Het drie backspel, de z.g. Stopper <

door Jimmy Hogan, intern, coach, oud-Manager van Aston Villa F.C., enz. ‘ Copyright Sportkroniek

Het zijn in ons land in hoofdzaak theoretici, die voetbal slechts van de perstribune en uit de studeerkamer kennen, die eenzijdig propaganda maken voor het Stopper Spil Systeem. Daartegenover geven wij hier het woord aan de Engelsman Jimmy Hogan, eerst befaamd amateur en beroepsspeler, daarna trainer en coach van internationale vermaardheid manager van de beroemde Aston Villa F.C., die thans Brentford F.C. naar boven werkt. Een man dus, die niet slechts de theorie, maar ook de practijk van de voetbalsport door en door kent en als voetbaldeskundige zijn weerga niet heeft. Om dat te bewijzen hebben wij hem gevraagd eerst zijn voetballoopbaan te beschrijven. Jimmy Hogan kent het spel in heel Europa, óók het Nederlandse, want hij was het, die het Nederlands Elftal trainde, dat op 4 December 1932 te Dusseldorp Duitsland sloeg.

Hogan’s loopbaan als speler

TK leef nu precies een halve ’ eeuw in voetbal. Op de aanvallige leeftijd van 11 jaren was ik reeds captain van mijn schoolelftal en speelde ik in competitievoetbal. Toen ik een jongeman geworden was, sloot ik mij aan bij Burnley Belvedere, een goede amateurclub, die speelde in de Lancashire Amateur Bond. In die dagen was het amateurvoetbal in Engeland op zijn best en onze beroemdste club was de Corinthians F.C. Deze stond op hetzelfde peil als de voornaamste professional clubs en had verscheidene van onze eerste klas professional clubs geslagen. Maar helaas is het amateur spelpeil sinds die dagen gedaald. Nog zeer jong werd ik beroepsspeler in een kleine Lancashire club, de Nelson F.C. Nu en dan bedroeg mijn salarils 5 shillings per week. Ik werkte op een accountantskantoor en moest dus ’s avonds trainen. Mijn talent voor het spel was alras ontdekt door een van de grote clubs en ik werd een volwassen beroepsspeler bij Burnley F.C. Na 14 dienstjaren fcij die club speelde ik voor Fulham F.(i., Swindon Town F.C. en Bolton Wanderers F.C. Velen van mijn Hollandse vrienden zullen zich herinneren, dat ik in 1909 met de Bolton Wanderers een toer maakte door Holland. Mijn loopbaan als speler eindigde door een knie-ongeval.

Hogan als Trainer en Coach

In 1911 werd ik voetbaltrainer bij D.F.C. in Dordrecht en ik werd mede belast met de training van het Nederlands Elftal, dat daarop Duitsland sloeg. Gedurende mijn actieve spelersloopbaan was ik coach voor het Oostenrijkse elftal voor de Olympische Spelen in Stockholm 1912. Het is van belang op te merken, dat mijn eerste leerlingen, de Nederlanders, bij die 01. Spelen de Oostenrijkers versloegen. In die tijd speelden de Hollanders en de Denen zeer intelligent voetbal.

In 1914 besloot ik voetbalcoach te worden en ging naar Oostenrijk. In een verloop van 20 jaren gingen de grote voetballende landen, clubs en spelers van Europa door mijn handen. Er zijn weinig landen in Europa, waar ik of een mijner leerlingen niet de kunst van voetbal heb onderwezen. Van Stóckholm tot Algiers in Noord-Afrika stelde ik mijn voetbalhersens, mijn voeten en mijn hoofd in dienst van voetbal. Mijn tong raakte in de knoop met al die vreemde talen, maar mijn verstand, en mijn Engelse durf hielpen mij er doorheen. Bij de Olympische Spelen te Eerlijn in 1936 was ik voor de 50ste maal coach van een internationaal elftal en brachi mijn Oostenrijks amateur-elftal in de finale.

