buik was sterk opgezet, pijnlijk bij betasting, buikwand licht oedemateus. Fluctuatie. Het vaginaal onderzoek gaf evenmin als de palpatie van den buik een duidelijke oorzaak voor de klaarblijkelijk aanwezige peritonitis. Men kon aan steeltorsie vaneen tumor denken of aan appendicitis of aan eender andere mogelijke oorzaken voor algemeene peritonitis dat alles bleef in het duister; de indicatie tot Laparotomie kon echter niet worden betwijfeld. Deze werd dan ook dadelijk in chloroformnarcose verricht. Er stroomde een enorme massa reukelooze geel-groene etter af, die letterlijk alle denkbare recessus der buikholte had gevuld. De processus venniformis werd niet gevonden. Uitspoelen met physiologische zoutsolutie; talrijke gaasstroken in allerlei richtingen gestopt en door de buikwond naar buiten geleid, die slechts voor een klein gedeelte werd gesloten. Duur der operatie 40 minuten. Daarna snelle collaps, waarin patiënte 8 uren p. o. bezwijkt. Obductie. Peritonitis purulenta, waarvoor geen oorzaak wordt gevonden. De processus venniformis wordt evenmin gevonden een gevolg van mindere bedrevenheid van den seceerenden tijdelijken assistent. Het meest waarschijnlijk is, dat die (nl. de processus) over het hoofd gezien is, tengevolge van de talrijke fibrine-neerslagen. c. Voor hernia ventralis. (5 gevallen.) 1. Bij n°. 135 1900, een XYI-p. van 48 jaren, was het moeilijk uitte maken, waarvan patiënte den meesten last had, vaneen prolapsus uteri, een hernia inguinalis reponibilis of een hernia ventralis, een overblijfsel vaneen elders verrichte laparotomie. Al deze kwalen veroorzaakten haar pijn en belemmerden haar in haar werk, waarom ik besloot, zoo mogelijk alles in één zitting te opereeren. Achtereenvolgens werden dus verricht: kolporrhaphia anterior (met capitonneeren der blaas), kolporrhaphia posterior, perineoplastiek, laparotomie en radicaal-op er at ie der ventrale hernia, ten slotte radicale operatie der liesbreuk. Dit alles tezamen kostte juist 86 minuten. Yoor de behandeling der buikbreuk was het noodig den breukzak, litteekenweefsel en adhaerent net te reseceeren. De wond werd met den 8-naad gesloten, zonder daarbij het spierweefsel der m.m. recti mede te vatten. Alleen de rectus-scheeden werden dus aan elkander bevestigd, en wel overeen groote uitgestrektheid naar boven en beneden van de breukpoort en in ’t gebied van deze zelf. Voor de liesbreuk werden verloren catguthechtingen gebruikt, en overigens Bassini’s methode gevolgd. Geneest p.p. i. 2. (n°. 146—1901). Bij deze SBjarige 0-p. heb ik 7 jaren geleden

290