita Fortior.”

Maar de Utrechtsche Senaat was vaii een ander gevoelen; hij gaf daarvan kennis bij missive dato 16 April 1817, en besloot zijne letteren met de volgende opmerking :

Verum alia res adhuc superest quam tacite praeterire nullo modo possumus, maximopere nempe mirati sumus videntes