Gedurende mijn vastelandsloopbaan was waarschijnlijk het grootste succes mijn „coaching” van het zo beroemde Oostenrijkse „Wonder Elftal”. Onder mijn zorg en leiding versloeg dit grootse elftal zowel Engeland als Schotland en het was ook het eerste internationale elftal, dat Spanje op eigen terrein sloeg in de eerste helft van 1936. Mijn beste ploegen waren de verschillende Weense bondselftallen, M. T. K. Budapest (nu Hungaria F. beroemde spelers als Schaffen, Orth en Braun, en de Dresden Sport Club. Gedurende mijn verblijf bij deze laatste vereniging ontdekte ik en coachte ik

de wonderbaarlijkste Duitse speler van alle tijden, nl. Richard Hofman. Deze jonge maji scoorde „hattricks” in zes interlandwedstrijden, waarbij één tegen Engeland te Berlijn in 1930.

Ik mag hierbij niet vergeten, dat mijn kleine Hollandse D.F.C. met spelers als D. Lotsy, N. Bouvy, de gebroeders Koopman, P. Bouman en anderen wier namen ik vergeten ben, een elftal vormde om trots op te zijn.

Na het succes van mijn Oostenrijks amateurelftal in Berlijn in 1936 riep ik mijzelf een halt toe voor wat betrof voetbal op het vasteland van Europa en ik nam de leiding en training van ’s werelds meest beroemde voetbalclub, Aston Villa F.C. op mij. Deze club stond er in die tijd niet best voor. Ze was gedaald tot de tweede klas van de Football League, maar in de tijd van tyvee jaren had ik haar terug in de positie die haar rechtens toekwam, in de le klas.

De grootste onderscheiding, die ik verkreeg was wel mijn benoe-

ming tot hoofdcoach en instructeur van de Engelse F.A. bij zijn instructie-cursussen voor voetbal, zes maal achter elkaar, vóór het uitbreken van de oorlog. Deze cursussen werden bijgewoond door alle leidende managers, coaches en spelers.

Nu Coach van Brentford F.C.

Nu 5 weken geleden heb ik de positie van officieel coach van de Brentford F.C. aangenomen. Brentford staat onderaan in de tweede divisie van de League en had nog geen enkele wedstrijd gewonnen of gelijk gespeeld.

Na mijn komst heeft er een flinke verbetering plaats gehad: een gehele maand lang zijn we niet geslagen en we hebben 8 pnt. binnen gehaald, maar het zal nog beter worden met wat geduld.

Zoals blijkt heb ik alle stadia van het spel, als amateur, als beroepsspeler, trainer, coach en manager doorgemaakt.

Hogan’s Oordeel over de Stopper

Na hierboven mijn geloofsbrieven te hebben overhandigd, laat ik thans mijn mening volgen over ’t driebackspel („the Steppe r”). Wat het Engelse voetbal betreft waag ik het te zeggen, dat het driebackspel ons voetbal heeft veranderd van een opbouwend in een afb rek e n d spel. Ik ga zelfs verder en zeg, dat het driebackspel en de diepe „W” aanval de mooie opbouwende en wetenschappelijke bewegingen in het voetbalspel zo goed als verdreven hebben.

Deze nieuwe denkbeelden die reeds vele jaren vóór de oorlog bij voetbal werden ingevoerd, hebben Engels wetenschappelijk voetbal omgezet in een ;,lukraak”-spel: „pak de bal als je kan”.

Het driebackspel en de diepe W-formatie hebben voetbal veranderd in een „hard in de lucht trappen”. Wetenschap is zo goed als opgeofferd aan snelheid en sensatie. Wat een ontzettende jammer! Natuurlijk weet ik heel goed, dat het tegenwoordige geslacht snelheid en sensatie vraagt en dat de tijden veranderd zijn sinds ik een jonge man was. Maar toch wil ik gelijktijdig vaststellen, dat wij onze toeschouwers snelheid en sensatie kunnen bieden door trouw te blijven aan wetenschappelijk en constructief voetbal. Ik heb dit bewezen bij Aston Villa in 1936—1939. Het kan zijn, dat mijn vrienden op het vasteland het niet met mij eens zijn als ik zeg, dat wij Engelsen de beste voetballers van de wereld hebben. Zij kunnen het best de bal spelen met beide voeten, zij verrichten prachtig kopwerk en hebben ’t meeste begrip voor lichaamsevenwicht. Waar ter wereld is er een speler, die onze Stanley kan benaderen?

Ja, er is geen twijfel aan: in het Engelse voetbal is het systeem van spelen de verkeerde weg opgegaan en de directe oorzaak daarvan was de invoering van het driebackspel met diepe W-formatie. In voorbije jaren hebben onze Engelse elftallen en coaches de wereld geleerd, hoe men door de bal op de grond te houden het voetbalspel moet spelen en hoe

men opbouwend moet te werk gaan.

