De vloeistof, die het lithium nog bevat, wordt ingedampt, waarna als lithiumsulfaat wordt gewogen. De oplosbaarheid van kaliumperchloraat in het organische vloeistofmengsel is bij kamertemperatuur 1 mg. op 100 cm3'. Wanneer men kalium van lithium wil scheiden, is één extractie der perchloraten voldoende. I- M. KI

Boekaankondiging, Rud o 1 f Ochs. Praktikum der qualitativen Analyse für Chemiker, Pharmazeuten und Mediziner, mit 3 Abbildungen im Text und 4 Tafebi. Berlin, Verlag von Julius Springer, 1926. blz. VII en 126. Prijs R.M. 4.80. Men zou inde eerste plaats de vraag mogen stellen, of er nog niet genoeg handleidingen voor het anorganisch practicum bestaan en met de beantwoording van die vraag, natuurlijk in bevestigenden zin, zou het boekje van Ochs reeds veroordeeld zijn. Wanneer men dan, omdat het bij de aankondiging nu eenmaal niet anders kan, er zich voor zet, om het aandachtig te bekijken, dan wordt men zachter gestemd, omdat reeds van de inleiding en van de ■eerste hoofdstukken een zekere gemoedelijkheid uitgaat en omdat de verdere behandeling blijk geeft van de gave van den Schr., om de zich geleidelijk voordoende „moeilijkheden” bij de analyse regelmatig en systematisch op te lossen. Htet boekje blijkt werkelijk te zijn hetgeen de Schr. aankondigt, geen „kookboek”, maar een betrouwbare gids „uit het laboratorium voor het laboratorium.” V. I. Die Fermente und ihre Wirkung, voni Carl Oppenheimer. Fünfte völlig neu bearbeitete Auflage. Lieferung IX. p. 1205—1392, mit 8 Textabbildungen. Pr. R.M. 17,40, Lieferung X, p. 1393—1568, mit 15 Textabbildungen. Pr. R.M. 17,10. Verlag G e o r g T h ie me, Leipzig 1926. In deze afleveringen worden inde eerste plaats de oxydasen als eerste groep van de afbraakfermenten, de desmolasen, behandeld. De indeeling is echter een geheel andere geworden, zoodat men niet meer met de oudere nomenclatuur, weerspiegeling van oudere opvattingen, kan volstaan. Onder het algemeene hoofd oxydoredukasen worden samengebracht de gistingsfermenten (zyraase en glykolytisch ferment), de indirekte oxydasen, hydrokinasen (waaraan men vroeger den naam van oxydoredukasen gaf), de directe oxydasen of echte oxydasen (aëroxydasen), de peroxydasen en de redukasen of perhydridasen. Inde tweede plaats worden behandeld de zymasen of de afbraakfermenten van de hexosen, de best en langst bestudeerde groep der fermenten, daar hieronder onder meerde gist valt. V. D. W.

777