Vitamine W een eerste schoonheidsvereischte Castella crSmes bevatten 2000 eenheden vitamine F per tube! Schoonheids-experts en huidspecialisten weten ginds kort, dat vitamine F den hoeksteen vormt voor een gezonde, jonge huidstructuur. Laat dit vitamine ook Uw teint jong en stralend maken. Behandel Uw gelaat dagelijks met Castella Sehoonheidscrêmes, - de eenige schoonheidscrêmes op de basis van vitamine F! De proefnemingen met v i t n m ine F zUn gesi-hied in duizenden schoon, heidssalons en klinieken. Teekenen van gebrek aan vitamine F: dro. ^ ge huid doffe haren en ... brosse nagels ü &m\ 35' Zooals U weet. moet ^ rooi- iedere nieuwe tube een willekeurige oude tube met dop inleveren. CZ ><0" v itami' te WEBR ZOO'N GOED D|bbelm^N -PRODUCT!

zucht liet zij los en met de bloemen In haar arm zonk zl] terug ln de kussens. Zij kende den vorm van Jcop's vingers te goed om nu wel te weten dat deze handen niet aan Joop behoorden. Stil had de ander haar laten begaan. „Het spijt me zoo, het spreekt van zelf dat U zich geen zorg moet maken over de kosten hier. Het is natuurlijk allemaal voor mijn rekening. Ik weet dat U alleen staat en..."

„Hoe weet U dat?" Een plotselinge hoop deed haar opleven.

„Neem me niet kwalijk maar ik heb in Uw taschje gekeken, omdat ik moest weten of er nog familie was die met het ongeluk ln kennis gesteld moest worden. Ik vond Uw kaartje en Uw adres. Ik heb er iemand heen gezonden en later vernam ik van hem dat U daar *op kamers was en dat u geheel alleen stond." „Vertelt U mij eens eerlijk: was U het werkelijk, die mij aanreed?"

„Zeker juffrouw, dat heb ik immers al gezegd?"

„Ja," zei ze mat, „dat heeft U al gezegd en dus hield u mij ook in üw armen." „Ja."

„En het was de stem van iemand anders die vroeg wat er gedaan moest worden." „Pardon, het was mijn stem, maar U was zeker niet in staat dat duidelijk te onderscheiden. Het gebeurde vlak voordat U flauw viel."

„Ja, dat herinner ik mij, maar het was niet Uw stem i en U was ■ het ook niet die naast mij knielde, het was..."

Snel viel hij haar in de rede.

„U vergist zich bepaald. Iedereen die getuige van het ongeluk was zal U kunnen vertellen dat ik het was die het eerst bij U kwam, werkelijk."

Luus zweeg en dacht aan de sterke sigarettengeur die Joop altijd bij zich droeg en die zij miste bij dezen man.

„Ik ben niet boos op U. Ik weet dat U het niet met opzet deed en misschien heb ik er zelf ook wel een beetje schuld aan, ik geloof dat ik heelemaal niet uitkeek." ,,Ik ben de schuld van alles en ik vind het niet prettig als U probeert het minder zwaar voor me te maken. Ik hcop dat U me zult toestaan iets voor U te doen. Zegt U mij het adres van uw werkgever, dan zal ik er zelf heengaan en zorgen dat U Uw betrekking niet kwijt raakt." Ze noemde hem het kantoor waar zij werkte. Er waren nog een paar kleinigheden die hij voor haar kon doen en ijverig noteerde hij alles. Toen ging hij. „Als ik mag zal ik iederen dag terugkomen."

Zij vond het goed en bleef stil liggen nadenken over den man die haar had aangereden. Zij verdroeg alle pijnen zonder klagen, maar onwillekeurig moest zij er aan denken hoeveel minder erg het allemaal zou zijn als het tóch Joop was geweest, als Joop haar had opgezocht. Als de bloemen inderdaad van hem waren geweest.

Iederen dag kwam de man die 't ongeluk had veroorzaakt terug. Iederen keer bracht hij iets voor haar mee, meestal vruchten. Hoewel zij hem zeide dit niet iederen dag te doen, kwam hij nooit met leege handen.

„U moet me toestaan dit te doen," zei hij eens, „ik zal me dan minder schuldig voelen, en wat ik doe is niets in vergelilking met wat ik U heb aangedaan." Haar herstel ging heel langzaam. Zij sprak nooit meer tegen hem over het ongeluk en het stellige gevoel dat niet hij

het was geweest die het eerst bij haar kwam, maar Joop. Ze had zelfs nooit den naam van Joop genoemd.

