Het plan van de architect moet worden verwezenlijkt.,

„BYENCORF DER H.ROOMSCHE KERCKE” (Marnix van Sint Aldegonde 1570)

ONZE KERK heeft vanaf haar stichting een dubbel karakter: ze is goddelijk en ze is menselijk. Van God de Zoon, Jesus Christus, is de ganse opzet: haar hiërarchiek bestuur, haar priesterlijke bediening, haar sacramenten. Maar deze goddelijke opzet heeft de Heer geplaatst en opgebouwd in een mensenwereld, met mensen als bouwstenen en mensen als metselaars. Zo kan niemand het goddelijke in de Kerk zien zonder tegelijk ook het menselijke te bespeuren. We zien de artistieke lijnen van de grote architect, maar opgetrokken in stenen.

In onze dagen is het een geliefde vergelijking de overeenkomst te signaleren tussen Christus en zijn Kerk. Sedert de incarnatie, de menswording van Gods Zoon, onderscheiden we in de ene persoon van Jesus die twee naturen: zijn goddelijke natuur en zijn aard als mens. Hoewel niet precies in dezelfde zin onderscheiden we in onze Kerk ook die twee naturen: de goddelijke aard, die het werk is van haar stichter Jesus, en de menselijke natuur, die het gevolg is van haar aardse conditie. En daarom spreekt men weleens over de stichting van de Kerk als over een ~incarnatie": een menswording van het goddelijke.

Er zijn tijden, waarin dat menselijke van de Kerk sterker dan anders in het oog springt. Dat zijn die tijden, waarin van de mensen in de Kerk een grotere werkzaamheid gevraagd wordt, een meer spectaculaire activiteit dan anders. En zo een tijd beleven we thans weer; de jaren van het algemeen concilie. Voor hen die de werkzaamheden van het concilie nauwkeurig volgen, vertoont de Kerk in dit stadium van haar bestaan de gonzende activiteit van een bijenkorf, het wriemelend gekrioel van een mierennest. Dat samentrekken van de twee en een half duizend bisschoppen uit alle delen van de wereld, dat massale vergaderen, die redevoeringen in het openbaar, maar ook dat stille overleg achteraf, die confrontatie van meningen en dat pogen om het eigen inzicht te doen zegevieren, felle tegenstellingen, crisissen. . . Zou je niet zeggen: allemaal mensenwerk, menselijk werk, kléinmenselijk werk soms, met alle gebreken van dien? Dat mogen we, dat moeten we inderdaad zeggen. Als we daarbij dan maar nooit verge-

ten, dat dat menselijke slechts de ene zijde is van de Kerk, en dan nog maar de enig zichtbare. Het is die stenen kant van het gebouw, dat feit dat het hele gebouw uit niets anders bestaat dan uit stenen. Maar zoals bij een gebouw geen sprake is van een vormeloze hoop losse stenen, doch juist van fraaie, doelmatige en kunstzinnige lijnen en vlakken, zo leeft en werkt in die wriemelende mensenhoop de goddelijke Geest, die de Kerk door haar Stichter is meegegeven.

De ongelovige buitenstaander zal bij het concilie geboeid toekijken en belangstelling tonen, omdat hij het ziet als een uniek wereldgebeuren. Maar zolang hij niet méér ziet, blijft hij in de letterlijke zin van het woord een „buitenstaander". De gelovige mens „ziet” er méér in. Hij aanvaardt met dankbaarheid, hoezeer de Geest Gods met die menselijke stenen een gebouw aan het optiekken of aan het restaureren is, dat klaar zal staan voor de komende eeuwen.

In de aula van de Sint-Pieterskerk wordt voor elke beraadslaging gezamenlijk gebeden. Het is zo'n geruststellende gedachte, dat allen die daar werken, in dat gebed geheel één zijn. De meer conservatieven verenigen zich daar bijvoorbeeld met de meer vooruitstrevenden in dat gezamenlijk beroep op God. En al denken zij op dat moment wellicht over bepaalde maatregelen verschillend, in dat éne ding zijn zij het met elkadr volkomen eens: het grote plan van de goddelijke architect moet worden verwezenlijkt. Wij zijn maar stenen. We doen ons best om naar ons beste inzicht bruikbare stenen te zijn. Maar daar bij God, daar ligt de originele blauwdruk. En niemand van ons zou willen, dat daar een streep of ook maar een punt van zou mislukken. De Heilige Geest, die sedert dat eerste pinksterfeest in Jerusalem de ziel is van de Kerk, Hij zal in en door het menseiijk geploeter zijn grote doel bereiken. Dat doel, dat door paus Joannes XXIII zo duidelijk werd aangegeven als het ~aggiornamento ", de vernieuwing, de verjonging van onze Kerk, haar wederom gastvrij opengaan naar de zijde van de zoekende wereld, C. HENNING, t>r-

[assette iensg waarin alles voor de verzorging van Baby’s huidje. STOFVRIJ AFGESLOTEN ftiiiiiTïïTmnïïïïiini| I Hèf geschenk voor ï 1 elke a.s. Moeder (

ER IS MAAR ÉÉN JAN KLAASSEN 2, druk THEA WAMIUNK Een verrukkelijk boekje voor regenachtige dogen. Een serie poppenkaitverhalen en een handleiding voor het maken van poppenkost, decor en poppen. Compleet met werktekeningen. Voor de jeugd vonof 10 jaor. / jf 2.50^^