en de kleur wordt hersteld. Deze verklaring is vindingrijk ®" verleidelijk, maar is niet in overeenstemming met de feiten. Om deze vast te stellen heeft Personne zich gebaseerd op de proeven van Pa yen , waaruit hij besluit, dat het amylum indoor papier gefiltreerde stijfseloplossing, eenvoudig bij de gewone temperatuur gesuspendeerd is, dat bet slechts door warmte oplosbaar wordt, en het zich bij bekoeling contracteert en weder onoplosbaar wordt. Maar Personne heeft er geen acht op geslagen, dat het 'odium ■, dat bij eene oplossing van gefiltreerde stijfsel gevoegd wordt, om er iodetum amyli van te maken, de stijfsel blijvend oplosbaar maakt, vooral als het vocht dat aldus gevormd iodetum amyli bevat, aan de kook is gebracht. Het vermogen van het iodium om de stijfsel bij koude in 'vater blijvend oplosbaar te maken, blijkt ten duidelijkste 111 het iodetum amyli van onze apotheken; men weet dat d't iodetum verkregen wordt door 9 deelen stijfsel en 1 deel 'odium, maar met eene genoegzame hoeveelheid koud water bedeeld, met elkander te verwarmen; zij lost er bijna volbomen in op. De oplossing loopt zeer goed door het filtrum e" blijft gedurende geruimen tijd helder, zonder dat er het •"inste bezinksel gevormd wordt. De stijfsel van het iodetum ai"yli van de apotheken, heeft dus zijne natuurlijke onoplosbaarheid in koud water verloren, door zich met iodium te verbinden, en deze verbinding inderdaad oplosbaar in dit vehiculum, bezit dus geen der kenmerken der lakken; daaruit ia te ‘besluiten dat de theorie van Personne "'et aannemelijk is. He verschijnselen die worden waargenomen in eene op°ssing van iodetum van dextrin, dat afwisselend verwarmd bekoeld is geworden en die volkomen dezelfde zijn als 'be van het iodetum amyli, tot zelfs de nuance der kleur, v®rklaren zich daarenboven tegen deze theorie. Inderdaad a" de terugkomst van de violette kleur in eene oplossing iodetum van dextrin, welke na verwarmd te zijn geweest la bekoeld geworden, niet verklaard worden door de con-

229