Onze opde opvattingen waren juist, nl. spelen met aanvallende spil en vijf voorwaartsen, aanvallend en terugtrekkend, wanneer nodig, in een zeer ondiepe W-formatie. Vóór de oorlog versloeg mijn Oostenrijks . elftal dat in deze oude formatie van Engels voetbal speelde, ! zeer verdiend zowel Engeland i als Schotland, die het driebackspel met diepe W-formatie toepasten. En om er op te blij- | ven hameren, na de oorlog kwa- i de Russische Dynamo’s, de ; Zweden en de Denen naar ons ] land; zij kwamen, zagen en ' overwonnen !

Zij toonden ons niets nieuws in het spel, maar in al hun overwinningen bewezen zij grondig, dat onze oude opvattingen, hoe het spel gespeeld moet worden en dan in iets sneller tempo, verreweg superieur waren aan de nieuwe opgeblazen denkbeelden van driebacksysteem en diepe W’s.

De oorzaak van het 3 backsysteem

De directe oorzaak van het invoeren van de driebacks en de diepe W was de beroemde lerse internationale back Bill MacCracken van Newcastle United F.C. Hij werd de „B u itenspel Koning” genoemd. Mac was zulk een expert in buitenspel zetten, dat hij, toen de oude regel nog gold, de voorwaartsen van de tegenpartij 20 keer, ja zelfs 30 keer in één wedstrijd „buitenspel” wist te plaatsen. Andere backs hebben de maniet van spelen van MacCracken bestudeerd, doch geen van allen kon hem overtreffen. Het gevolg was, dat het spel belachelijk werd, maar ik wijt dit aan de voorwaartsen der tegenpartij, die niet hun persoonlijk initiatief benut hebben en er op hun eigen houtje doorheen braken.

Toen greep de Engelse Bond in en bracht een verandering in de buitenspelregel. De clubs en de spelers, in plaats van die verandering te bestuderen, weriden als door een paniek bevangen, want door de nieuwe regel werden vele goals gemaakt. Plotseling nam toen Herbert Chapman, leider van de Arsenal ■ F.C., het initiatief om de tactiek van zijn elftal te veranderen. In zijn club werd voor ’t eerst met drie backs en in diepe W-formatie gespeeld.

Hij kocht een grote politieagent, Herbert Roberts, als centre half, twee snelle, ingrijpende vleugelspelers, Hulme en Bastin (beiden goede schutters), een beroemd wetenschappelijk speler, David Jack als rechtsbinnen en de beste voetbal-strateeg van de wereld in die tijd Alec James als linksbinnen (de man van de sleutelpositie in de aanval).

De Arsenal-spelers moesten uitsluitend het Chapman-spel spelen. Het was een vlug ingrijpend spel: probeer een goal te maken, dan heb je de leiding en dan sluit je de zaak af. Chapman had succes met zijn denkbeelden, maar het spel was niet aantrekkelijk om te aanschouwen.

De andere clubs, inplaats van Chapmans tactiek te verslaan, zeiden eenvoudig: als Arsenal het kan, dan kunnen wij het ook en zij allen volgden als schapen Maar in die tijd hadden maai weinig clubs soortgelijke spelen als die Chapman had.

Ik handhaaf volledig mijl mening, dat van die dag af he Engelse voetbal geheel veranderd is van een opbouwend spe in een afbrekend spel en da wetenschappelijk spel is offerd aan snelheid en satie.

Rouw in het Nabije Oosten

In ’t Oosten van ons Vaderland daar zit men in de put, of op z’n Hooghaarlemmerdijks: Men staat er zwaar verschut.... Men zingt er niet, men lacht er niet.

geen mens is in z’n sas; in Zwolle, Tiel en Enschedé zit men in zak en a 5....

Geweeklaag en gejammer zijn aldaar niet van de lucht, van Nijmegen tot Oldenzaal klinkt slechts één droeve zucht... Vanwaar aldaar zo’n zwaar misbaar?

Vanwaar dit groot verdriet? ’t Is waar, de droogte is funest en d’erpels doen het niet....

