de huizen voor de materialen moeten zorgen; de kosten hiervan zijn $ 6.— per stuk (d.i. ± ƒ 7.50)

'tls duidelijk, dat 't op deze manier mogelijk wordt den ratten te berooven van een groot deel van hun voedsel en daar 't aantal ratten hiermee zeer nauw samengaat, is 't algemeen invoeren van deze bakken wel een van de beste middelen, om de huizen rattenvrij te krijgen. Want dat de ratten zich niet te goed zullen doen aan nog bruikbaar voedsel, of aan voorraden paarden-, kippen- en ander voer, daarvoor zorgt men in 't algemeen zelf wel, en zeker een Chinees.

Behalve deze manier om den ratten het leven moeilijk te maken door hun van voedsel te berooven, bestaat de tweede hoofdmaatregel natuurlijk daarin, hun 't wonen in de huizen onmogelijk te maken. Men onderscheidt hier in Shanghai de „Temporary Rat-proofing" en de „Permanent Rat-proofing of Houses". De eerste geschiedt in overleg met de bewoners, aan wie gevraagd wordt hun medewerking te verleenen hun woning geheel te laten reinigen, van vlooien te doen zuiveren (wat gebeurt door vloeren, wanden, trappen en zolderingen flink af te spoelen met een desinfecteerende vloeistof, nadat alle huisraad tijdelijk verwijderd is) en door kleine reparaties en veranderingen den ratten zoowel het verblijf in 't huis te bemoeilijken als hun den toegang er toe te beletten. Deze maatregelen gebeuren alle door den Chineeschen pestbesti ijdingstaf onder leiding van een vreemdeling-inspecteur. Men zou denken, dat de bevolking zich tegen dergelijke krasse maatregelen nogal zou verzetten en natuurlijk gaat 't dan ook niet zonder protest, vooral van de zijde van de huisvrouw, die ineens haar heele huishouden door een troep vreemde indringers ziet onderst boven keeren. Maar doordat de Inspecteurs door een twee-jarige studie in de Chineesche taal in staat zijn hun bedoelingen even kort en duidelijk uiteen te zetten en bovendien bij de Chineezen de zin voor humor 't al gauw wint van een eerst opkomend gevoel van afkeer, zijn de moeilijkheden zelden van