ROND DE ACROPOLIS DUREN VERLOVINGEN «JAREN ■■>

DE GRIEKSE VROUWEN HEBBEN HUN HART EN HUN TAILLE OP DE JUISTE PLAATS ZITTEN, PRECIES DAAR WAAR ZE HOREN.

U kunt – als u daar zin in hebt – uit het NTS-journaal veel leren. Niet alleen het nieuws – dat bedoelen we niet. Maar uit veel dingen, die je erop ziet en waarover de nieuwslezer helemaal niet praat, omdat ze niet tot het eigenlijke nieuws horen, doch alleen maar toevallig zijn.

Herinnert u zich bijvoorbeeld nog die uitzendingen over de betogingen in Athene voor Papandreou, de minister-president, die door koning Konstantijn aan de kant was geschoven? Duizenden schreeuwende demonstranten, straten vol, pleinen vol. Een tumult van je welste, waar wij, rustige Nederlanders naar keken en waarvan we bij onszelf zeiden: waar maken ze zich zo druk voor – nota bene bij veertig graden? Springende, armenzwaaiende, joelende massa’s – maar . . . bijna allemaal mannen. Donkere, tanige spierbundeltjes in overhemden met opgestroopte mouwen, schreeuwend met grote, donkere monden in hun witte koppies, nat van het zweet inde gloeiende dag. Maar bijna geen vrouwen. Dat is al oud in Athene, dat verschijnsel. Al minstens drieduizend jaar oud. Drukbollen van mannén op straat, stille vrouwen Ui huis.

Niet, dat de Griekse vrouwen als ineen soort harem leven, of zich maar weinig op straat begeven. Dat niet. Maar ze leven toch anders dan wij, minder op-voet-vangelijkheid, minder op de voorgrond, minder zelfverzekerd. Ja, het is een merkwaardig land met merkwaardige gewoonten. Om er maar één te noemen: als een Griekse jongen zusjes thuis heeft, die wel de huwbare leeftijd hebben bereikt, maar nog ongetrouwd zijn, heeft hij netjes te wachten met eigen trouwplannen, tot zijn zus of zusters onderdak zijn. Dat is een soort ongeschreven wet, een oeroude traditie. Nee, er staat geen straf op, het heeft met de staat of de justitie niets te ntaken, het geldt alleen als onfatsoenlijk en niet passend, als een jongen eerder trouwt

NOG FeÊdS DUUR MAAR GOED

Enkele nummers geleden hebben we op deze Pagina een artikel geplaatst over de zogenaamde Tupperware-artikelen. Dat zijn huishoudelijke gebruiksartikelen vaneen sPeciaal soort plastic, die niet inde winkels Verkrijgbaar zijn, maar die inde huiskamers verkocht worden door demonstrabices. Ons artikel was gebaseerd op een °n.derzoek van de Consumentenbond, daaruit bleek, dat Tupperware wel goed, JPaar ook erg duur was, veel te duur zelfs, tupperware was niet beter dan andere berken plastic, die ook dergelijke artikelen °P de markt brachten, meende de Consumentenbond. Naar aanleiding van ons artikel ontvingen We een brief vaneen Tupperware-demonstratrice uit Vreeswijk, die een beroep deed °P onze sportiviteit en ons uitnodigde om hij haar een „home-party” mee te maken, Waarop Tupperware verkocht wordt. We hebben die uitnodiging graag aangenomen er>. eerlijk is eerlijk, we hebben een iets !!Pdere mening over Tupperware gekregen. h*e Tupperware-artikelen zijn goed, ze zijn Waarschijnlijk beter dan welk ander merk °°k. Vooral de sluiting van Tupperware ls boven alle lof verheven: een gevulde

dan zijn zuster(s). En nu verandert er tegenwoordig ook in Griekenland veel en zo’n oude traditie w'ordt vooral inde grote steden lang niet altijd meer gehandhaafd, maar het is nog geen vijf jaar geleden, dat de regering juist in verband met die traditie een soort meisjes-bijslag heeft ingesteld, waardoor ook armere, minder vermogende Griekinnetjes eerder „aan de man kunnen komen”. Zelfs van deze toch aantrekkelijke mogelijkheid wordt echter maar een spaarzaam gebruik gemaakt, omdat de traditie sterker was dan wat ook.

