dl >rpri' stijgen om me mijn ontbijt m gen, als ik vooreerst niet land< Diés voor Toen ontving ik de laatste 'inde van den sprong zelf. Ik zou aa" teeken den vleugel moeten wachten fu van den piloot en dan ach 1 p-r is dan ruimte springen. Ze zeggen, da it je hier. den sprong voorwaarts te nero' M van je bij altijd kans loopt op het a,i. N'aden adem door den plotselinge» en sprong moest ik langzaam t°t , 'oor ik mocht niet aan het koord ’ takt, jjjt een volledigen salto mortale h» s bande, was het aangewezen moment voor een ling. Vervolgens moest ik ' "izefig tweede buiteling, want daar den aan van kunnen worden en dan » mocht het touw te trekken. I» jl,ulr' rug ik trekken, als ik inde h*<

handelen. In ieder geval was het een uitstekende P'oef. of je ook onder de moeilijkste omstandigheden h hoofd koel kon houden. Ik keek eens rond en zag mijn piloot bezig met het, aandoen van zijn parachute. Ziezoo ! Nu zouden Wt 'hui toch werkelijk vertrekken. Ik zette mijn valhelm op. Een paar laatste woorden van den mgenaar der parachutes, een eind-inspectie door e" emballeur, de hartelijke gelukwenschen van vrienden. i nu gaan we, als u tenminste bij uw plan 1 'bh zei de piloot. Ik antwoordde met een hartgrondig „ja o- en klauterde op mijn zitplaats, kamera’s klikten, de menigte wuifde. De machine bromde en trilde. De piloot herbaalde zijn gegeven aanwijzingen, eerst over het uitstappen op den vleui dan over den sprong inde lucht. Ik knikte maar 011 wij vertrokken. Als altijd smaakte ik het genot e" do sensatie van liet opstijgen. Ik houd van het gedaver van de machine, den ren over den bn het geleidelijk klimmen inde lucht. beneden zag ik de gebouwen van de club en daarbij bon zee van gezichten. Ik glimlachte hen toe, want ' v<>elde mij opgewekt en was heelemaal niet bang voor een mislukking. Ik maakte me zelf niet *l'k om de instructies, die ik gekregen had. Nu ' °gen we naar het blozende gezicht van de dalende z-oii en stegen we boven het vliegveld, den wind

meer om den piloot dan om mezelf. De goeie man keek zoo bezorgd. Een buiteling door de lucht geeft niet zoon akelige sensatie, als je wel zou denken. Ik was blij te coustateeren, dat mijn geest absoluut kalm en helder was. Toevallig trok ik precies op liet. beste moment aan het koord en terwijl ik omkeek om het resultaat waar te nemen, zag ik achter mij een lange golf van witte zijde ; de koorden ontplooiden perfect en het volgende moment werd mijn tuimeling gestuit dooreen plotselingen schok. Ik keek op en zag, dat de wind inde parachute blies ; als een reusachtige parasol dreef zij nu rustig boven mijn hoofd. Ik lachte, maar dat staakte ik al gauw, :ir ïrrppfr < 1 (‘ïi in dn

Ik zette mijn voeten op den vleugel, terwijl ik me voorzichtig aan de schoren vasthield.

Hazelmary Lyon, de beleende cVarachutiste, vertelt van HAAR EERSTE

■uk dat ik omhoog ging.

loopen; do auto mot do twee mannon, die mij zouden assistecren, was juist beneden me. Nu -dreef' ik boven een groep heel hooge boomen en ik was al tot de conclusie gekomen, dat ik hot bost in do boomkruinen zou kunnen landen, toen ik mij onverwachts oen paar meter daarvandaan voelde neerkomen. 11c herinnerde mij de ontvangen waarschuwing: ik trok mijn boenen in en bereidde mij voor op een landing mot gebogen knieën en ontspannen spieren. Maar plotseling greep de wind, die nog vrij sterk was, de gedeeltelijk dichtgeslagen parachute en blies ze achter mij op met zulk een kracht, dat mijn boenen de lucht in vlogen en ik kopje overging. Ik kwam op mijn hoofd terecht, maakte snel een salto mortale en viel op mijn zijde, om ie ontdekken, dat de parachute weer bol stond, .luist, zou ik weer meegetrokken worden, toen een man uit den auto sprong en zich op het valscherm wierp. Dan wendde bij zich tot mij en lachend schudden wij elkaar de hand. Zittend te midden der ruïnes van de parachute, ontving ik zoo de eerste gelukwenschen met mijn welgeslaagden sprong.

