ONS VERVOLGVERHAAL NAAR HET AMERIKAANS DOOR URSULA CURTISS

m mm m m ilKSlilifl

(wam zijn naam haar «erkelijk bekend voor )i verbeeldde ze Miich maar?

VAN MEVROUW POSTER

2

TOEN ZE thuiskwam, ging ze direct naar Hilary’s kamer, maar alles zag er daar keurig uit: het bed was strak getrokken, de schommelstoel stond voor een tafeltje, waarop een plakboek, een schaar en stijfsel. Waar was het kind na de lunch nog meer geweest, dacht Margaret. Wacht eens, in de bibliotheek, waar de televisie stond. Ze liep de hal door met al die kasten, de eindeloze zitkamer, de eetkamer, en stond toen in de kleine boekenkamer, waar ze meestal met Hilary ging zitten als het donker werd, omdat de zitkamer beangstigend groot was voor hen beiden. Ook hier was alles zo op het oog in orde, al waren de sporen van Hilary duidelijk zichtbaar: een bord en een lepel onder haar stoel en een paar kleurkrijtjes, die ingetrapt dreigden te worden in het tapijt. Uit het beeldloze televisietoestel kwam een overbodig gemompel over macaroni. Margaret draaide het toestel uit, raapte de rommel op en liet het er verder bij. Vanavond zou ze het idee alleen was al vermoeiend een ernstig gesprek met Hilary hebben. Nu ging ze naar de verwarmingsketel kijken, het huis wat opruimen en als ze nog tijd had haar haar wassen.

De kelder was kraakzindelijk, had een cementen vloer en was helder verlicht. Onder aan de trap was een afgesloten deur en rechts de waskelder, die ze nog nooit ingegaan was en ook nu liet voor wat hij was. Links was de ruimte met de stokoude verwarmingsketel, waarvoor ze heimelijk een beetje bang was: het ding begon altijd te brullen juist als zij eraan kwam. Er moest weer water bijgevuld worden Philip had iets gezegd over een lek in de buizen en Margaret zette de kraan open en wachtte tot de wijzer het juiste peil zou aangeven. Achter de ketel was een gegrendelde deur, die uitkwam op de trap naar de tuin; de deur ernaast zou ook wel dicht zitten, dacht Margaret en ze probeerde het even. Maar de deur was open en erachter zag ze een opgevouwen harmonikabed, een paar tafeltjes in oplopende grootte, enkele grote kartonnen dozen en een stapel beddespreien; duidelijk kon ze het niet zien, ze moest het maar raden, want de ruimte was donkergrijs en ondanks de nabijheid van de verwarmingsketel ijzig koud. Ze deed de deur weer dicht, keek op het peilglas, sloot de kraan af en bedacht, dat mevrouw Poster kennelijk een van die mensen was, die nooit iets weg kunnen gooien. Er was iets geruststellends in dat idee, al zou Margaret niet hebben kunnen zeggen waarom.

Nu Hilary niet overal achter haar aan liep of wat nog erger was doodstil bezig was met haar detectivewerk, schoot Margaret snel op met het werk in huis. Ze maakte de keuken aan kant, borg de was weg, die ’s morgens was thuisgekomen, nam stof af van de staande klok en haalde Hilary’s kleurkrijtjes van de witte schoorsteenmantel. Ze had nog tijd genoeg om haar haar te wassen en redelijk droog te krijgen, voordat ze Hilary zou moeten afhalen.