Het gevolg is, dat Megathokles of Aristides of hoe het slachtoffer van die traditie ook heten mag, vaak jaren en jaren tot over z’n oren verliefd is, geld genoeg verdient en toch niet tot trouwen komt, omdat z’n zusters thuiszitten en geen huwelijkspartner hebben. Zo is Griekenland het rijk der „eeuwige verloofden”. En als u ’s avonds ineen klein restaurantje in Athene of waar ook binnenwipt, dan ziet u Griekenlands Aristidessen met hun Andromache’s minnekozen – hij flink en sterk en knap en zij een juweeltje van vrouwelijkheid, al jarenlang verloofd maar nog steeds geen huwelijk in het vooruitzicht, omdat. .. enfin, u kent de reden nu.

Natuurlijk heeft zoiets z’n invloed op de verhoudingen in het gezinsleven, op de relatie tussen de geslachten, op de hele situatie, waarin het Griekse volk leeft, precies zoals de woningnood bij ons tot allerlei kwesties aanleiding heeft gegeven. Maar wat wilt u . . . een traditie is een traditie en het duurt lang, eerde opvattingen over zoiets veranderen.

Maar ergens blijkt er toch iets uit. Het is geen traditie zonder zin, zonder reden. Zoiets kan alleen maar ineen volk zijn ontstaan, doordat de vrouw er werd gezien als een zwakker wezen, dat eerbied en verzorging verdient, dat de voorrang kreeg en in bepaalde opzichten belangrijker was dan de man. Ons begrip van ridderlijkheid is er niet helemaal van toepassing op, maar iets ervan schemert er toch indoor bij dit volk, dat als eerste aller Europese volkeren eens de persoonlijke individualiteit en waardigheid ontdekt en geëerbiedigd heeft.

Het is de eer van de moderne Griekse, dat ze haar waarde en waardigheid ook waardig accepteert. Ook daarbij vindt men natuurlijk allerlei schakeringen, maar om een praktisch voorbeeld te vermelden: inde kleinere steden en dorpen zal men zelden of nooit een Griekse alleen ineen café aantreffen. In Athene en enkele andere grote

beker kun je rustig in je boekentas meenemen, want hij gaat beslist niet open. De grote vraag is natuurlijk, of de kwaliteit zo’n hoge prijs rechtvaardigt. Tupperware is en blijft veel duurder dan ander plastic. De demonstratrices beweren, dat het aan Tupperware bestede geld zichzelf terugverdient, omdat de huisvrouw geen etensresten meer behoeft weg te gooien. Ze kan het bijna allemaal bewaren. Of dit juist is, zal elke huisvrouw voor zichzelf moeten uitmaken. Sommige artikelen kunnen inderdaad op de duur voordeel opleveren. Waar we nog wel even de aandacht op wil-

steden blijkt diezelfde waardigheid weer op een andere manier. Universitaire studie, huishoudonderwijs en dergelijke opleidingen worden door zeer veel Griekse meisjes gevolgd en er zijn heel wat jonge academici of in andere studierichtingen ontwikkelde meisjes onder de stadsbevolking. Voor velen echter is er geen plaats om hun kennis produktief te maken en zo kan het gebeuren, dat u ineen parfumeriewinkel of ineen modehuis wordt geholpen dooreen meisje, dat vier, vijf jaar studie achter de rug heeft of zelfs een graad heeft verworven, zonder dat ze inde gelegenheid is, een hogere functie te bekleden, die met haar opleiding in overeenstemming is. TT. , . , t i ix • Uiteraard zijn er, wie dat wel gelukt is. Leraressen, vrouwelijke doktoren, vrouwelijke rechters zijn er vooral in Athene heus wel. Het Rijksmuseum heeft een directrice en de mooiste foto’s, die u ongetwijfeld wel eens uit Griekenland heeft gezien, stammen vaneen vrouwelijke fotograaf. Een van de kranten uit de Griekse hoofdstad heeft een yrouw als uitgeefster en er is zelfs een directrice vaneen schoenfabriek. Maar ze zijn uitzonderingen op de regel. In het

