DE CAMERA

bij de menschen heeft maar in één opzicht heb ik soms het land: nl. als ik midden ineen straat een driepoot op moet stellen. Ik kan me levendig indenken, dat een amateur, voor wien er geen noodzaak bestaat, dit tracht te vermijden!

Maar het is ook dikwijls gemakzucht, die tot thuislaten van den driepoot leidt en die dan tot gewaagde opnamen uit de hand prest. Tenzij men zoo verstandig is,

te brengen met steenen, ’n stok enz. Dit zijn alle voorbeelden, die ook voor tijdopnamen dienstbaar zijn. Voor langzame moment-opnamen zoek ik altijd een steun, waarbij het toestel niet alleen zou blijven staan, doch waardoor veel meer stabiliteit verkregen wordt. Menige opname heb ik genomen door de camera tegen een paal of muur te drukken, op een spijl van een hek te steunen enz. Het eerste

doch dit is natuurlijk niet het minste bezwaar.

Voor opnamen van kleine kleuters kan men gewoonlijk het toestel steun geven door één knie te buigen en het toestel op de andere te steunen. Juist omdat men laag moet zijn, is dit standpunt een voordeel en vrij stabiel al is een vaster steun toch altijd te prefereeren.

Wat tenslotte het stilhouden van

hettoestel indehandbe-

om er een gewoonte van te maken, overal naar een steuntje om te zien. Wie dit doet, hij zal verbaasd staan, hoe die overal te vinden, te maken of te improviseeren zijn. In een huis is het gemakkelijk genoeg: de tafel of op een standaardje, enz., zij bieden vasten steun. Buiten is het moeilijker. Maar ook hier kan een brugleuning, een kozijn enz. uitkomst geven.

Voor de curiositeit geef ik hierbij eenige krabbels, hoe men zich soms redden kan. Het eerste teekeningetje toont hoe het toestel steun kan vinden op het zadel vaneen tegen een boom geplaatst rijwiel. Van nut kan

ook zijn een stevige koffer, dien men om een hooger standpunt te hebben, op zijn kop kan zetten. Een paar stoelen zijn door middel vaneen plankje of stuk bordpapier gemakkelijk tot een stevigen steun te maken. En buiten in het land kan men een hek soms dienstig maken door nog een steuntje aan

waarnaar ik altijd zoek is of er een steuntje is, dat met het gekozen standpunt overeenkomt. En het is opmerkelijk hoe dikwijls men zoo’n steuntje ontdekt, wanneer men er maar attentie voor heeft. Soms moet men dan wel eens gebruik maken van het verschuifbare van de lens (lager of hooger)

treft, zij nog even herinnerd aan den ouden raad om rustig te ademen. De beste houding bij een öpzichtzoeker (brilliantzoeker, zooals bij zakcamera’s) is niet vast tegen het lijf gedrukt, doch losjes steun zoekend en de volle hand er niet te krampachtig onder. De andere hand, die den sluiter hanteert, liefst vrij, aangezien het drukken van den sluiter beweging kan veroorzaken. Bij doorzichtzoekers kan het toestoel steun vinden tegen het gelaat. Ook hier geen krampachtig vasthouden of aandrukken, doch de achterzijde losjes tegen den neus gesteund, één oog achter den zoeker.

Maar het veiligst blijft een vaste steun. Nog eens, de factor: bewogen beelden door niet stilhouden, zij wordt door dit alles vrijwel uitgeschakeld en dat is al veel. Ir. VAN VLEUTEN.

Even uitstekend ais vroeger weder

SATRAP

direct te leveren

Chem. Fabrik auf Actiën (vorm. £. Schering) Berlin-Charlottenburg 8, Tegeler weg 28-33

Papieren • Briefkaarten – Gaslicht – Bromide Gelatoid • Celioïdin • Zelfkleurend

„RIJSTDROGEN” J. P Schalkwijk. Rotterdam.