OM DE DAVIS CUP
DE HALVE EINDSTRIJDEN VAN DE EUROPEESCHE ZONE
Duitschland slaat Engeland Italië slaat Japan .... Twee uitslagen die wel niemand had durven voorspellen .Twee verrassingen zoo groot als geen enkele wedstrijd uit de vorige ronden gebracht heeft. Hoe dicht hebben overwinning en nederlaag, hebben glorie en ontgoocheling elkaar in dien eersten wedstrijd genaderd ! Eén simpele slag scheidde Engeland van de overwinning die door de beide nederlagen van Austin, door den achterstand van twee sets van Perry tegen Prenn zoo inde verdrukking gekomen was en die door de prachtige energie van Perry weer inzicht kwam, nadat hij ~two sets all” gemaakt had en inde vijfde set met 4—l, 4—2, 5—2 leidde. Wat kon hem nu nog deren ? Er waren toeschouwers die reeds het veld verlieten, om straks niet in het gedrang te zijn. Maar wat hem deerde dat was het onvoldoende doorzetten van het sterk aanvallende spel nadat hij dien eenen slag, dat matchpoint, gemist had dooreen wonderbaarlijke volley van Prenn. Hij speelde niet slecht, Perry, maar hij had niet meer dat zelfbewuste, pressende spel dat hem den achterstand van die twee sets had doen inhalen. Er was een tikje langzamer tempo, er was iets vaneen lichte aarzeling inde te volgen tactiek. Prenn scheen die aan te voelen en hoewel de Duitscher reeds inde vierde set, nadat hij toch gerust had, te vermoeid leek (o—3 en toen de set laten loopen), hoewel hij na de inspanning van de eerste games van de vijfde, opnieuw den invloed scheen te ondergaan van de brandende zon op het omsloten centrecourt, scheen het redden van dat matchpoint, hem te inspireeren tot een ander speler. Het was wonderlijk zooals hij alle loomheid en vermoeidheid afschudde. Zoo wonderlijk dat er menschen waren die meenden dat hier een te voren beraamd plan ten uitvoer gebracht werd. Alsof een speler het zal wagen om in zoo’n plan een achterstand van 25 °P te nemen ! Hoe het zij, Prenn streefde met alle macht naar een kans. Het was een desperate poging maar wat had hij na 25 te verliezen ? Immers niets ! Alleen te winnen. En zonder dat er een winningstroke voor Perry terugkwam, won Prenn, aldoor oploopend, veel riskeerend, onder stijgende spanning, die het grootst was inde dikwijls doodsche stilte, punt na punt, game na game terug : 3—5, 4—5 (de service van Perry !), 5—5 na driemaal deuce, dan de service van Perry, die nu toch wel van streek was, op love en zijn eigen service game op 15. Een schitterend, een historisch staaltje van het winnen vaneen wedstrijd die absoluut verloren leek. Natuurlijk, zoo’n uitslag ontstaat dooreen niet geringe dosis geluk. Een paar slagen die een decimeter over in plaats van binnen de lijnen zijn en het resultaat is anders. Maar Prenn heeft zich niet altijd een prachtig wedstrijdspeler getoond, hij heeft zich doen kennen als een groot speler. Het was reeds gebleken inde wijze waarop hij Austin sloeg. De Finalist van Wimbledon mocht niet in goeden vorm zijn, zooals hij nog nimmer in Berlijn geweest is, hij moge te lijden gehad hebben van de groote hitte, Prenn toonde in dien wedstrijd overeen prachtige techniek en een listige tactiek te beschikken. Zoo er ooit een heeren-enkelspel gewonnen is dooreen dropshot, dan is het deze. Keer op keer werd de niet al te snelle Austin naar voren gehaald dooreen heel korten bal over het net. Het scheen of Prenn in plaats van deel te nemen aan wedstrijden (hij was noch in Parijs, noch in Wimbledon) niet anders gedaan heeft dan dropshot oefenen, zoo goed beheerschte hij die. Volgens een Duitsche statistiek gaf hij er niet minder dan veertig en hiervan leverden er zestien direct een punt, elf gaven het punt doordat op den terugslag van Austin een lob of een passing volgde die onhoudbaar was. Zeven mislukten er (in het net) en op zes scoorde Austin. (Onderstel eens dat Timmer een dropshot gehad had tegen Von Kehrling ....)• Met 6 o, 8 10, 6 2, 6 3 won Prenn. Tegen Perry had de jonge Von Cramm op den eersten dag niets m te brengen. Zie slechts de cijfers : 6—l, 6—2, 6—3. Zoo snel was het tempo dat Von Cramm soms hulpeloos over de baan liep. Met I—l eindigde de eerste dag en dat was zoo ontmoedigend met, want het dubbelspel zou stellig aan de Engelschen komen en op den derden dag had Perry immers de beste kansen tegen Prenn en Austin zou toch zeker van Von Cramm kunnen winnen. Dat dubbelspel wonnen de Engelschen ook van Prenn en Dessart.
6—3. 6—4. 6—4- Had Hughes geen pijnlijken pols gehad, dan zouden de cijfers nog grooter verschil te zien gegeven hebben, zooveel sterker was de Engelsche combinatie. Maarde deceptie kwam op den derden dag, toen Austin de eerste set met groote moeite van Von Cramm bleek te kunnen winnen, meer door het nerveuze spel van den jongen Duitscher dan door eigen verdienste, en toen hij daarna geen schaduw bleek te zijn van hetgeen hij in Wimbledon was. Er was inderdaad iets tragisch in zijn figuur. Het was zwoegen zonder resultaten en voor Von Cramm werd het een soort executie : 5—7, 6—2, 6—3, 6—2. En daarna, bij den wedstrijdstand 2—2, de partij waarmee we ons overzicht begonnen : Prenn-Perry. Er zijn natuurlijk tal van beschouwingen gehouden over de oorzaak van de Engelsche nederlaag. Grif erkennen de Engelsche bladen (men „beschouwt” altijd het meest een wedstrijd dien men verloren, zelden dien men gewonnen heeft . . . .) de uitstekende kwaliteiten die Prenn getoond heeft. Maar men kan het eens zijn met hen wanneer zij beweren dat Perry de laatste partij in handen had. Men maakt hem geen verwijt van de nederlaag. Men schrijft het toe aan zijn te imprüsieve natuur, die nog te weinig gehard is om zichzelf meester te blijven in moeilijke oogenblikken. Dat is ook al gebleken in Parijs toen hij van Menzei verloor. Intusschen zijn het harde lessen voor den ambitieusen Engelschen speler, die toch verleden jaar al zoo’n beetje het idee had dat hij een opvolger was van Cochet en andere grooten. Technisch wordt de nederlaag ook toegeschreven aan de verandering van baan en van bal. En daarin behoeft men geen Engelsch goedpraten te zien. Ongetwijfeld zal de overgang van gras naar de harde banen in Berlijn, zal ook het spelen met den Continental-bal moeilijkheden opgeleverd hebben. En dan niet te vergeten : de inspanning van de twee weken Wimbledon ! Op een speler die physiek niet sterk is, zooals Austin, die bovendien den eindstrijd bereikt heeft, dus veel te spelen en veel door te maken had, zal de reactie zijn invloed hebben doen gelden. Ook inden wedstrijd Italië—Japan hebben zich ongetwijfeld de
273
EEN DINER-SOUVENIRf VAN MEVR. MOODY-WILLS. – Een krabbeltje speciaal voor Lawn Tennis op de achterzijde van het menu.