Atlanta's huwelijk

naar HtT ENGEUSCH / VAN Fff/E •A.'IftOWLAN DJ

Atalanta antwoordde niet. Zij had 2ich 'n beetje naar voren gebogen. Er lag een blosje op elk harer wangen, een kleurtje, dat vreemd en onnatuurlijk scheen te zijn. De uitdrukking op haar gezicht, heel haar houding Het een spanning merken, die zich aan het jongere zusje dadelijk meedeelde, want Brigida was erg vatbaar voor indrukken. Zij gaf aan haar gedachten onmiddelijk uiting. |

„Het is misschien wel erg dwaas van me, lieve, maar ik kan nu eenmaal het idee niet kwijtraken, dat er vandaag met jou iets bijzonders aan de hand is. ’ Met een ruk keerde haar stiefzuster zich naar haar toe. „Hoe kóm je erbij!" zeide zij. ~lk ben vandaag net zooals anders, hoor."

En na deze woorden hcerschte er opnieuw stilzwijgen tusschen de twee meisjes, totdat de auto stilstond voor den ingang van een groot hotel, niet het hotel waar Brigida’s moeder en de heer Cornelius Brewster vroeger altijd hun intrek namen.

~Dat is toch Ritz niet?" vroeg Brigida. Een beetje snibbig antwoordde Atalanta: ~Nee. dat is niet Ritz. We gaan niet naar Ritz. In dit hotel hebben we onze kamers. ' Terwijl ze haar stiefzuster door de groote hal volgde naar de lift, die haar naar een der hoogste verdiepingen van het groote hotel zou brengen, kreeg Brigida opnieuw, maar nu sterker dan eerst, het gevoel dat een verrassend avontuur haar te wachten stond. Er gebeurde iets ongewoons, of ’t was in elk geval op til ze kon zich niet voorstellen wat het zou zijn. maar Atalanta deed beslist vreemd dien dag! Zij was stellig heel anders dan gewoonlijk en had iets over zich, dat de glimlach die meestal op Brigida’s kindergezichtje speelde, verdreef en het jonge meisje ’n beetje zenuwachtig maakte.

Benige minuten later bevond zij zich in een suite twee in elkaar loopendc kamers die uitzicht gaven op een groot plein. Het was zoo hoog, dat de menschen op straat wel poppetjes leken. Maar de kamers waren netjes en gezellig, en terwijl Brigida even aan het raam stond, neuriede zij in opgewekte .stemming een vroolijk wijsje.

Nadat een der hotelbedienden haar bagage boven had gebracht en Atalanta nog even had staan praten met een der heeren die voor de ontvangst der gasten zorgden, werd de deur gesloten en de jongedames waren alleen. Toen keerde Brigida zich weer naar haar zuster.

„Waar is mama nu?” vroeg zij. Kort en scherp klonk Atalanta’s antwoord, dat Brigida paf deed staan

van verbazing: „Voor zoover ik weet, is zij op ’t oogenblik "NT te Long Island."

HOOFDSTUK II

Brigida stond zoo stil als een standbeeld, en zij staarde haar zuster aan met n paar oogen, waarin ongeloovigheid en opperste verbazing te lezen stonden, ~Op Long Island! ’ bracht zij er eindelijk met moeite uit, „Zij is dus 'niet in Londen? Ben je dan niet met haar samen hierheen gekomen? Ik ik begrijp er niets van!" „Papa en mama komen pas over een dag of tien hier. Ik geloof dat zij met de Mauretania zullen reizen, die aanstaanden Zaterdag vertrekt. Ik ben alleen hierheen gekomen." Brigida staarde haar stiefzuster aan alsof zij een wonderdier was. ~Heelemaal alleen? Zonder '

~0 ja, ik had 'V'irginie wel bij me, maar die heb ik weggestuurd. Ze had er altijd dol naar verlangd, weer naar Parijs terug te gaan, dus zond ik haar daar maar heen. "

Brigida ging zitten en bleef haar zuster aankijken, ~Je was zooeven boos op mij, Atalanta, omdat ik zei dat ik je manier van doen vreemd vond, maar nu zul je toch zeker wel toegeven, dat je heelemaal uit je gewone doen bent! Ik begrijp je niet meer. Er is bepaald iets bijzonders met je gebeurd, Hoe zit dat bijvoorbeeld, dat je heelemaal alleen hierheen bent gekomen? Mijn stiefvader hield er heusch niet van, dat je zonder geleide op reis ging, en mama Atalanta viel haar heel kort in de rede:

~Je mama had er geen flauw vermoeden van, wat ik wilde doen. Ik ben weggeloopen! Toen zij voor ’n poosje naar de van Stellyns op Long Island gingen, heb ik tegen mevrouw Webster gezegd, dat ik erg moe was, dat ik rust noodig had, en zoodoende sprak ik af dat ik voor ’n tijdje naar een rustoord zou gaan."

Brigida was gaan zitten, op den rand van een groote tafel, die in het midden van de kamer stond, „Dat klinkt alicmaml 'n beetje als 'n roman," vond zij. ~Waarom ging je naar een rustoord?'

Atalanta’s antwoord kwam als een pistoolschot: ~Dat heb ik niet gedaan! 't Was maar een voorwendsel.! Heel even hield het jongere meisje den adem in, ~Een voorwendsel? ' ~Ja. ’ Plotseling nam Atalanta met een ruk den hoed van haar hoofd, streek met de hand door haat prachtig, goudblond haar en zeide met een zucht:

~Ik moest het eenvoudig doen, Biddy! Ik moest! Ik ik o, kijk me niet zoo aan, want daardoor maak je het mij moeilijk, alles te vertellen. ' De goedhartige Brigida met haar oprechte genegenheid voor haar stiefzuster, stak haar gul en hartelijk beide handen toe.

~Ik zal je niet aankijken, lieve, zeide zij. ~Maak jezelf niet van streek! Wees maar kalm en vertel me alles op je gemak. We hebben den tijd."

Tot haar groote verwondering greep Atalanta haar beide handen, en zich toen naar voren buigend, kuste zij haar tweemaal. Daarna liet zij zich in een stoel vallen en barstte fn tranen uit. ~0 Biddy!" snikte zij. ~Nu het gebeurd is. word ik bang!" Op hetzelfde oogenblik lag Brigida naast den stoel op haar knieën en heel hartelijk sloeg zij haar armen om het oudere meisje heen.

„Och, arme lieveling! Waar ben je bang voor? Wie heeft je bang gemaakt? Vertel me alles maar! Gedurende eenige minuten bleef Atalanta schreien en kon zij niets zeggen. Toen droogde zij haar tranen, kuste Brigida nóg eens en stond op. „Je zult het wel vreemd, misschien wel grappig vinden, maar ik móest wel bij jou komen. Jij bent de eenige op de heele wereld, die mij kati helpen."

~Ik!? " riep Biddy uit, een al al verbazing. Atalanta knikte. ~Ja, jij. Och Biddy, ik heb het tot nu toe niet geweten, maar ik ben een laf meisje. Zooals ik je zooeven vertelde, ben ik weggeloopen; met een ander!

„Weggeloopen met een ander!' herhaalde Biddy, terwijl haar oogen nóg iets grooter werden en zelfs toen nog haar verwondering niet geheel konden uitdrukken. Atalanta keerde zich om, ging naar het venster, en bleef

Te Rotterdam is het nieuwe gebouw der Handelskamer in gebruik genomen. Bij den ingang treft men dit fraaie relief van Hildo Krop aan.