korten tijd kan behouden. Bij de verhoogde suggestibiliteit van den lijder aan dementia praecox treden geen tremoren en geen vermoeidheid op en vooral bij energisch optreden van den kant van den onderzoeker blijft de arm in den aangegeven stand staan, men kan zeggen, zoolang de onderzoeker dat wil, en zakt hij eerst langzamerhand door de zwaarte naar beneden. Men noemt dit pseudoflexibilitas cerea, omdat de negativistische spanning ontbreekt: Een bewijs, dat de beweging hier niet het resultaat van een normale bewustzijnsfunctie is, is ook, dat de patiënt dikwijls met eenige verwondering den stand van den arm als 't ware eerst opmerkt, wanneer door de vraag: „waarom houdt je dien arm toch zoo uitgestrekt?" zijn aandacht erop wordt gevestigd.

Die verhoogde suggestibiliteit is een zeer constant symptoom, dat, wanneer er naar wordt gezocht, ook in den aanvang van de> ziekte, vrijwel altijd in meer of minder sterken graad kan worden gevonden. Ze openbaart zich ook in de verschijnselen van echolalie en echopraxie, waarbij toegeroepen woorden en voorgedane bewegingen, bv. handen klappen, fluiten, enz. onmiddellijk automatisch worden nagemaakt. Is de verhoogde suggestibiliteit als z.g. bevelsautomatie aanwezig, dan doet de patiënt eenvoudig alles, wat hem gezegd wordt, zonder dat eenig tegenmotief zich kan doen gelden. Beveelt men hem de tong uit te steken, opdat die met een voorgehouden speld kan worden doorboord, gewillig volgt hij het bevel op, en deze toestand kan tot een heel gevaarlijk spelletje aanleiding geven, wanneer kameraden er van gebruik maken, om zich ten koste van den patiënt te vermaken.

De hyperkinese openbaart zich op 't gebied van de spraak in een grooten woordenvloed, verbigeratie, op 't gebied van de overige muskulatuur in bewegingsdrang. Hierbij is steeds een sterke monotonie op te merken en daardoor is een onderscheidingsteeken met maniacale ideeënvlucht en bewegingsdrang gegeven.