UT verstand had haar vanichtgewoon duidelijk gemaakt, tPhilip mevrouw Foster vroe-I gekend moest hebben.

En als dat zo was, wat dan I? Niemand was wettelijk ipbcht om bij zijn trouwen 1 lijst van oude kennissen aan ]i vrouw ter hand te stellen, teschien had Philip, nog maar a getrouwd, het beter geVonmom Comelia er niets van te trtellen. Maar welk jong vrouw|f kon bezwaar hebben tegen et magere dametje van ongeeer restig jaar, wier portret igeEjst in de hal hing ? Eer ze et wist, stond Margaret de foto nwkeuriger te bekijken. Oja, in de zestig moest ze zijn, ei maar met iets strengs, een ie dunne neus en mond en p of blauwe ogen met geilende oogleden. Om haar h was een keurig gepijpt raokje te zien. Ze was op en f het type van de vogellieffbster, vond Margaret. De fijne, ijna onleesbare opdracht in de rhterbenedenhoek luidde: loor Hadley in grote genegenwi, Ckristina. ’ ’ (iiistma ? Dat moest toch 'ker Isabel zijn ?

Haast het portret hing in mes zo'n lijst de foto van een idere heer met witte kuif; het wg de opdracht ~ Voor Chris-M MK haar toegenegen Had-1' Wat vreemd plechtig voor in en.vrouw. Of was het geen itpaar ’ Margaret trachtte eniigelijkenis te ontdekken tussen I twee gezichten, maar ze ioot er weinig mee op. Mensen, ! lang met elkaar getrouwd J, gaan bovendien dikwijls op •ar lijken. En je verbeeldt je gauw iets. Zij was nu al zo-I, dat ze zich verbeeldde het Bkerhange, kleine vrouwtje ü het portret in de vaas op Iwys kamer al eens eerder gezien te hebben.

it de briefkaart die gekomen *. bleek duidelijk, dat de «iige mevrouw Foster Isabel ttte, en ook dat de grappige en muiltjes nooit «Christina gedragen konden A Margaret wendde zich af vreemd, beklemd gevoel stond opeens oog in oog met iiy. die uit de keuken opdook leen overdadig met jam be■rde boterham. Toen Margahaar wilde waarschuwen, er juist een grote klont Mzen op de grond.

"anneer gaan we lunchen ?” Hilary en stapte stevig m de jam. sloot haar ogen, ze die weer opendeed, * Hilary nog op dezelfde “s ~.\ls je hebt opgeruimd, “Jf middenin staat,” zei ze, • moeizaam beheersend, ®aien gaan we wel uit.” «tenshuis lunchen ?” ÏJa Margaret wilde weg uit ergens heen waar het ■was en ruim. Hilary was i steeds een beetje achter*tig over zoveel welwillend•Mag ik ook mee ?' ’

~Ja, als je kans ziet jezelf los te krijgen. . .”

Ze gingen naar een klein, oud, witgekalkt restaurant, met een door populieren omzoomd binnenplein, waar je ’s zomers buiten kon eten. Hilary met haar glanzend geborstelde haar, haar onberispelijke met wit afgeboorde blazer en haar geruite plooirokje trok de goedkeurende aandacht van de aanwezigen. Ook Margaret verbaasde zich er voortdurend over hoe onberispelijk Hilary er altijd uit zag. Ze bestelde kippetaco’s voorben beiden en vooraf een drankje voor zichzelf en een glas gemberlimonade voor Hilary en ontdekte tot haar teleurstelling, dat ze voor Hilary’s moeder werd aangezien.

Het bestelde werd gebracht. Margaret stak een sigaret op en keek dankbaar naar een stuk bergtop, waarop nog sneeuw lag, hoewel de blauwe lucht erachter al zomers aandeed. Hilary’s stem riep haar tot de werkelijkheid terug. ~Ben jij aan de drank ?” Dat ontbrak er nog maar aan. ~Nee.”

~Mevrouw Foster is het wel.” Onmiddellijk, instinctmatig, zei Margaret; ~Ssst!’' maar geen van de andere gasten scheen op hun gesprek gelet te hebben. Het was typerend voor Hilary’s invloed op haar, dat Margaret na een ogenblik nadenken niet zei: ~Onzin,” of: ~Dat gaat ons niets aan,” maar eenvoudig vroeg: ~Hoe weet je dat ?”

Hilary sloeg haar ogen neer. ~Er staat een enorme doos met lege flessen in de kelder. Ik maakte me op een keer ongerust over de verwarmingsketel, toen je een douche nam,” zei ze haastig, ~en toen hoorde ik zo’n raar geluid en ik ging overal kijken en er stond ~Dekens” op de doos, maar er zaten allemaal flessen in. Whisky,” zei Hilary met een zeer ver dragende fluisterstem.

Gelukkig arriveerden op dat ogenblik de taco's, dunne, knapperige pasteitjes van bladerdeeg met kipperagoüt, sla, kaas en een verrukkelijke warme saus. Margaret was veel te verbluft om de gebruikelijke vermaning af te steken en bovendien vroegen de taco's nu al haar aandacht. Maar al etend dacht ze; al die flessen konden er best twee of drie zijn, die mevrouw Foster om de een of andere reden bewaard had; misschien had ze er werkelijk een doos vol van verzameld, die ze later zorgvuldig met was wilde bedruipen om kandelaars van te maken voor haar minder bevoorrechte kennissen. Maar met dat al was het een zonderling geheim, dat het schemerige, elegante oude huis onder zijn glanzende parketvloeren en tere vloerkleden verborg.

druk aan het eten, scheen niet meer aan mevrouw

BUISMAN EIGEN HAARD IS DE LEKKERSTE KOFFIE WAARD

Gezelligheid maakt van een huis een thuis. En... goede koffie verhoogt de Buisman maakt de koffie nog lekkerder. Een schepje op een zetsel, dat is het geheim van gezellige huisvrouwen.

HOE U UW KOFFIE OOK ZET, MET BUISMAN SMAAKT ZE BETER.(OOKPOEDERKOFFIE|