0 Een dag uit het leven van president Kennedy

door Jim Bishop

beatrijs]

EXCLUSIE

Zes uur: Caroline en John-John eten vooraf

TERWIJL DE ochtendzon uren geleden de oostkant van het 'Washington-monument van boven naar beneden in gloed zette, brengt de ondergaande zon nu het omgekeerde effect teweeg en verft de westkant met grauwe schaduw van beneden naar boven. Ook het Lincoln Memorial ligt in de schaduw; de vlag op het Witte Huis wordt neergehaald; een hoornblazer in Fort Myers blaast de taptoe en luistert naar de echo die teruggalmt uit de heuvels. In de krottige negerwijk achter het Kapitool zingt een vrouw met vermoeide, overslaande stem ~Summertime".

Tienduizenden jonge vrouwen zijn op weg naar huis of reeds thuis. Thuis wil zeggen: een kleine flat met twee eenpersoonsbedden en een rustbed voor de dag; thuis wil zeggen: krulspelden en afgeschilferde pannen van email en een gedeelde telefoonrekening; thuis is een huis ergens in de buurt van het einde van de buslijn; thuis is allesbehalve thuis.

De schemering duurt in Washington negen minuten. Ze sterft in het licht, dat op de koepel van het Kapitool schijnt; mannen en vrouwen lopen door de Veertiende Straat en kijken links en rechts om weer eens ergens anders te gaan eten; voor de gezagvoerder van een straalvliegtuig op eenendertigduizend voet hoogte gloeit de stad als fosfor; de lichten branden in kledingmagazijnen die voor de nacht gesloten zijn, ze trillen aan de gevel van vermaaksgelegenheden, ze glinsteren do' in het Washingtonhotel, ze branden hel in een drugstore; in de oude wijken schijnen de straatlantarens door de bomen en doen de bladeren groener lijken dan bij dag.

Dit is het uur waarop het officiële Washington zich terugtrekt en het onofficiële Washington zich begint te kleden. Dit is het uur waarop mannen aan hun strikdassen staan te trekken, terwijl ze luisteren naar de nieuwsberichten van de televisie; waarop vrouwen vingers tasten waar ergens op hun rug de ritssluiting van hun jurk vastzit; waarop babysitters met een brede glimlach worden verwelkomd en de kinderen een kwartier langer op mogen blijven in ruil voor de zonde dat pa en ma uitgaan. Het is een ~overgangs

tijd" men maakt zich op voor een etentje; voor een bridgeavondje; voor een bezoek aan een balletuitvoering van het Nationaal Theater of aan de bioscoop.

Juffrouw Shaw zegt tegen Caroline, dat ze over twee minuten aan tafel zullen gaan. Het kind zit in haar kainer op de grond en probeert het broekje van een pop op te halen, zodat het niet onder de zoom van het jurkje uit komt. Ze zegt, dat ze over een minuutje klaar is. Haar kamer is middelgroot en hoofdzakelijk roze gehouden. Er staan twee kinderbedden met een bebloemde kap boven elk. Een gedeelte van haar speelgoed ligt op een stapel in de open haard aan de andere kant van het vertrek. Het zijn poppen, speelgoedbeesten, soldaten te paard. Ze zit op de grond, omdat de hele canapé door poppen wordt ingenomen. Verder heeft ze een reusachtige giraf, een groot houten hobbelpaard en een kanariekooitje. De kinderen hebben allebei een kanarie. John noemt de zijne Bluebell, Caroline de hare Robin.

Naast haar staat een kleine strijkplank. Caroline wordt langzamerhand te groot voor de giraf en soldaatjes te paard en krijgt belangstelling voor echte pony's. De strijkplank en de poppen betekenen voor haar meer dan de puzzels en spelletjes. Ze is handig en praktisch en kan soms heel bedaard en ernstig zijn, alsof ze meer begrijpt dan een kind van zes normaal doet. De vrouwen, die in het Witte Huis werken, glimlachen, als haar naam genoemd wordt. ~Het is een heel lief kind," zeggen ze. ~Ze is erg gehoorzaam. "

