hij een weinig pijn op de gepuncteerde plaats, die ongeveer twee dagen aanhield. Den derden dag was op deze plaats respiratorisch wrijven te voelen, blijkbaar door locale verdikkingen en ruwheden der miltkapsel. Onder bedrust en locale applicatie van ijs is alles in enkele dagen teruggegaan, zoodat hij thans weer geheel de oude is.

Thans nog een enkel woord over de beteekenis van de punctie der milt voor het stellen der diagnose. Het zij verre van mij, deze diagnostische operatie te willen aanbevelen in ieder ziektegeval met onregelmatig, langdurig koortsverloop en miltzwelling, waar in het periphere bloed geene malaria-parasieten gevonden worden. Dit zou een door niets gemotiveerd ingrijpen worden, dat eventueel levensgevaarlijke gevolgen na zich zou kunnen sleepen. Doch ik ben er sterk voor, haar wel degelijk toe te passen in gevallen als het mijne; de ^redenen waarom zijn reeds hierboven uiteengezet. Ik kan er dan ook alleen nog het volgende aan toevoegen.

De klinische diagnose: „Kala-Azar" is onmogelijk te stellen, daar er geheel overeenkomstige ziektebeelden bestaan, die beslist niet op Kala-Azar berusten. Nog onlangs heeft Woolley acht dergelijke gevallen op de Philippijnen beschreven, waarin, zelfs door milt-punctie, geen Leishmania-donovani kon worden aangetoond. Vooral wordt de klinische diagnose onmogelijk, daar de Kala-Azar overal voorkomt in streken, waar ook malaria heerscht en de malaria-cachexie dikwijls zich op overeenkomstige wijze manifesteert.

Toch wil ik op een punt de aandacht vestigen. Volgens James zou van de echte malaria-cachexie de prognose quoad vitam steeds gunstig zijn in tegenstelling met de KalaAzar-cachexie, waar zij beslist infaust is. Ook Kiewiet de Jonge maakt onderscheid tusschen twee vormen van malaria-cachexie; een zoogenaamde chronische vorm, die niet levensgevaarlijk, en een acute, die dit wel is, gelukkig