EEN MEISJE VOOR PETER

Je kon je gewoon niel voorstellen (lal (lil meisje in staal was haar Peter slapeloze naelilen U‘ bezorgen.

KORT VERHAAL DOOR ENID GWYNNE

S°gde °giï,g dJtelefoontbalWedStrijd' enige ProSramma' waarop hij zich altijd' „Voor de duivel! Kunnen die vriendinnen van Peter. . Mevrouw Mellm stond bedaard op, draaide het geluid uit, nam de hoorn van de haai en fronste haar wenkbrauwen, toen ze een naam hoorde noemen. „Met wie zegt u ?' Z\\ hadd*P allemaal dezelfde hoge, zangerige stem en verontschuldigden t u 3”dv ï Ze,de stem van Peters moeder hoorden in plaats van die van Peter , "J! • Ze kon de naa™ aiet 20 gauw thuisbrengen. Als ze al die verschillende namen denken aan de tijd, al zo lang geleden, toen ze in verwachting 7ou worden h 1 hjSt melsJesnamen ln haar hoofd had, voor het geval het een dochter hlo^d0rofhHnrnueVOel lekCn ai, Pet«s. meisjes op elkaar en of ze nu groot of klein, blond of donker waren in haar herinnering waren het allemaal lieve jonge meisjes 6n eeu lachende “ond> met prachtig glanzend haar en naaldhakken, wasPmet d kt6n Parketvloeren- Ze bedacht, dat Jill waarschijnüjk die, blonde

>ilk zal hem een schreeuw geven,” f Ze legde de hoorn op het bureau en riep onderaan de trap: „Peter telefoon i ' toen gmg ze terug naar de zitkamer en pakte haar breiwerk en boek op 'I in de televisie nu helemaal afgezet en zat bij wijze van protest luidruchtig -/ H ,Ik heb altijd wel gezegd, dat het verkeerd was om dU telefoon mde zitkamer te plaatsen, mopperde hij. „Als zo’n toestel in de hal hangt,! Nu gesprek langer te laten duren dan nodig is.:^ Nu pakt hij een stoel en blijft hier de rest van de avond zitten kletsen " '' even verkeerd, dacht ze, dat een vader niet begreep, dat zijn j kmderen op zekere dag de leeftijd bereikten, waarop ze verliefd werden. Zelfs nu had‘'ii;^ kamer uit te gaan en Peter alleen te laten. En hoe , wiu mensen nu allemaal van die verrukkelijke, dwaze, verliefde dingen – tegen elkaar zeggen, als ze wisten, dat hun vader of moeder elk woord kon horen? * . dikke, moederlijke vrouw met een gezicht, dat op haar twintigste ' maar dat je nu aan een pekinees herinnerde. Ze dribbelde heen en j,. ken "waarbij ze haar armband met de muntstuk- ï rinkelen, en tenslotte zei ze op een toon die, naar ze meende niets m aan duidelijkheid te wensen overliet: „Ik ga in de eetkamer zitten.” |