Maar is de kans op misgewas in West niet even groot? Zijn Noord en Zuid niet evenveel van regenval ontbloot? Neen burgers, dat men daar in Oosi

slechts bange kreten slaakt komt enkel en alleen omdat het „Oosten” in een Franse stac (5—1!) werd ingemaakt....

B. L. Le Marché

Techniek door Training, ongeacht Systeem

De Les van Reims

Het Twents Dagblad Tubantia schrijft naar aanleiding van de nederlaag tegen N.O. Frankrijk te Reims:

„Minder prettig was de zware nederlaag die we moesten incasseren en die ons duidelijk maakte, dat we in het Oosten nog ternauwernood weten wat voetballen is. Het was een koude douche voor de mannen der Oostelijke sub-commissie die hun uiterste best hadden gedaan om de ploeg zo goed mogelijk voor te bereiden. Dhr. Landaal, een der ijverigste leden van de commissie, moest in een toespraak aan de maaltijd na de wedstrijd vaststellen, dat men wel op een nederlaag had gerekend, maar dat de hoop groot was geweest op een eervol resultaat. En daarvan was nu helaas geen sprake. En de reden? Dhr. Landaal gaf er een verklaring voor, die ons verblufte. Het verzet van zovele clubbestuurders tegen het moderne voetbal is volgens Landaal de oorzaak van deze debacle. Wij weten wat de spreker met modern voetbal bedoelt. Dat is het stopper-spil-systeem, dat door de Nationaal Technische Commissie is voorgeschreven voor alle vertegenwoordigende ploegen. Vele clubs willen niet aan het S.S.S. beginnen omdat ze geen spelers hebben, die passen in dat systeem. En nu wil het toeval, dat de Oostelijke subcommissie in precies dezelfde omstandigheden verkeert als die clubbestuurders. Men heeft geen spelers, die in staat zijn goed S.S.S. te spelen. Maar het systeem is dwingend voorgeschreven, zodat het gespeeld moet worden. Met het gevolg. dat het elftal in slechtere vorm was dan misschien wel nodig was geweest.

O Maar wij weten het nu van dhr. Landaal. De schuld van de zware nederlaag berust bij de conservatieve bestuurders, die menen dat ze voorlopig van het alleenzaligmakende S.S.S. verschoond moeten blijvenu. Maar voldeden dan de spelers, die In hun club wel S.S.S. spelen zoveel beter? We menen dat het juist degenen waren, die in hun vereniging geen stopper-spil spelen, die met hoofd en schouders hoven de anderen uitstaken.

Nu kan men Möring, die voor het Nederlands elftal speciaal op het systeem is ingesteld, buiten beschouwing laten. Maar Engelsman, de knapste technicus van de ploeg, speelt nooit het S.S.S. om de eenvoudige reden, dat de elftalcommissie van Quick van mening is, dat ze niet over de goede spelers voor het stelsel beschikt. Maar toch was Engelsman bijzonder goed, een der beste spe' lers van het veld. En de reden? Zijn bijzondere technische kwaliteiten. En daarop komt het in de eerste plaats aan. Zonder tech-1 niek bereikt men niets, onver; schillig welk systeem er wordt . toegepast. Is de heer Landaal dan vergeten, dat we ook van West-Öuitslarid in de regel een hartig [ lesje kregen? Wat zou hij hebben gezegd, indien hij toen commis■ sielid was geweest? Waaraan zou : hij in 1938 de 4—l nederlaag in L München-Gladbach hebben gewe. ten? Zeker niet aan S.S.S. Want dat was toen nog niet uitgevon-I den.¥). Misschien zou hij wel ge- zegd hebben, dat het feit, dat de ■ Oostelijke clubbestuurders zich uit verstard conservatisme yer-1 zetten tegen het toen als modern , voetbal geldend systeem van de { aanvallende spil de oorzaak was. Maar in die tijden toen Oost-Ne- derland van West-Duitsland verloor, zat de heer Landaal nog niet r in de commissie. Toen beoefende s hij techniek en tactiek in de pracopgekomen na de verandering lijk. Dank zij serieuze training n en technisch kunnen. En op dat ,* laatste komt het aan. Om het even welk systeem, er wordt toe– gepast.

el ¥) Jawel, in Engeland is het opgekomen na de verandering s- van de buitenspelregel in 1925, maar voetbalschrijvers hier te lande hebben zich er eerst veel later op geworpen. Red. Spkr.