een derde bepaling weer een geheel afwijkend resultaat, zonder dat een oorzaak daarvoor was aan te wijzen. Mijn conclusie is dan ook, dat de micromethode volgens Ma c Lean geen aanbeveling verdient: toch wordt ze nog vrij geregeld toegepast; inden laatsten druk van Steens ma12) wordt alleen de micromethode van Mac Lean beschreven tevens zij hier opgemerkt, dat Steensma een verkeerd reagens opgeeft; hij laat n.m. natriumcarbonaat en natriumbicarbonaat gebruiken i. p. v. de kaliumzouten wat bij deze concentratie niet mogelijk is, aangezien de oplosbaarheid van natriumbicarbonaat hier ver is overschreden (12 gram op 100 cm3, reagens!). Om begrijpelijke redenen verdienen de micro-methoden dc voorkeur boven de macrobepalingen, vooral wanneer bij een patiënt meermalen daags het bloedsuikergehalte gecontroleerd moet worden. Naast de zooeven behandelde methode, wordt de door Cohen Tervaert tot microbepaling omgewerkte S c ha f f e r—H artman n-methode veel gebruikt, waarvan ik de beschrijving hieronder laat volgen: 0,2 cm3, bloed worden gebracht bij 6,8 cm3, eener oplo welke per 1. bevat 5 gram Acid. phosphowolframicum, 20 gram Sullfas natricus, 2 gram Acid. sulfuricum; 5 cmi3. van het filtraat worden ineen reageerbuis met 5 cm3, koperproefvocht (Tabel I, no. 10) gedurende een kwartier in het kokende waterbad verwarmd; na bekoeling wordt 5 cm3. N. zwavelzuur toegevoegd en het vrij gekomen jodium met h2O„ N. thiosnlfaat bepaald. Op dezelfde wijze, als hierboven beschreven, heb ik deze methode toegepast bij verschillende glucoseverdunningen alleen titreerde ik bij voorkeur met lUoo N. thio ineen gewone buret, de omslag is op een druppel scherp waar te nemen eu de resultaten zijn dan altijd nauwkeuriger dan bij het gebruik van sterkere titervloeistof (Cohen Tervaert raadt aan, niet sterker dan Vloo N. te nemen ineen microburet, waar iedere druppel overmaat = 0,04 cm3., d.i. dus 0,16 cm3. 1Uo« Normaal!) Tabel 11 geeft de resultaten van mijn bepalingen, die met de uiterste nauwkeurigheid zijn uitgevoerd, ieder cijfer is het genrddelde van minstens 4, vaak 6, goed overeenstemmende bepalingen. 1L) Steensma. Methoden der Chem. en Microsc. Diagnostiek; 4e druk 1924. blz. 160.

491