V

ziekenverpleging in Nederlandsch-Indië op Tjikini toegepast. Daar tracht men, evenals in de zendingsziekenhuizen, door een liefderijke verpleging en goede verzorging de Inlandsche bevolking voor onze geneeskunst te winnen. Dit is ook de methode, die de Commissie op alle standplaatsenvan geneeskundigen wil doen toepassen. Van Buuren wil daarentegen de menschen dwingen, om zich door de Inlandsche vroedvrouwen en Europeesche of Inlandsche geneeskundigen te laten helpen. Wat ziet men dan ook in Kediri gebeuren? Zoodra de dwang ophoudt, ziet men het aantal verlossingen, waarbij door den medicus bijstand wordt verleend, tot op een derde verminderen. Gaat men evenwel de jaarverslagen der zendingshospitalen na, dan ziet men, dat het aantal Inlanders, dat de hulp inroept van een Europeeschen arts, gestadig toeneemt zonder eenige bestuursbemoeienis. De door Dr. van Buuren opgegeven cijfers op bladzijde 31 van zijn brochure leveren het bewijs, dat zijn methode niet deugt.

Wat de bezwaren tegen zulk een dwang betreft, verwijs ik naar het protest der Commissie.

Alvorens tot een nadere bespreking van de voorstellen van den Heer van Buuren over te gaan, is het m. i. niet ondienstig, eerst de voorstellen der Commissie in het kort te resumeeren, daar niet iedere lezer van dit tijdschrift en niet iedere eigenaar van de brochure van den Heer van Buuren, in 't bezit zal zijn van een exemplaar van het rapport.

De Commissie stelt voor:

lo eene regeling, welke betere waarborgen voor een goede practische opleiding oplevert.

Tot mijn bevreemding keurt de Heer van Buuren ook dezen maatregel af. Die houding kan m. i. alleen verklaard worden uit zijn vrees, dat bij aanneming van dat voorstel het aantal adspirant-vroedvrouwen zal verminderen.

2o beter toezicht van de zijde van en samenwerking met de geneeskundigen.