De dokters trokken een rimpel in hun voorhoofd als de trouwe bezoeker vroeg wat zij eigenlijk van haar dacthen. Zij was erg vreemd. Zij vroeg nooit wanneer zij weer zou kunnen zien en wanneer het verband er af mócht. Dit verbaasde de dokters. Het was ongewoon en het verontrustte sommigen. Zij zeiden niet alles wat zij meenden, om den vreemden bleeken man niet ongerust te maken, maar als de patiënte niet heviger naar haar eigen herstel verlangde zou het nog wel lang duren.

„Het zal zeer de vraag zijn of haar oogen ooit weer goed worden. Zij is zoo apathisch en zoo volkomen gespeend van elke levenslust. Ze heeft totaal geen verlangens en het is allemaal zoo vreemd," zei de jonge «lokter.

„Ik hoop dat zij zal veranderen, maar ik vrees van niet. Het kan van grooten invloed op haar gezichtsvermogen zijn, als zij tegenwerkt. Morgen wil ik probeeren het verband weg te nemen, maar als zij zelf niet meer moeite doet om te genezen, kunnen wij het er wel weer opleggen. Ik wilde dat zij iets nieuws zou kunnen zien, iets dat haar belangstelling opwekte en waarnaar zij zoo nieuwsgierig zou zijn, dat zij het ondanks de mist, die ongetwijfeld voor haar oogen zal hangen, zou willen zien. Het is een soort experiment, dat geef ik toe, maar het is noodig. Als het niet slaagt zal slechts een behandeling van maanden resultaat hebben." In gedachten ging hij heen en de man die zich schuldig voelde, liep met een treurig gezicht de ziekenverpleging uit... Den volgenden dag trachtten de doktoren en de zusters haar belangstelling gaande te maken voor het feit dat zij dien middag aan een proef zou worden onderworpen, die zou uitmaken of zij nu alweer zou kunnen zien. Tenminste als zij er zelf aan meewerkte! Zi) moest zelf haar best doen en willen zien, anders zou het nog heel lang kunnen duren voordat zij voorgoed genezen was. Luus had stil geluisterd en knikte slechts. O, als zij eens wisten hoe weinig alles haar kon schelen. Zij had zoo gehoopt al deze weken dat Joop zou komen, Joop, die nu toch wel door haar kennissen van haar ziek zijn gehoord moest hebben! Joop... wiens stem zij toch had meenen te hooren. Misschien had hij wel een ander meisje en dan zou zij natuurlijk vergeten zijn. Toen wist ze dat het haar niets meer kon schelen wat er met haar gebeurde.

Als ze blind bleef...

Plotseling was die gedachte bij haar opgekomen. Als ze blind bleef! Het schokte haar en vervulde haar met angst. Als ze blind bleef, zou ze Joop ook nooit meer kunnen zien. Ze hield zoo van zijn aardig gezicht. En als ze blind bleef... Ze richtte zich op in bed en strekte de armen uit. „Ik wil zien! Zien! Dokter maak me beter, ik wil zien, zooals vroeger. Dokter ik zal mijn best doen... ik zal heel erg mijn best doen..."

Tevreden knikte de dokter en nam haar mee naar een halfduistere kamer.

In de gang passeerden zij den man. Hij wilde iets zeggen, maar kon niet de juiste woorden vinden.

„Wilt U meteen mee naar binnen gaan? Het lijkt me wel goed als U er bij blijft." Hij schudde het hoofd.

„Straks," zei hij alleen, „straks zal ik komen... weet U dan niet...?"

IN DE VERTE

door Hugo M. Kriti

ct. Een bijzonder boeiende roman, vol interessante verwikkelingen en ongedachte gebeurtenissen. Een bock, dat U eenige uren prettig bezig houdt. Het is de geschiedenis van een jong meisje, wier vader van ernstigen misdaad beschuldigd, in de gevangenis zit. Bestel vandaag nog dit bijzonder spannende y boek bij den bezorger van dit blad è **4 Of stuur 'n postwissel van 42'/2 ct- aan DE GEÏLLUSTREERDE PERS N.V. Afd. Vei koop, Postbus 497, Amsttrdam-C. dan franco per post toegezonden. ,,Het geluk in de verte" wordt U

De kriebel bleef weg!

,,Eiken dag dat wachten op dt, tram, kost een mensch uren en dagen van z'n leven ..."

,,Ja en je haalt je de eene verkoudheid na de andere op het lijf. Ik voel nu alweer kriebel in m'n keel."

,,Verkoudheid f Neen, daar heb ik geen last meer van. Daarvoor gebruik ik Wybertjes."

Wybert-tabletten beschermen de keel en voorkomen zoo verkoudheid, hoesten e>l heeschheid.

Alleen verkrijgbaar in origineele blauwe doozen.