inde beenderen eerst na de meceratie. ï)e volgende proef geeft rekenschap omtrent deze feiten: Door aanhoudend schudden met water kan men het kwik in zulke fijne beitjes verdoelen, dat zij niet meer bijeen loopen. Van waar dit verschijnsel ? Slechts door de tusschenplaatsing der waterdeeltjes tusschen de metaalbolletjes, welke laatsten door hunne kleinheid niet meer in staat zijnde eersten te verdringen. Het is verder duidelijk, dat, zoodra men in plaats van water een geconcentreerd medium kiest, zoo als oplossing van keukenzout of gom, deze verhouding nog duidelijker in het oog zal loopen. De verdeeling van het kwik in niet meer bijeenloopende moleculen geschiedt veel spoediger dan bij aanwending van enkel water. Daarom moet de mogelijkheid van het zamenloopen van het kwik in het levend organismus bepaald ontkennend beantwoord worden. Hetgeen bij aanwending van enkel water, bij nog in evenredigheid meerdere grootte der bolletjes niet geschied , zulks zou inde geconcentreerde darmvloeistof of in het bloed bij oneindig fijner verdeeling waarschijnlijk zijn?! 4. Chemische aantooning van kwik in Uoed en de inwendige organen. Kleurlooze dierlijke en menschelijke organen en sappen, welke kwik in oplossing bevatten, worden, hetzij direkt, hetzij na met zoutzuur aangezuurd te zijn, door zwavelwaterstof behandeld. Gekleurde stoffen moeten eerst met zoutzuur en chloras kalicus, daarna met zwavelwaterstof behandeld, het praecipitaat op nieuw in koningswater opgelost en weder met zwavelwaterstof gepraecipiteerd worden. Of het kwik wordt inde vloeistof, welke na de behandeling met zoutzuur en chloras kalicus bekomen is, aangetoond door de electrolytische of tinchloruur-reactie. Vergelijkende proeven hebben bewezen, dat de goudblad-electrolyse de voorkeur verdient, Tinehloruur geeft bij l/mm nog een duidelijk praecitaat van metallisch kwik; eene Bunsen’sche batterij, wiens positive pool bestond uit platinablik en de negative uiteen

153