m mmm mmk mm m

VAN MEVROUW POSTER

3 DE DONKERE hal en de lange, zwarte ruimten erachter waren zo griezelig, door dingen die bewogen en door luchtstromen, dat ze met een schok wakker werd. Het leek of de nacht, die al die tijd om het huis had geslopen, eindelijk binnen had weten te dringen, en ze was bang om licht te maken, want wie weet wat voor griezeligs ze dan te zien zou krijgen! Ze verzette zich tegen de paniekstemming, die ze in zich voelde opkomen, knipte het licht aan, sloot een losgeraakt raam in de eetkamer en ging toen op een ijskoude tocht af, die uit de keuken kwam. Toen ze de knop van het licht had gevonden, zag ze dat de mobile met vogels in het rond tolde en dat één van de vogeltjes zijn rode vleugels verloren had toen het tuimelraam, waaraan de mobile hing, tegen een ka.st was gesmakt. Het gebroken vogellijfje danste met een akelige sierlijkheid mee met de onbeschadigde vogels. Voordat Margaret het raam kon bereiken, sloeg het weer tegen de kast, en het rode kopje brak half af en bleef bungelen. Met trillende handen sloot Margaret het raam en toen ze achter zich in de deuropening een geluid hoorde gaf ze bijna een schreeuw van schrik. Bijtijds beheerste ze zich: het kon alleen maar HUary zijn, die net als zijzelf door het noodweer wakker was geworden. . .

Het wcLs Hilary, een dodehjk verschrikt kind, spierwit, de pupillen van haar ogen heel klein en haar kaken opeengeklemd om niet te klappertanden. Margaret praatte geruststellend; ze had daar zelf evenveel behoefte aan als het kind. ~Wat een weer! Overal zijn ramen opengewaaid. Is er in jouw kamer iets open ?” Hilary schudde zwijgend haar hoofd. Ze scheen te huiveren in haar gewatteerde ochtendjas. Margaret babbelde door. ~Nu, laat het verder maar stormen; alles zit veUig dicht. Wil je wat warme melk hebben, voordat je weer gaat slapen ?” Eindeliik zei Hilary iets. ~Ik heb een hekel aan warme melk.” „Ik ook en iedereen, geloof ik. Gek eigenhjk, hè ?” Margaret praatte méiar wat door, omdat het kind zo gespannen en overstuur leek. Feitelijk had ze mi opeens moeten vragen; ~Hoe ben je aan die foto van PhUip en die andere dingen gekomen ?” Maar ze durfde niet. In plaats daarvan ging ze de hele rij ramen langs en zei: „Dit is dicht en dit en dat. . .” alvorens het licht uit te draaien. Op het laatst vroeg Hilary: „Zit de kelderdeur dicht ?”

{’_Hg3âïás Hilary, ‘ ;'_‚ eâfx_ odelijk versch_rikt kind, " haäi kaken opeengèklemd Eom‘fàiette iïlappertänden. ‚

„Altijd,” zei Margaret, inwendig opnieuw geschrokken, ~maar ik zal nog even kijken. En nu moet je heus naar bed, Hilary. Het is vier uur. Zo, nu gaan we.” Hilary zag er iets minder gespannen uit, maar Margaret ging met haar mee naar haar kamer en controleerde demonstratief de sluitingen van de ramen. ~Hier kan geen orkaan binnenkomen en als je vannacht soms nog iets hoort, dan ben ik het. Klaar ? Weet je,” zei Margaret