ode Besluit. De pharmacie moet door den staat beschermd worden tegen de aanvallen , die op hare rechten gedaan worden, van welken kant die aanvallen ook mogen komen.

Hoewel deze eischen zeer matig gesteld en de motieven, welke hen vergezelden, zeer geldend zijn , en niettegenstaande de autoriteit der vergadering , die ze geformuleerd heeft, is het vraagstuk over de plaats, die aan de pharmacie inde beschaafde wereld toekomt, en over de voorwaarden tot bare rationeele ontwikkeling uit het oogpunt der staathuishoudkunde, te belangrijk , dan dat het reeds als geheel uitgemaakt kan beschouwd worden. Niemand betwist de plaats, die aan de scheikunde toekomt, en het aandeel, dat zij aan allen maatschappelijken vooruitgang heeft, maar slechts weinigen erkennen den ongemeenen invloed, dien de pharmacie op de geboorte en de ontwikkeling der moderne scheikunde heeft uitgeoefend. Het is dus onvermijdelijk noodig, deze hoofdvraag op nieuw te brengen voor de aanzienlijke vergadering der pharmaoeutische vereenigingen uit alle deelen der wereld , die het Brunswijker internationale congres naar Parijs geroepen heeft. In oogenblikken, zooals deze, waarin verschillende Staten wedijveren, om eenheid in maat, gewicht en munt te brengen, wordt het congres van zelf gewezen op de noodzakelijkheid vaneen Codex of formulierboek , hetwelk voor de apothekers der geheele beschaafde wereld wettelijk verbindend is. Deze codex zal o-elijkheid brengen inde samenstelling van de belangrijkste medicamenten, waarvan het gebruik algemeen beproefd en verzekerd is. Ingevolge hiervan slaat de Eegelings-Commissie van het internationale congres voor 1867 de volgende vraagstukken voor : lsle Vraag. De plaats der pharmacie. Welke rang moet aan den apotheker verleend worden, welke rol zal hij vervullen , aan welke voorwaarden moet hij beantwoorden , om de verplichtingen in zijn vak streng na te komen ? 2de Vraag. Beraadslaging over de middelen tot bewerking vaneen codex of wettig algemeen formulier- j boek van die geneesmiddelen , bij welke het van he- ; teekenis is , eenheid en samenstelling in alle apotheken i der beschaafde wereld te brengen. gdc Vfa a g. Het opgeven der beste en meest practische methoden tot bepaling der werkzame organische eigendommelijke stoffen, voornamelijk der alcaloïden , in de stoffen , waarin zij voorkomen, en inde pharmaoeutische bereidingen , waarvan zij den grondslag uitmaken , zooals bij opium en zijne praeparaten , bij de kinabasten en praeparaten. De vergadering zal den 2lsten Augustus 1867 ten 12 ure plechtig geopend worden inde gewone vergaderzaal der Société de pharmacie te Parijs, Ecole supérieure, me de PArbalel. De zittingen zullen 5 dagen duren.

(Bladz. 3. Wij laten over dit onderwerp nog volgen de raededeeling, door Dr. Hager van zijn correspondent ontvangen en geplaatst in het Pharmaceutisch Oentralblatt, benevens hetgeen zich Hager van het congres voorstelt. Toevallig staan aan het hoofd van het congres personen , die de pharraacie zelf niet uitoefenen, zooals Jw»a«,Senateur, voorheen Professor der scheikunde aan de geneeskundige school, Ouibourt, voorheen Professor aan de Ecole supérieure de pharmacie te Parijs , Eobinet, voorheen President der Academie voor geneeskunde, thans President van de Société de Pharmacie te Parijs. Deze personen, in gemeenschap met het gering getal medeleden der Société de pharmacie, die zich voor het meerendeel aan de zaken onttrokken hebben, zullen de voerders der Pransohen zijn in practische vraagstukken betreffende de pharmacie. Buitengesloten of niet gaarne gezien daarentegen zijnde leden der Société de prévoyance, waartoe bijna alle Parijsche apothekers beboeren , die zich voornamelijk met het exploiteeren van „spécialités” bezig houden. Hoe dus ook de leden der Société de pharmacie zullen ijveren, het zal niet gelukken de spécialités in Frankrijk uitte roeien ; zij zijn geheel in het Fransohe apothekerwezen ingeweven en worden dooide artsen ondersteund. Het grootste aantal apothekers te Parijs wenscht en verlangt „la. liberté du diplome", dat wil met andere woorden zeggen, de onbepaalde vergunning, om eiken , niet inden Codex medicamentarius aangegevenen , artsenijvorm te bereiden, onder den naam eener „spécialité” te debiteeren en daaruit hun hoofdzakelijke winst te trekken. Een zoodanige toestand biedt aan de geneeskunst wei het voordeel aan, dat het meuigen apotheker aanspoort, den artsenijschat met nieuwe middelen in gepaste vormen te verrijken , maar zij levert ook het nadeel op, dat verouderde geneesmiddelen zonder waarde met hoogdravende benamingen inde wereld gevoerd worden. Bovendien zal het congres zich bezig houden met de samenstelling eener Fharmacopoea universalia, misschien op de leest geschoeid van den nieuwen Franschen Codex medicamentarius, die door de eigene landgenooten ver-I oordeeld wordt. De geneeswijze der Franschen wijkt j daarbij te veel van die van andere natiën af, dan dat men Iop de mogelijkheid van het invoeren eener dusdanige Pharmacopoea universalis kan rekenen. Altijd volgens Hager’s berichtgever, wordt door de patres couscripti van de Ecole supérieure de pharmacie den kweekelingen zooveel van het oude systeem ingeënt, dat deze, wanneer zij later in het bezit eener apotheek zijn geraakt, zich van het geleerde niet meer willen scheiden. Eenige „voorwaartsmannen” en vrijzinnige denkers hebben inden laatsten tijd de ge-I breken dier inrichting pogen bloot te leggen , en bittere waarheden verkondigd , maar het heeft tot heden „den zieken man” weinig geholpen. Zoo laat het zich voorzien, zegt Hager, dat het internationale congres der Pharmaceuten in 1867 hetzelfde phantasmagorische gevolg te wachten heeft als het congres te Brunswijk in het jaar 1865. Er zal veel ge-