ZUN DE PARKEN

de kortere weg door het park. Maar ze zijn daar in het park niet veüig voor aanvallers! Talloze keren zijn soldaten neergeslagen en van hun bezittingen beroofd. Dit soort toestanden heeft er in Amerika toe geleid, dat vele parken en bossen na zonsondergang worden gesloten tot bescherming van het publiek. . . Maar zelfs dat weerhoudt bepaalde elementen er niet van hun kwalijke praktijken te ondernemen. Zo is het kortgeleden gebeurd, dat een Engelse onderwijzeres, die jarenlang had gespaard om een reis naar Amerika te kunnen maken en op een zonnige ochtend om elf uur (!) door het Grant Park in Chicago wandelde, achtervolgd werd door een sinistere man. Tot haar opluchting zag zij op een bankje een wat oudere heer zijn krant zitten lezen en zij ging, al wat gerustgesteld, naast hem zitten. Maar haar achtervolger schrok hiervoor niet terug: hij sprong op het meisje toe, sleurde haar van de bank af, de struiken in. En voordat de man op de bank de gelegenheid had gekregen haar te hulp te komen, was de aanvaller met het tasje van het meisje verdwenen. . .

In het Rockefellerpark te Cleveland hoorde een daar wandelende man plotseling kindergeschrei en geroep om hulp. De man rende toe en stond plotseling tegenover een jongen van een jaar of zestien, die een klein meisje in zijn armen droeg. Achter de jongen gilden drie kleine meisjes van een jaar of tien om hulp. . . Toen de jongen de man zag, liet hij het kind, dat drie, vier jaar oud was, op de grond vallen en nam gehaast de vlucht. Van de drie meisjes hoorde de man het schokkende relaas: zij waren met hun vieren in het park aan het wandelen, toen plotseling de jongen voor hen stond. Hij keek ze even aan en griste toen het jongste kindje weg; de andere kinderen sloeg en trapte hij tegen de grond en rende daarna met het kleine meisje de bossen in. . . Gelukkig kwam op dat moment de redder uit de nood. . .

Purken goalotem

Het zijn gebeurtenissen van deze soort, die een journalist in New York aanleiding gaven tot een klein onderzoek. Hij ondervroeg twintig mensen, die langs de ingang van het New-Yorkse Central Park liepen. Zes keken bijzonder geschrokken, toen hij hen aansprak : zonder één woord te zeggen en zonder de man kans te geven uit te leggen, wat zijn bedoeling was, renden zij weg; de angst dreef hen zo snel mogelijk weg van die man daar bij de ingang van het park. . . Tien mensen, die wel bereid waren antwoord op zijn vragen te geven, verklaarden, dat zij bang waren voor het park. Nee, ’s avonds gingen zij er beslist niet in: zelfs overdag voelden zij er zich allerminst op hun gemak. De overige vier ondervraagden hadden zo mogelijk nog groter angst voor het park: óf zij waren zelf al eens het slachtoffer geworden van een aanvaller óf zij hadden kennissen, die in een park waren beroofd of aangerand. Niemand van de willekeurig gekozen mensen zei zonder bezwaar of zonder onprettige gevoelens het park binnen te gaan! Het gaat vaak zelfs om benden, die in parken en bossen opereren. Dat ondervonden negen padvinders die aan een meer in de buurt van San Francisco kampeerden. Zij werden in hun kamp tussen de bomen overvallen door een bende van veertien jonge-

mannen, die hen tegen de grond sloegen en vervolgens met alles wat waarde had aan de haal gingen. De padvinders, in de leeftijd van veertien tot zeventien jaar, konden geen hand uitsteken om hun bezittingen te redden; zij waren allen min of meer ernstig gewond! De lijst van gewelddaden in Amerikaanse parken en bossen is eindeloos. Wij hebben een paar voorbeelden genoemd en u daarbij de gruwelijkste gevallen van berovingen en aanrandingen bespaard. Het is een situatie, die uiteraard vele pennen en monden in beweging heeft gebracht. Het resultaat is, dat de verlichting in vele parken is verbeterd, dat de politie naarstig patrouilleert en dat men vele parken na zonsondergang sluit. Maar in de praktijk blijken deze maatregelen toch weinig resultaat op te leveren. . . Onlangs nog verklaarde een Amerikaanse beroepsbokser (!): ~Vijftien jaar geleden kon ik wandelen door welk park of isds ik wilde en op elk uur van de dag of nacht. Ik kwam inderdaad vaak ’s nachts in de bossen: wormen vangen om te vissen. Nu zou ik overdag op een stU plekje in geen enkel bos meer wormen durven steken, zelfs als ik er flink voor zou worden betaald!”

De elementen, die voor deze angstpsychose onder het Amerikaanse volk hebben gezorgd, laten het overigens niet bij aanvallen op mensen alleen. Hun vandalisme kent evenmin grenzen: alleen in New York moet elk j aar driehonderd vijftigduizend dollar uit de gemeentekas worden getrokken om vernielingen in parken en plantsoenen te herstellen! In het Van-Cortlandtpark presteerden vandalen het om in tijd van vijf minuten een prachtige marmeren fontein zodanig te beschadigen, dat er vijftigduizend dollar nodig was voor de herstelwerkzaamheden.

