Margaret nam zijn invitatie " foor de volgende avond aan. ’ Pas later ging ze nadenken over • lat „die kant op”. Ze vroeg zich i of hij langs een omweg te reten wilde komen, waar Corlelia n Philip heen waren. Nu, ' lat had ze hem in elk geval niet ■■ mnnen vertellen, aangezien ze iet zelf ook niet wist. Zou hij s lerkelijk op dezelfde school jeweest zijn als Comelia en zijlelf? Ze hoopte vurig van wel, mt anders. . . Bah, ze werd al * ïveii vervelend als Hilary.

1 Hoe vervelend ze wel werd en loe de wonderlijk onrustige lacht haar had aangepakt, ontlekte ze even voor twaalven, »en er aan de voordeur werd Ïbeld. Toen ze opendeed, stond een kleine, donkere, gerimpelkman met brutale jongensogen iider een enorme hoed. Af gezien an zijn versleten kleren zag ij er even onbetrouwbaar uit is een slang. Hij stortte een floed van Spaanse woorden over largaret uit, waarop ze vertttschuldigend glimlachte, nee Éudde en aanstalten maakte Ie deur dicht te doen. Hij gleed kngs haar heen, stond binnen en *1 in het Engels met een zwaar iccent: „Niet begrepen, nee ? k klok opwinden.”

Hoe was het mogelijk, dat ze ij elk kwartier het speelwerk kt gemist had, de plechtige «inlag, de matgouden glans m de bewegende slinger ? De tt stond stil, levenloos in de «ge kast, maar al had die man kr dus kennelijk een taak, och stond Margaret waakzaam ij de deur, bhj dat ook Hilary 1 de buurt was en in de deurfemng van de eetkamer toe•ek. terwijl de man de kast pmaakte en de klok optrok. fachien had hij altijd dat air w zich van heimelijk plezier, en ionenpretjes; t(x;h bleef Marlet daardoor kaarsrecht en Werend terzijde staan, terwijl “j de slinger op gang bracht, peg hoe laat het was en de jkbewerkte wijzers op de juiste jd zette. Toen hij het deurtje pi gesloten en de sleutel op jo plaats had gelegd, vroeg hij ■•eet: „U mij geld geven ?” Hij •ïm rwht op haar af, onzeker ■tegelijkertijd brutaal, en nam ■•• van het hoofd tot de voeten ■ Margaret besefte opeens, ■1 hij dronken moest zijn; dat fflgachtige kwam, doordat hij •t in staat was stil en rechtop ■staan. „Lieve dame, ja ? * geven? Missa Poster Juho «d geven?”

Jen ogenblikje,” antwoordde “garet bedaard. Al haar zewaren gespannen door de •njneid van deze dronken kerel l» zijn zware ademhaling en (• fonkelende ogen, die alles ' ® kamer opnamen en dan J? naar haar. wil jij mijn tas even uit • keuken halen ?” gehoorzaamde onmid“Jk Margaret haalde met •iiwchtige vingers twee dol®“jetten te voorschijn. Ze

wachtte niet af of hij het te weinig zou vinden, maar opende gebiedend de voordeur. Doch de man verroerde zich niet. Hij bekeek nu Hilary. Margaret zei luid en duidelijk: ~Ik heb veel te doen. Goedemiddag.” Hoewel het er even op leek, dat hij niet van plan was weg te gaan, keek hij de kamer nog eens rond, nam Hilary nogmaals goed op en liep toen, brutaal-langzaam, naar buiten. Met de deurknop in haar hand zei Margaret zakelijk: ~U hoeft niet meer terug te komen om de klok op te winden. Mijn man” het kon haar niet schelen, dat ze geen trouwring droeg ~zal dat verder wel doen.”

Hij keek natuurlijk met aandacht naar haar hand. ~Uw man? Aardig, ja?” Margaret sloot de deur achter hem en deed het slot erop, wetend dat hij het zou kunnen horen, en ze vroeg zich af of het wel goed was. Het zou net iets voor Hilary zijn om nu te zeggen, dat ze het een heel aardige meneer vond, maar het meisje zag er dodelijk geschrokken uit. Met een klein stemmetje vroeg ze: ~Geloof je niet, dat mevrouw Poster zelf haar klok opwindt ? En daarvoor geen geld geeft aan die man ?”

~Natuurlijk, Hilary, daar heb je gelijk in,” antwoordde Margaret nadrukkelijk, want zo'n verstandige opmerking verdiende wel enige aandacht, ~Je was bang van hem, hè?” ~Ja.” En dat had hij geweten en het heerlijk gevonden. Misschien beschouwde hij de klik van het deurslot wel als een uitdaging om terug te komen. En o, die verwarmingsketel. Nooit, dacht Margaret fel, neem ik nog eens zo iets op me; zelfs voor Comelia niet.

Hilary had kennelijk alle sporen van haar gesnuffel in de bibliotheek willen uitwissen. De boekenplanken, waarop ze zo vaak grasduinde, alsof ze de letterkundige smaak van mevrouw Foster wilde onderzoeken, waren in het oog lopend netjes, De foto van Philip was waarschijnlijk hiervandaan gekomen, hoewel er geen album was. Als het een kiekje was, dat Philip aan Comelia had gegeven en dan om haar te plagen, want Cornelia had een bijna overdreven afschuw van snorren zou Comelia het nooit hebben laten zwerven; daarvoor was ze veel te netjes. Bovendien hadden Philip en zij nergens in dit huis persoonlijke bezittingen ondergebracht, behalve in de laden van het bureau op hun slaapkamer, en het was heel onwaarschijnlijk, dat fiilary haar onderzoekingen tot die slaapkamer zou hebben uitgestrekt, niet omdat ze zo kies was, maar omdat ze zich niet voor Philip of Cornelia, maar voor mevrouw Foster interesseerde. Margaret ontdekte enigszins verwonderd, dat haar hersens dit hadden uitgewerkt;

fa ] ....U weet het, de geurigste sigaar ■/'/ komt uit <f/ echt cederhout.... ....Duc George in echt cederhout is de fijnste, de rijkste sigaar waarmee U Uw man kunt verrassen....

Rookt Uw man dit model sigaren? Kies dan de Duc George Bandera: 10 stuks in een echt cederhouten kistje voor f 4,—.

Rookt Uw man deze „lange rechte”? Uw man zal verrukt zijn over de Duc George Campara: 10 stuks in echt cederhout voor f 4,50.

GEORGE de sigaar vol fijne trehjes. V J