DERTIG JAAR VOOR MARCONI^

Radio In 1865.

Geen enkele gedachte is absoluut oorspronkelijk en geen enkele menschelijke poging staat geheel vrij van reeds-.voordien gedane pogingen. Wilde men dan ook allen, die de eer toekomt de radio te hebben „uitgevondei.' als zoodanig huldigen, dan kreeg men lange lijst van honderden, ja misschien duizel den namen.

Vele groote gtieerden zoals Branly, Hertz, Lodge, Marconi en nog vele anderen hebben zich intensief bezig gehouden met de studie van den aard en het wezen der electro-magnetische golven en him voortplanting in den aether. Om echter deze eminente geleerden meer lof we te zwaaien dan hun toekomt, zoodat hun ware onderzoekingen op den achtergrond zouden geraken, zou echter juist tot gevolg hebben, dat hun levenswerk verkeerd beoordeeld en hun daden in een verkeerd licht gezien werden.

Dit is dan ook de reden, waarom er hier wat nader op wordt ingegaan, alvorens u met de geschiedenis van een onbekenden pionier op radlogebied bekend te maken. Er bestaat geen enkele aanleiding om wat anderen hun goed recht meenen, inbreuk te maken of wel andere het ontdekkingsrecht van een of ander phenomeen op natuurkundig gebied re ontzeggen, zelfs al zou dat kunnen. Ook ligt het vene van den schrüver om de reputatie van den een of anderen persoon, die zijn leven aan de wetenschap of de ontwikkeling der radiotechniek gaf, afbreuk te doen. J

[ Toen de schrijver ecnigen tijd geleden In Washington logeerde, had hij het genoegen kennis te maken met Dr. J. Harris Rogers uit Hyatsville, die ook in de radio-wereld geen onbekende is, o.a. door zijn uitvindingen op het gebied van de voortplanting van electromagnetische golven onder den grond en ondei water. Deze begaafde natuurkundige stond hem toen toe zi.ln ondergrondsch antennesysteem te bezichtigen, hetwelk bestaat uit een Etesel van in een centraal punt stervormig samenkomende buizen, waarin zich de geïsoleerde antennedraden bevinden. Bij die gelegenheid vertelde hij, dat zijn aandacht het eerste op zulk een systeem gevallen was, door het feit, dat een tandarts uit Washington, een zekere Dr. Mahlon Loomis, die hij eens ontmoet had, hiermede een draadlooze' v'.rbinding had tot stand gebracht. HiJ schreef den schrijver van het volgende artikel dienaaraaande 0.a.:

„Het was niij in die dagen een genoegen Dr. Loomi ste leeren kennen, die toen juist alle pogingen In het werk stelde om de wereld te overtuigen van het nut zijner vinding om draadloos te telegrafeeren, bij w'elke pogingen hy echter van de zijde van de wetenschap geenerlei steun ontving.... zyn ontdekking maakte echter zulk een indruk op mp, dat' ik mij in verbinding stelde met Professor Joseph Henry. wieu-s naam onsterfelyk geworden is door de naar hem genoemde eenheid van inductie. Prof. Henry was echter niet te overtuigen. Hij moet zelfs eens gezegd hebben, dat hij het heele plan voor onmogelijk en onuitvoerbaar hield.” Nadat de schrijver dit alles van Dr. Hogers vernomen had, besloot hij, om zelf alles in het werk te stellen .om nog terug te vinden, wat er van het werk van dezen genialen man overgebleven was. Het resultaat van dit onderzoek vindt men in het volgende be.schreven:

Dr. Mahlon Loomis werd te Onnenbeim in den Staat New-York geboren, op 26 Juli 1826. Zijn voorouders afkomstig uit Es.sex. vanwaar zij ongeveer 300 Jaar geleden geëmigreerd waren, tengevolge, van de toentertUd hcer.scbende kerkelijke geschillen. Op nog jeugdigen leeftiid trok Loomis met ..ziin familie naar Vlrgin'a. alwaar hij voor tandarts studeerde, en wel -te Clevelend (Ohio). In dezen kolfden Staat werd hij later als onderwijzer aanvesteld. Gedurende zijn vaeanties placht hij tevens nog als rondieizend tandacts de omgeving te 'bezceken, waarmede hij vaak $ 50. ner maand verdiende. Later vestigde hij zich te Philadelphia en-te Gambridge (Mass.). Heeds in dien tijd toonde hy è ërlintensleven geest;, te bezitten, want op den

tweeden Mei 1854 verkreeg hij patent op een door hem uitgevonden methode om tanden in giunmt. te bevestigen. In 1856 huwde hij en vestigde zichkort daarna in de hoofdstad van de Ver. Staten. Zijn financieele toestand schijnt nooit ai te gunstig te zijn geweest, wat wel in hoofdzaak te wijten is aan de groote sommen, die zijn vele uitvindingen en proefnemingen hem Icostten. Zoo nam hy ook eens een proef, waarbij hij electrische draden in zijn tuin legue om den plantengroei te bevorderen door een steeds gelijk blijvende temperatuur van den grond; deze proef is in den, laatsten tijd op groote schaal herhaald. Ook maakte hij ballons, welke geheel met verguldsel bestreken waren, waarmede hij electricitei' uit de hoogere luohtlagen wilde „aftappen”. Het grootste gedeelte van zijri uit zijn praktijk als tandarts verdiende geld, werd door dergelijke experimenten opgeslokt.

Telegrafecren zonder draad In 1866.

In 1865 wisselde Loomis verstaanbare telegrammen tusschen Mount Cochotin en Beorse Deer ,ln Virginia een afstand van ca. 23 Kilometer zonder, dat hier sprake was van eenige verbindlngsdraad. Weinig zal hij toen hebben vermoed, welke mogelijkheden de toekomst voor hem verborgen hield.

By deze primitieve proefnemingen gebruikte geen enkele „kunstmatige energie-bron; hiJ ver» kreeg de benoodlgde eleetrieche energie door aaö een koperdraad opgelaten vliegers, waarbij dan'de koperdraden als antenne fungeerden. Ongeveer ter zelfder tijd wisselde hy' telegrammén ondej water tusschen twee schepen in de Chesapeakebaai, waarby hy twee draden van verschillende lengte gebruikte. In dit verband is het wellicht interessant te vernemen, dat Dr. Harris Rogers, dié een uitstekend functionneerend ondergrondsch radiosysteem uitgevonden heeft, tot de conclusie ie gekomen, dat de beste resultaten bereikt worden, idien de antennen van verschillende lengte zyi^

Alvorens nu verder op de experimenten van Dr. Loomis in te gaan of een van de door hem gebruikte toestellen te geven, is het wei interessant om de theorieën eens na te gaan, op grónd waarvan hi) tenslotte tot de uitvoering Van zijn proeven was gekoms’’

1093 De ontvangstapparatuur, die Dr. Loomis gebruikte (naar een origineele schets), (Teekening W.M.).

Over het gebruik van vliegers voor zijn doeleinden schreef Loomis het volgende: „De bovenste lagen van den dampkring zijn een zee van electrische energie” en Vérder.

„Pranklin leidde den eloctrischen stroom vanaf' de w&lktn naar beneden. Bij een verdere vervolmaking van de toe' te pasèen toestellen twyfél ik er niet aan, dat men een constanten stroom van electrische energie kan verkrijgen, welke sterk genoeg is, om over den oceaan te telegrafeeren. In deze richting wilde ik verder experimenteêren en, eenige feiten en ideeën v.'irzamelen, teneinde tot meerder succes, te komen en dezen stroom te helpen, verwezeniyken.” '