Nu, na het gynaecologische congres te Dresden is er eenige eenheid of overzicht gekomen.

Men kan nu zeggen te kennen:

I. De open methode (Gigli — v. d. Velde) nl.: incisie tot op het been; dan de kromme naald inbrengen.

II. Subcutane „Schnitt-methode" van Döderlein.

Hierbij wordt een incisie gemaakt ter hoogte van het

tuberculum pubis, een vinger baant zich een weg achter het schaambeen en op geleide hiervan wordt de naald ingebracht.

III. de subcutane „Stich-methode", waarbij zonder van te voren een opening te maken, de naald ingestoken wordt.

De indicaties zijn bij plat bekken een conjugata vera tot 7 centimeter, bij algemeen vernauwd bekken tot 7,5 centimeter.

Van de complicaties worden aangegeven blaasfistels, ontstaan door te snelle rekking nadat het been doorgezaagd is; van daar de raad om dan dadelijk de beenen te adduceeren.

Ten slotte deelt de heer Schmidt zijn geval van hebosteotomie mede, waarbij zijn indicatie was een conjugata vera van 8 centimeter bij een algemeen vernauwd bekken.

De partus had 18 uur geduurd zonder indaling en met beginnende contracteering.

Moeder en kind leven. De moeder kreeg een blaasscheur, waarschijnlijk door te snelle rekking ten gevolge van plotselinge abductie van een der beenen door schrik van de verpleegster, die het vasthield bij het van elkaar gaan der beenuiteinden. Deze fistel kon echter secundair gehecht worden.

Bij de hierop volgende discussie spreekt de heer Lim de onderstelling uit, dat door den druk van het hoofd bij 't passeeren van de bekkenholte de daardoor onstane verwijding van het bekken de verwonding van blaas en vagina wellicht kan veroorzaakt hebben.