a*rde en bijna alle meststoffen met de opgenoemde bases Verbonden wordt aangetroffen en daarin belangrijk bijdraagt tot de vruchtbaarmaking van den grond. Men vergenoegt Zl°h gewoonlijk bij handelsproeven de phosphaten uit hunne z°Utzure oplossingen dooreen overvloed van ammoniak te Precipiteren. Deze wijze volgt men gewoonlijk waar de Zelfstandigheid waarin men het phosphorzuur opspoort geen §roote hoeveelheid ijzeroxyd bevat. Doch deze methode is Zeer onnauwkeurig; zonder nog te spreken over de bijna standvastige aanwezigheid van ijzer en aluinaarde inde stof> die den landbouw belang inboezemen, zoo kan men ?'eggen dat het praeeipitaat van phosphorzure kalk dat men °Hder die omstandigheden verkrijgt en die men beschouwt tribasisch phosphorzure kalk, volstrekt geen standvastige Vet,binding is; zij bevat zeer variabele hoeveelheden phos-Pborzuur en men kan bijgevolg het gewicht van het phos-Pborzuur niet afleiden van het gewicht van het phosphaat, men de hoeveelheid phosphorzuur inden vorm van Pbosphas ammonico-magnesicus bepaaldt, is het noodig .de af te scheiden, waardoor de bewerking langwijlig en kostbaar wordt als men alcohol gebruikt om deze afzondering !'e bewerkstelligen. Daarenboven blijft er door de primitive kathode, daarin bestaande dat men het ijzeroxyd en de tuinaarde door middel van tartras ammonicus in oplossing ’lQudt, dikwijls nog onzekerheid bestaan omtrent de zuiverl'öid van den phosphas ammonico-magnesicus , want het ge- eürt menigmaal dat er in het vocht eene meer of minder aaQzienlijke hoeveelheid tantraß magnesicus ontstaat, dat niet tot de juistheid der bewerking, omdat het dan staeds noodig is het praeeipitaat op nieuw te behandelen , a einde het van de verontreinigende wijnsteenzure verbin-ag te bevrijden, Een Engelsch scheikundige, Warington, heeft onlangs om het wijnsteenzuur door citroenzuur te ver, wegens de groote oplosbaarheid van den citras Overigens raadt hij aan vooraf de kalk af te Aderen , hetzij als sulphas, door zwavelzuur en alcohol,

215