len vestigen is de manier, waarop Tupperware verkocht wordt. Die is naar onze mening tamelijk gevaarlijk voor vrouwen, die geen „neen” durven zeggen. Het gaat als volgt: de demonstratrice belegt een „home-party” bij een huisvrouw, die als gastvrouw optreedt, en die haar vriendinnen of dames uit de buurt uitnodigt. De gastvrouw' serveert een kopje koffie en w'ordt voor haar moeite beloond met een cadeau uit het assortiment van Tupperware. Vervolgens trekt de demonstratrice alle registers van haar spreektalent open en laat de dames zien, waarvoor je Tupperw'are allemaal kunt gebruiken, hoe goed het is, hoe reukloos, smaakloos en hoe vers de etenswaren erin blijven. Na afloop kan men bestellen. Veel bezoeksters zullen zich waarschijnlijk verplicht voelen, zowel tegenover de gastvrouwen als tegenover de demonstratrice, om iets te kopen, ook al kunnen ze op dat

openbare leven neemt de Griekse een eigen plaats in en slechts zes procent interesseert zich voor politiek, althans volgens de statistieken. Werken de Griekse vrouwen dan niet? Zeer zeker. In tabaksfabrieken, in textielbedrijven, in allerlei kantoren en winkels kan men vrouwelijke employés vinden. Doch zo gauw zijn ze niet getrouwd of floep – daar gaan ze. Werken doen ze dan heus nog wel, en hoe, maar niet buitenshuis voor anderen. Met liefde en overgave zal de Griekse zich over haar toeren draaien als het moet voor man en kinderen. Doch werken, zoals wij in het westen doen, om een ijskast, een televisietoestel, een autootje te kunnen kopen, dat soort werken is er niet meer bij. Het moge „wat ouderwets” aandoen – de Griekse huwelijken zijn „aaneengesmeed en vast geschakeld en verbonden” als bijna nergens anders in Europa. „Ze hebben hun hart en hun taille precies op de juiste plaats zitten, daar, waar ze horen”, heeft koningin Frederieke, de moeder van koning Konstantijn, eens over de vrouwen van haar land geschreven. Is dat niet de hoogste lof, die men een vrouw' kan geven ?

moment het nodige geld eigenlijk niet missen. En omdat je Tupperware ineen winkel niet kunt krijgen zullen veel vrouwen dan maar geneigd zijn om deze kans te benutten, Het aantrekkelijke van dit verkoopsysteem ligt inde individuele benadering van de huisvrouw: zij wordt als individu voorgelicht, niet als één uit de massa zoals inde warenhuizen en de winkels. De demonstratrice geeft haar een voorlichting, die ze in een winkel nooit zou krijgen. Maar hierin schuilt tevens het gevaar, dat vrouwen uit menselijk opzicht dingen kopen, die ze eigenlijk niet kunnen kopen, Men zij dus gewaarschuwd: het is beslist niet eenvoudig om op een home-party niets te bestellen. Daar is lef voor nodig. Als een huisvrouw zich dit realiseert, voor ze naar een party gaat, zal ze de loftuitingen van Tupperw'are des te beter op hun merites kunnen beoordelen.

drie Helma Lemmen, Vloetweg 14 in Oploo, gaat ditmaal met de boekenbon strijken. Hier volgt de winnende brief: Turven Toen mijn broer zijn eerste H. Communie zou doen, kwam de pastoor hem een paar godsdienstige vragen stellen. Eén ervan was: „Hoe wisten de drie koningen dat Jezus geboren was ?” Mijn broer aarzelde, maarde pastoor zei: „Toe maar Gerrit, dat weet je toch wel!" Toen antwoordde Gerrit: „Door de krant, mijnheer pastoor..."