Ad b. De physiologische zoutsolutie, om het salvarsan op te lossen, moet steeds bereid worden uit flink uitgegloeid chemisch zuiver chloornatrium en versch, steriel opgevangen gedestilleerd water. Wil men de zoutoplossing bewaren; dan moet zij spoedig (binnen de 4 uren) na het opvangen van het gedestilleerde water worden gesteriliseerd, hetzij door koken of in den sterilisator. Voldoet men niet aan deze geringe eischen, dan verloopt elke salvarsaninfusie met koorts. Even twee voorbeelden ter toelichting.
Het eerste is: toen ik de salvarsanbehandeling van collega Leusden overnam, was op een goeden, ik mag wel zeggen: „slechten" dag het destilleerapparaat in de Militaire Apotheek stuk, terwijl ook juist dien dag niet werd gedestilleerd in het Chemisch Laboratorium. De salvarsanbehandeling mocht, zoo dacht ik toen, om deze redenen niet stilstaan: dus ik benutte, na voorafgaande bewerking, het gedestilleerde water, dat den vorigen dag in groote pakflesschen van 10 Liter inhoud was opgevangen, voor de bereiding der salvarsanopiossing. Het gevolg was, dat alle patienten, die werden ingespoten, hoog febriciteerden. Een der patienten kreeg eene haemorrhagische nepliritis, die gelukkig geheel genas. Indien ik weer voor dezelfde destiileerkwestie word gesteld, dan zal ik er niet meer aan denken, om mij met steriel oud-gedestilleerd water te behelpen.
Als tweede voorbeeld diene het volgende: Een patiënt komt onder mijne behandeling, omdat zijne W. R. positief is, doch doet tevens liet nadrukkelijk verzoek om geen salvarsan toe te dienen, daar hij voor enkele maanden door een ander medicus reeds twee keeren met dat „spul" werd behandeld en zich na elke infusie per auto naar huis moest spoeden, om nog juist achter de klamboe te liggen, vóór de koorts kwam opzetten; en wanneer die koorts kwam, dan was hij zóó ellendig, dat hij dacht te moeten sterven. Na veel moeite heb ik hem overgehaald, om zich andermaal inet salvarsan te laten behandelen. De infusie verliep zonder