tegemoet. Ik wachtte op liet sein om uitte stappen. Eindelijk i'vam dat en ik zette mijn voeten op den vleugel, ( rvvijl ik me voorzichtig aan de schoren vasthield. Er stond inderdaad een ferme bries ; ik bevond "u‘ den luchtstroom van den propeller bij liet °v(-.rsteken van den vleugel van het front naar het ''deinde, ’t Was niet zoo erg als ik gedacht had. hadden me zeker bang willen maken, toen ze me vertelden, dat ik me hier niet staande zou kunnen houden. Ik hield me gemakkelijk overeind ; de piloot 'ad zijn kist in evenwicht gebracht en liet was een heel prettige sensatie, zoo buiten op den vleugel e staan. Ik had een gevoel van opperste vrijheid, jet koningschap van den menscli doortrilde me en ankbaar voor het leven blikte ik op de aarde neer. 't was het geschikte oogenblik voor den start ; u t wachten was alleen nog op het afgesproken sein. Daar was het. „Los!” schreeuwde de piloot. Ik nikte, glimlachte tegen hem, stak mijn linkerhand m den bandring en stapte achterwaarts ineen diepte, 'au zeshonderd meter. Er was in mij geen ge'°el van vrees of aarzeling; feitelijk dacht ik

want ik kreeg clen ïnaruiv aai ik „Dat loopt mis,” dacht ik, „ik zou toch moeten dalen..." , , ... Maar nu verliet mij dat gevoel van te stijgen weer : ’t was juist, of ik bewegingloos inde. lucht hing. Er kwamen windvlagen, ze grepen me en slingerden me heen en weer als een distelpluis inden wind. Geleidelijk werden de voorwerpen op aarde duidelijker en grooter; ik wist nu, dat ik snel daalde. Dat was een eenige sensatie. Als ik er nu over nadenk. herinner ik me weer, hoe aardig alles er uitzag blauw en blank en met een toets van goud door den gloed van de ondergaande zon. Ik glimlachte, innerlijk blij, en ik dacht. : °Tot zoover is alles best, maar boe zal t gaan met de landing Ik had al zooveel gehoord van moeilijke dalingen, van gebroken ledematen, van pijnlijke botsingen en meer van dat moois. De laatste vijf meter ongeveer, dat. wist ik, val je als een baksteen, en (1e parachute, die dan niet langer door de lucht wordt gedragen, zakt op den grond ineen. Maar roet mijn landing ging ’t heel anders. Ik schoot vlug over het vliegveld en zag menschen

SPRONG

de parachute vrijmaakt ; de lange koorden zitten bevestigd aan het harnas en houden je drijvende. De wind blaast in het scherm, dat zich opent als een reusachtige parasol, zoo groot als een vrij ruime kamer ; er zijn meer dan honderd el sterke, witte zijde voor gebruikt. Vervolgens moest ik me oefenen in het klimmen uit de cockpit en het oversteken van den vleugel naar de uiterste punt om een goeden stand voor den sprong te nemen. Dit moest ik verschillende keeren doen en ik werd gewaarschuwd voor de hevige kracht van den wind, die ik bij het uitstappen had te trotseeren. Ik moest voorzichtig voetje voo voetje gaan en me met beide handen voortdurend vasthouden om niet van mijn basis af te waaien, vóór het oogenblik van den sprong was aangebrokeii. Toen werd ik dan bepakt met de eigenlijke, parachute die voor mijn gebruik was bestemd. Ja, dat viel nog niet mee, want het getuig, waarmee liet scherm aan mijn lichaam bevestigd moest worden, was me veel te ruim. De riemen waren verstelbaar, maar zelfs als ze zoo ver mogelijk werden aangehaald, paste het harnas nog niet naar wensch. Zoo als 't me nu om mijn body zat, zou ik er uit, kunnen glippen, als ik inde lucht zweefde. Ik vulde me zooveel mogelijk op en toen kon ik naar waarheid

