HET VERRASSENDSTE GESCHENK

iSvijjUO eau de parfum

EAi: DE PARFU.M 8.7.5 PARFUM 2.25 :i.25 4.2;5 (5.75 RENE PASCAL Boulevard Malesherbes F^arisVlll

~Omdat ik nooit mijn jas heb opgehangen,” zei Margaret.

Intussen bleef het haar bezighouden terwijl ze aardappels bakte, diepvriesgroente uit de koelkast haalde en wat havermout opveegde, die Hilary onder de radiator had geschoven. Misschien had Philip iets gezegd; het was niets voor Cornelia om over het geld te spreken, toen de eerste blijde verrassing voorbij was. Maar daar stond tegenover, dat Philip zich enigszins gegeneerd moest hebben gevoeld, hoewel de brief van de notaris pas gekomen was, toen Cornelia en hij al in de bruidsdagen waren. Mejuffrouw Wilma Trumbull uit Torrington, Connecticut, stond er, had haar vermogen nagelaten aan haar achternichtje Cornelia Ann Russell. Na aftrek van de successie zou het totale bedrag ongeveer vijftigduizend dollar bedragen. Het was een van die onwaarschijnlijke erfenissen, waarover je altijd in de kranten leest, en Cornelia en Margaret hadden er tot diep in de nacht over zitten praten. Wilma Trumbull was een verzuurde vrouw geweest van diep in de zeventig en ze hadden haar nauwelijks gekend; alleen waren ze op weg naar een zomerkamp één keer een weekeinde bij haar blijven logeren. Cornelia was toen dertien en Margaret negen. Uit het kamp hadden ze haar later allebei een beleefd bedankbriefje gestuurd en Cornelia had er een biezen mandje bij gedaan, zoals ze dat in haar groep hadden leren maken. Er kwam een briefje terug om haar te prijzen voor haar vlijt en handigheid en aan het eind van de zomer had Cornelia zich geroepen gevoeld om tante Trumbull een mislukt stuk leerwerk te sturen. Er was geen reactie op gekomen, maar wel kreeg Cornelia op elke verjaardag voortaan een gelukwens, en toen ze van school ging, het traditionele horloge. Niets wees erop, dat tante Trumbull Cornelia zelfs maar een legaat zou nalaten; ze was veeleer het type, vonden beide nichtjes, dat al haar geld als ze al geld bezat zou nalaten aan een tehuis voor bejaarde kanaries of zo. Maar w-at dom, dacht Margaret, om in Hilary’s bijzijn over die erfenis te spreken. Ze kon zelf niet zeggen, waarom dit haar zo hinderde, maar het was zo.

Een vlammendrode en citroengele zonsondergang werd door de snel invallende duisternis gevolgd en er stak een koude wind op. Margaret kon de wind niet horen, omdat de muren zo dik waren, maar wel voelen door het grote raam boven de aanrecht. Een mobile met vogeltjes, die daar hing, begon te draaien en de bontgekleurde vleugels wipten en draaiden spookachtig in de stille keuken. Mevrouw Foster had blijkbaar nooit van tochtstrips gehoord. En wat hield Hilary zich rustig. Margaret wilde gaan vragen, waar ze zat, maar bedacht zich. Op haar te-

nen (dat was zo erg: je ging op het laatst net zo doen als zijzelf) ging ze op zoek. Hilary was niet in de bibliotheek, noch in de grote, helverlichte zitkamer. O, natuurlijk, het plakboek! De hal was donker, want het plafondlicht was stuk en je moest een brandweerman of een vlieg zijn om erbij te kunnen, maar onder Hilary’s kamerdeur was een lichtstreep te zien. Margaret aarzelde heel even en opende toen zonder kloppen de deur. Hilary zat aan tafel met haar plakboek, schrok zichtbaar, klapte het boek dicht en draaide zich om. Ze had een kleur en haar ogen glansden. ~Gaan we aan tafel ?”

„Nog eventjes. Ben je prettig bezig met je plakboek ?” „Ja,” zei Hilary, haastig naar de deur gaande. ~Zal ik de tafel dekken ?" ~Graag. Wat voor plaatjes verzamel je ?” vroeg Margaret lucht'g, tevergeefs proberend om te praten alsof ook zij een plakboek bezat. ~0, zo maar,” zei Hilary en ze haastte zich de kamer uit. Gek, die kleur en die onnatuurlijk glanzende ogen. . . Margaret voelde zich slecht op haar gemak en keek naar het bed, dat weer bultig was, alsof er iets onder de matras verstopt lag. Streng zei ze: ~Wat je ook verzamelt, denk eraan, dat je niets uit de tijdschriften van mevrouw Foster knipt.” Een beangstigende gedachte bekroop haar. ~En ook riït uit haar boeken. Hoor je me, Hilarv?”

Het kind was al in de hal en riep over haar schouder: ~Ik heb mijn eigen tijdschriften. Van Cornelia gekregen.” Margaret moest toegeven, dat ze zich er op een grotemensenmanier uit redde. Terwijl ze naar de keuken terugliep, dacht ze: ik moet die bespottelijke obsessie over de eigendommen van mevrouw Poster zien kwijt te raken. Mensen, die hun huis gemeubileerd verhuurden aan totaal onbekenden, wisten nu eenmaal dat ze een zeker risico li pen Waarschijnlijk deden ze benalve hun zilver en andere kostbaarheden ook wel hun belastingbiljetten, banknota’s en andere privé-zaken achter slot en grendel. Tenminste, zo hoorde het. En mensen met gevaarlijke geheimen (waar haalde ze dat onaangename bijvoeglijk naamwoord vandaan ?) verhuurden hun huis beslist niet. Margaret ging de keuken in om de schotel in de oven te zetten. Ze maakte daarna een drankje v'oor zichzelf en het gebruikelijke glas tomate.sap voor Hilary klaar, dat ze altijd voor het eten in de bibliotheek opdronken, maar Hilary vroeg direct: ~Kunnen we niet hier blijven zitten ?” en ze rilde overdreven. ~Het is daar zo koud.”

~Ja ? O, dat is best,” zei Margaret vriendelijk. Zo, dacht ze, dus jij hebt iets uit de bibliotheek gehaald en het in veiligheid gebracht onder je matras

FRANSE CHARME FRANS RAFFINEMENI

Wazis;

PARFUM 225 325 425 fö EAU DE PARFUM 5.958,15! RENE PASCAL Boulevard Malesherbes Paris Vin