Met eenige kennis van de psychiatrie uitgerust komt men zoodoende tot een zeker resultaat en behoeft men om iemand z. g. te ontmaskeren niet zijn toevlucht te nemen tot allerlei heroïsche maatregelen, die in de handen van een inquisiteur beter passen dan in die van den medicus; ja zelfs het faradisch penseel, dat in die gevallen nog al eens met schijnbaar medische indicatie uit het instrumentarium wordt gehaald, behoeft niet tot folterwerktuig te worden verlaagd, maar kan rustig in de kast blijven tot het voor werkelijk medische doeleinden moet worden gebruikt. De medicus mag den rol van scherprechter niet op zich nemen, en doet hij dit, zichzelven vergetend toch, dan zou hij trouwens nog wel eens bedrogen kunnen uitkomen met zijn door pijn en angst te voorschijn geroepen zoogenaamde ontmaskering. Een melancholicus bv., die ten gevolge van zijn gedrukte stemming en zijn geremd zijn, al zijn bewegingen uiterst traag en met geringe kracht uitvoert, en een dynamometer slechts tot minimale hoogte kan drukken, is onder invloed van angst tot groote motorische ontladingen met sterke krachtsinspanning in staat. Deze innerlijke angst is ongemotiveerd of berust op waanideeën, maar het is zeer goed denkbaar, dat een gemotiveerde angst voor het faradisch penseel tot eenzelfde overwinning van de remming aanleiding kan geven, en zoo zou hij onder den invloed daarvan den dynamometer zeer goed tot normale hoogte kunnen drukken. Maar mag daaruit dan de conclusie getrokken worden, dat hij wel kan, als hij maar wil? En aangezien (evenmin als elk gezond mensch) niet elke krankzinnige neiging en geschiktheid voor het martelaarschap heeft, zou men door de applicatie van dergelijke methoden wel eens voor simulatie kunnen houden, wat niet anders dan dissimulatie, het verbergen van ziekteverschijnselen is!

Moeilijker is het dikwijls een besliste uitspraak te doen, wanneer we een toestand te beoordeelen hebben, die in het verleden ligt. Zoo komt bv. onder den invloed van