Toen ik met mijn auto voor liet, gebouw van de Aero-club stopte voor het maken van mijn eersten parachutesprong, was liet al vijf uur. Op de veranda had zich een menigte menschen verzameld ; de eigenaar van de parachutes en de emballeur waren per auto uit. Londen gearriveerd, en ik geloof, dat ze allemaal benieuwd waren, of de parachutiste wel zou komen opdagen ! Ik vrees, dat de eigenaar niet buitengewoon in zijn nopjes was op het gezicht van de zoogenaamde luclitheidin. Waarschijnlijk liad hij zich iets groots en indrukwekkends voorgesteld en ik moet er iii mijn korte, witte tenniscostuum wei erg klein en onbeduidend hebben uitgezien. Ik ben maar ander – lialven meter groot, en ik weeg precies honderdachttien pond. . . Ik liep maar vlug weg om me in mijn overall te steken, waarmee ik bepaald meer indruk zou maken. Ik wikkelde mij ineen driedubbel stel onderkleeren en ik trok schoenen met rubberzolen aan, die bij de landing den schok zouden opvangen en liet uitglijden op den vleugel van liet, vliegtuig konden voorkomen. Nu kwam mijn piloot me vertellen, dat het weer voorloopig nog te winderig was ; ik zou ’t werkelijk niet klaarspelen bij zoo’n stevige bries uit de machine te klimmen. Dus wachtten we een uur. Ik was heele-

Ik trok precies op het beste moment, de koorden ontplooiden .... de wind blies inde parachute. ~lag”, want de parachute type rugzak zou dan beneden opengaan, met het gevolg, dat ik er doorheen viel een manoeuvre, die ik heuscli niet zou navertellen ! Ook mocht ik niet trekken, terwijl ik op mijn zijde lag, want dat veroorzaakte een slingerende beweging, waardoor de landing te vlug in haar werk ging. En het voornaamste was, dat ik niet trekken mocht terwijl ik sprong ; dat hadden anderen bij hun eerste poging gedaan, en het resultaat was, dat het valscherm aan een deel van het vliegtuig bleef haken. Meer dan eens had dit den paracliutespringer èn den piloot liet leven gekost. Te» slotte had ik dit in mijn ooren te kuoopen : trekken • Beter op een ongunstig oogenblik dan heelenia»! niet! Ik beloofde dat allemaal goed te onthouden en er naar te bandelen. Inmiddels begonnen alle omstanders tamelijk bezorgd en angstig te kijken. Ik had heuscli met hen te doen en ik lachte maar eens, om lien wat op D; kikkeren. Dat was geen bluf, want ik voelde nUI niet in het minst benauwd, eerder prettig gestemd en gereed om aan te pakken. Ik was benieuwd wa* bet wel voor een gevoel zou zijn, als ik zoo door <lfi lucht tuimelde : of liet mij half buiten westen zou brengen, dan wel gelegenheid zou laten om kalm te overdenken en op het juiste oogenblik te

zeggen, dat, ik de riemen niet strakker kon hebben en dat ik overtuigd was van mijn veiligheid. Nu kwam de vraag aan de orde, boe ver we van het. vliegveld af tegen den wind in moesten gaan, vóór ik mijn sprong kon nemen. Er werd berekend, dat ik met mijn licht gewicht een heel eind af zou drijven, alvorens aan den grond te komen. Sommigen begonnen daar al grapjes op te maken : waarschijnlijk zou ik heelemaal niet neerkomen. Een oolijkerd beloofde-, dat bij op zou

maal niet bang of zenuw – achtig, integendeel: ik had plezier in liet vooruitzicht, dat mijn groote wenscli nu eindelijk vervuld ging worden. De tijd ging vlug voorbij. ïk kreeg uitvoerige instructies over het gebruik en de werking van de parachute. Ik probeerde er een, en staande op den grond mocht ik het vierkoord trekken om te zien, hoe het in werkelijkheid ging. Als je aan het koord trekt, schiet het heelemaal naar den top van liet omhulsel dat losraakt en zoo

’t Was juist oj ik bewegingloos inde laeht hing.

Een building door de lucht geeft niet zoo’n akelige sensatie als je wel zou denken.

~Losschreeuwde de pilooi.