zou doen veranderen, „de witte zusters zullen ’m voor niets behandelen.”

Lubandi stak z’n dikke lippen vooruit en schudde z’n hoofd. Hij was bang ; hij durfde den toovenaar niet pas« seeren.

Juist kwamen twee jonge negers aan met ’n draagbaar van stokken, die door middel van lianen aan elkaar bevestigd waren, ’t Waren de mannen, die de toovenaar gehuurd had om Matovu te halen.

Nu begon voor den armen zieken ’n zeer treurig leven.

„Die jongen is betooverd,” had de toovenaar uitgerekend ; „die voedt zich met de zielen van de dooden en ook met die van de levenden. De personen, waar hij de ziel van eet, zullen plotseling ziek worden en sterven.”

Matovu moest afgezonderd worden van de levenden, en niemand mocht bij ’m komen, dan de toovenaar, die voor z’n eten en drinken zorgen zou.

Ver in ’t bosch bij den rivieroever werd ’n hutje gebouwd, ,niet veel grooter dan ’n hondenhok en afgesloten met ’n vuil stuk doek uit boomschors. Dat was de woning van Matovu ; daar lag hij stil weg te sterven op ’n bed van mos en bladeren.

Maar God waakte over den armen Matovu ; hij zou niet sterven, maar was reeds op den weg naar ’t geluk.

Een onzer christenen was uitgegaan met z’n schuit om te visschen. Bij toeval bemerkte hij dat vreemde hutje zoover in ’t bosch, en door nieuwsgierigheid gedreven, roeide hij naar den kant.

Hij naderde het hutje, deed het voorhangsel ’n ’oeetje op zij en verschrok van wat hij zag. Er lag ’n arme, uitgemer» gelde knaap vol wonden en vuil te sterven op den grond. Naast ’m stond ’n kruik met vuil water en verder was er in dat afschuwelijk riekend hokje niets te zien.

Hij begreep ’t aanstonds : hier gebeurde ’n moord, ’n lang» zame moord. Die jongen moest uit den weg geruimd worden, omdat ie zwak was en' vol uitslag.

Aanstonds dacht Sina, zoo heette de visscher, aan ons