Een paar minuten later neemt juffrouw Shaw John bij de hand ~Eten, " zegt ze. Hij knikt braaf en hangt een beetje, terwijl ze hem meetrekt. Caroline staat op, laat de pop op de vloer liggen en loopt met hen mee. Ze gaan gedrieën de gang door naar de kleine eetkamer. Vaak komt mevrouw Kennedy bij hen aan tafel zitten, ofschoon ze met eten wacht op haar man. John wordt op een hoge stoel gezet met een plastic zeiltje eronder en krijgt een plastic slabbetje voor. Caroline zit rechtop in haar stoel, met een kussen onder zich. Soms berispt ze haar broertje. Als hij een stuk brood laat val-

len, wisselt ze een blik van vrouwelijke verstandhouding met juffrouw Shaw. Op andere ogenblikken schudt ze van het lachen om zijn potsen en wordt ze het kleine meisje dat ze werkelijk is. Als mevrouw Kennedy met iemand praat en geen onderbreking van de kinderen duldt, steekt ze een arm naar ze uit met de handpalm naar buiten, ten teken dat ze stil moeten zijn. Onlangs, toen Caroline vond dat John te ruw speelde, nam ze dezelfde gebiedende houding aan om hem in toom te houden. Een berisping is in het gezin Kennedy de gewone manier om de orde te handhaven. Bij herhaald vergrijp kan het gebeuren, dat mevrouw Kennedy de kinderen straft. Maar Caroline en John zijn geen lastige kinderen; ze zijn handelbaar en niet kleingeestig of egoïstisch. Ze leven in een wereld van honderden volwassenen en zijn geneigd de wenken en bevelen van ieder van hen op te volgen.

De meeste volwassenen in het Witte Huis zijn erg toegeeflijk, waar het de kinderen betreft. Hun ouders vinden dat maar zo, zo. Ze willen niet, dat hun kinderen zich ~anders " of ~meer " voelen dan andere kinderen en zijn blij, dat Caroline en John niet begrijpen, wat het woord president eigenlijk betekent. Degenen die de president en de first lady van dichtbij meemaken Provey, George Thomas, juffrouw Shaw vinden, dat de ouders er opmerkelijk goed in geslaagd zijn te voorkomen, dat hun kinderen worden verwend.

Het schenken van genegenheid gaat beide ouders zonder moeite af. Ze maken totaal geen theatrale of gekunstelde indruk, als hun ogen beginnen te stralen wanneer ze hun kinderen zien. Mevrouw Kennedy is een echte moeder, die haar kinderen zonder angst en zonder dokter Spock weet op te voeden. Ze doet wat haar moederhart haar ingeeft en geniet even hard als de kinderen, als ze met hen speelt op het grasveld aan de zuidzijde van het Witte Huis of met hen om een boerderij heen holt.

De president kan in nog zo'n ernstige stemming verkeren, op zijn gezicht breekt automatisch de Kennedy-grijns door, als hij een van zijn kinderen ziet. Hij weet een kinderlijke toon te treffen en onderbreekt vaak zijn

werk om neer te hurken en o hun niveau met hen over hu plannen en spel te babbelen. H is zich heel wel bewust, dat d kinderen hun vormingsjaren ii het Witte Huis zullen doorbren gen en hij en mevrouw Kenned zijn vastbesloten de schadelijki invloed daarvan ongedaan t maken door honderd procent vi der en moeder te zijn.

Veel Amerikanen waren gi schokt, toen mevrouw Kenned bij het denkbeeld dat ze fin lady zou worden, helemaal nie zo verrukt bleek te zijn. Somm gen schreven dit toe aan sno bisme. Een gedistingeerd, con fortabel gezinsleven in George town was haar ideaal en ze wa van mening, dat de verkieziu van haar echtgenoot daar delini tief een streep onder zou zettei Haar vrees bleek niet ongi grond te zijn. Ze kon zo ver nii reizen of de lenzen waren gi richt op haar en haar kinderei Ze betrapten haar bij het watei skiën en het wdnkelen, wannef ze iets dronk of met de kindere speelde, wanneer ze lachte mi vrienden, op een jacht of op hi strand, wanneer ze blootsvoel was of een concert bijwoond wanneer ze praatte of luisterdi wanneer ze gekleed was i lange broek, in zwempak, i wandelkostuum of in gala,

Na het tweede jaar leen) mevrouw Kennedy met deze s tuatie te leven en heeft ze mii delen gevonden om de kinderf uit de schijnwerpers vandaan houden. Ze zal bijvoorbeeld gei medewerking verlenen aan ve slaggevers of fotografen, d de grens tussen openbaar ( privé-leven proberen te ove schrijden. Tegenwoordig is h bijvoorbeeld mogelijk, dat ; 's avonds vrienden krijgt of d haar schoonouders bij haar k men logeren, zonder dat dit o middellijk ~nieuws" is. M vrouw Kennedy is nu zo vi dat ze bijna nog niet hel maal van haar leven begi te genieten.

In de Kennedy's bezitten i Verenigde Staten een jeugdi aantrekkelijk echtpaar, d maatschappelijk gesproken we wat er in de wereld te koop : Amerikanen die een voorliefi hebben voor simpele huiselij heid, hoeven hier niet te zoeke want John Fitzgerald Kenne( en Jacqueline Bouvier Kennel namen maatschappelijk al ei bevoorrechte positie in, vóór