In andere delen van Amerika heeft men de strijd tegen de rovers, de aanranders en de vandalen opgegeven: men heeft de parken gesloten. In Chicago verklaarde de heer Virgil W. Peterson, directeur van de commissie tot bestrijding van de misdaad: ~Er is geen kruid tegen gewassen. De enige manier om veilig te zijn is: weg te blijven uit parken en plantsoenen! ’ ’

Ook in Noderlnndt

Zou dit Amerikaanse advies ook gegeven kunnen worden aan die Haagse dame, die ons zei; ~Je bent gewoon te bang om een stukje te gaan wandelen ?” Misschien wel, want het is een feit: ook onze Nederlandse parken, bossen en tsoenen zijn niet zo veilig meer als vroeger! Natuurhjk, wij moeten hier onmiddellijk aan toevoegen, dat de toestand in ons land gelukkig nog niet zo schrikbarend is als in Amerika, nog niet, , . Maar hier is het toch ook al zo, dat men zijn kinderen niet meer in een park of bos kan laten wandelen of spelen zonder toezicht van een oudere, en ook hier kan men ’s avonds als volwassene niet meer zonder gevaar door een bos lopen. De recente overvallen in het Haagse Bos bijvoorbeeld bewijzen het. Tientallen mensen zijn daar het slachtoffer geworden van een bende nozems (nu veilig opgesloten in het huis van bewaring), die hen aanhielden, beroofden en in vele gevallen neersloegen. En lang niet altijd lukt het de politie zo’n bende of een alleen opererende aanvaller snel in te rekenen. Een man, onlangs door de Haagse politie ge-

arresteerd, bekende bij zijn verhoor bijt t ide driehonderd keer een dame van haar han te '• tasje te hebben beroofd! De overvaller rei , op een bromfiets zijn slachtoffer achteropi griste dan het tasje uit de handen vani Men niets vermoedende wandelaarster. Dn Het honderd keer was hij in zijn opzet geslaagd tbhö Om nog even op het Haagse Bos terug ta komen: twee leden van de Haagse gemeeni sd.' raad hebben eind oktober schriftehjk vraj 1 ni gesteld aan het college van burgemeester! larn wethouders over de onveiligheid in d wan bos. Ze vroegen of het geen aanbeveling n bet diende de aanleg en beplanting zodanig latrt veranderen geen struikgewas meet tart dergelijke, dus een open, doorzichtige i laW planting dat het bos weer aan zijn rem n tl tieve functie zou kunnen beantwoordt 1 h

B. en W. van Den Haag hebben geai tbn woord, dat een dergelijke verandering i tn I een verbetering, maar geen afdoende i® p lossing betekent. . . Maar Den Haag zalto loroi op voorzieningen in deze geest bij de minisi i al (het Haagse Bos is geen gemeente-eigenda rdt aandringen. Men wU proberen het kwaad ral! kop in te drukken, maar hoe men een ald» oen de beveiliging moet waarborgen ? Men« pta het kennelijk niet. . . "ml Om nog even in Den Haag te blijv! ren het Zuiderpark, vanouds een geliefkoos • e verblijfplaats voor Hagenaars, die het i isen moer van de residentie willen ontvlucht! szelf wordt ’s avonds, op de ringweg rond het pi b na, hermetisch afgesloten. Ondanks die 1 ■ee veiliging is het nog niet zo lang geleden | «del beurd, dat een twintigjarig meisje daar de be vijf jongens werd aangerand. Een opk aich hulpgeroep toesnellende man sloot zich bji ijke aanranders aan. . . N te tl

Vandalen ik c Nu is Den Haag op dit gebied bepai ikt geen uitzondering: dit soort trieste zaki t*ij overvallen, aanrandingen, vernielingen, 1 si» men door het gehele land voor. Zo zijn tr parken en bossen, die fatsoenbjke men M ’s avonds beslist mijden: men wil ’s avo: tta in de buurt ei~van niet gezien worden 11 W zijn trefpunten geworden van lieden, i iOji bepaald niet tot het edelste deel van t spla volk behoren. Er zijn andere parken in o nen land, dicht in de buurt van scholen, waar Ide ouders een soort parkwacht hebben i Itv gesteld. In Amersfoort is dit bijvoorb» emi het geval. Er hebben zich al eens enk terl malen ongure elementen in dit park opgei» len den en nu gaan de ouders hun kinderen! bej toerbeurt van school halen. . . ™

In Amsterdam is een laantje, waar te buurtbewoner meer doorloopt: ja, er stoml hg straatlantaarns, maar die werden st» ha door jongelui stukgegooid. Men ziet ® W ’s avonds met opgeschoten meisjes in laantje verdwijnen en dan kan men ® * vertelde ons een buurtbewoner, beter b I® wandelen. De politie is al enkele ma) «er gewaarschuwd, maar men heeft tot nu ( weinig kunnen uitrichten. Dat heeft men ook in Tilburg niet kunn ae doen tegen een stel jonge vandalen, i ,«a het voorzien hadden op een complex voll Wt tuintjes. De veimielingen, door de noza rii aangericht, waren aanzienlijk. Er zijn meer van die gebieden land, waarmee men zo langzamerhanda ig, niet blij meer kan zijn, vooral wanneer *iia bossen betreft. Men wordt wat huivenguliet