Met een eenigszins hatelijk woord wordt deze verplichting dikwijls als „vaccinedwang" omschreven. Het woord doet er niet toe; een feit is het, dat zoowel de Regeering in Indië als die in het moederland principieële bezwaren tegen het algemeen verplichtend stellen van inenting en herinenting koesteren.

Dit behoeft m. i. voor een localen Raad geen reden te zijn, binnen zijn ressort van een andere zienswijze te doen blijken en daaraan krachtens een plaatselijke verordening uitvoering te geven. Antecedenten van zulk een handeling, waaraan door de Regeering haar sanctie niet onthouden is, bestaan.

De quaestie van „dwang" of „geen dwang" is er overigens gedeeltelijk een van woorden. In Nederland bestaat geen vaccine- „dwang"; maar er bestaat leer- „plicht". Behoudens uitzonderingsgevallen bezoekt de Nederlandsche jeugd een school; op die school wordt zij, behoudens weder eenigen uitzonderingen, zonder vaccinatiebewijs niet toegelaten.

Hier bestaat dus geen inentings- „dwang", geen inentings„plicht" zelfs; maar indirect wordt het gewenschte doel bereikt. Volgens dit voorbeeld zou allicht ook de Balavia'sche Gemeenteraad kunnen werken. Ieder Bataviaan zou kunnen worden vrijgelaten, zich al of niet te doen vaccineeren en revaccineeren; even vrij als hij gelaten wordt om te wonen waar hij dit verkiest. Maar wie in bepaalde deelen van de stad wil wonen, moet voorzien zijn van een bewijs, dat hij is gevaccineerd en-boven een zekeren leeftijdgerevaccineerd. Wie dit bewijs niet produceeren kan en er zich niet van wil voorzien, worde als bewoner der boven bedoelde stadswijken niet toegelaten. Deze zullen dan als het geheele bebouwde gedeelte der Gemeente, met uitzondering van een enkel, nauwkeurig vast te stellen rayon, te omschrijven zijn.

De kans, Batavia blijvend van cholera en dysenterie, misschien ook van typhus te bevrijden, zal door een