DE BEREIDING VAN PEPTON VOOR THERAPEUTISCHE TOEPASSINGEN. door

J. TEMMINiCK GROLL. Inde laatste dertig jaren van de vorige eeuw vinden we in de physiologisch-chetnische litteratuur een groote belangstelling voor peptonen en albumosen. Zoo wijdde W. Kühne, hoogleeraar inde physiologie aan de Universiteit van Amsterdam van 1869—1871, een groot deel van zijn leven aan de studie dezer stoffen. De na afbraak van eiwitten verkregen uiterst samengestelde mengsels werden door uitzouten bij verschillende concentraties in tal van fracties gescheiden, die van namen werden voorzien. Men hoopte hierdoor een inzicht te zullen krijgen inden bouw van het eiwitmolecuul. Zonder ons in bijzonderheden hierover te verdiepen, kunnen we vermelden, dat albumosen als meer samengestelde stoffen dan peptonen werden beschouwd. Terwijl de albumosen door verzadigen der oplossing met ammoniumsulfaat werden neergeslagen, bleven de peptonen in oplossing. De albumosen kon men, door de oplossing, waarin zij voorkomen, eerst half te verzadigen, vervolgens voor tweederde en eindelijk geheel, scheiden in primaire, secundaire albumosen, protalbumosen, enz. Hiervoor gebruikte Kühne ammoniumsulfaat; Pi c k later zinksulfaat. Toen Emil Fischer zijn eiwit-onderzoekingen begon, eerst door volledige afbraak tot aminozuren en de scheiding hiervan o.a. door de estermethoden, later voortgezet met de synthese van peptiden en polypeptiden uit aminozuren, verflauwde de belangstelling voor de natuurlijk of kunstmatig ontstane tusschenproducten bij de afbraak van de eiwitten. Dat Ide polypeptiden in eenigei eigenschappen overeenkwamlen met de peptonen, was voldoende reden, ze verder te beschouwen als onontwarbare mengsels van peptiden en polypeptiden. Indien nu die tusschenproducten, die we, hoewel ze bijna steeds ook albumosen inde oude beteekenis bevatten, voor het gemak verder slechts peptonen zullen noemen, geen practische beteekenis hadden, dan zouden ze waarschijnlijk verder geen onderwerp van studie gebleven zijn. Inde eerste plaats wordt pepten als voedingspreparaat en geneesmiddel gebruikt, vervolgens als bestanddeel voor voedingsbodems inde bacteriologie en als substraat voor onderzoekingen met verschillende proteolytische fermenten inde

465